το παρόν κείμενο επιχειρεί να.. σπάσει την κανονικότητα!

Συζητώντας με τον/την φίλο/η σου, την οικογένειά σου, τον άγνωστο που συναντάς στο λεωφορείο είναι πολύ πιθανό να ακούσεις το «Εντάξει μωρέ.. Έτσι είναι.. Δεν αλλάζουν τα πράγματα.. και ποίοι είμαστε εμείς να τα αλλάξουμε..» και άλλες τέτοιες «αισιόδοξες» σκέψεις.  Ας αναρωτηθούμε όμως, αν εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι δεν ήμαστε εκείνοι οι «τρελοί» που θα αλλάξουμε τον κόσμο, τότε ποιοι είναι? Ποιοι είναι εκείνοι που θα κάνουν ότι χρειαστεί, για να ανοίξει η Βαλεντή και η Καραντινού, αν όχι εμείς? Ποιοι είναι εκείνοι που θα κάνουν ότι χρειαστεί για να πάρει παράταση η εξεταστική, αν όχι εμείς? Ποιοι είναι εκείνοι που θα κάνουν ότι χρειαστεί για την δημόσια και δωρεάν παιδεία, αν όχι εμείς? Ποιοι είναι εκείνοι που θα κάνουν ότι χρειαστεί για πάψει να υπάρχει η ανεργία, η μετανάστευση, ο πόλεμο, αν όχι εμείς? Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι πως σίγουρα αυτοί και αυτές που θα τα κάνουν όλα αυτά είμαστε εμείς, η δική μας γενιά μέσα από τις συλλογικές της διαδικασίες και τους συλλογικούς αγώνες.

Να γίνουμε αυτή η γενιά που θα βάλει φρένο σε όλα αυτά που μαυρίζουν το μέλλον και τις ζωές μας, πριν αυτά αρχίσουν να μας φαίνονται φυσιολογικά, πριν αυτά αρχίσουν να γίνονται κανονικότητα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Πριν κάποια χρόνια μπορεί να βλέπαμε κάποιο φασιστικό σύνθημα στον δρόμο και να μας έκανε εντύπωση το πως αυτές οι σκοταδιστικές αντιλήψεις τολμούν και εκφράζονται στην σύγχρονη κοινωνία. Ίσως τότε δεν περνούσε καν από το μυαλό μας ότι κάποια στιγμή θα δούμε στένσιλ με φασιστικό περιεχόμενο/αυτοκόλλητα  και πανό με σβάστικες/κάποιους να χαιρετούν ναζιστικά  μέσα στις σχολές μας, στα σχολεία μας, στην ίδια μας την πόλη. Ωστόσο, δυστυχώς ζούμε μια καθημερινότητα που όχι μόνο φασιστικά συνθήματα βλέπουμε γραμμένα αλλά ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με καταστάσεις όπου οι φασίστες εισβάλλουν στα σχολεία και στήνουν μέχρι και καταλήψεις σχολείων με εθνικιστικό/φασιστικό περιεχόμενο, να «παλεύουν» για την Μακεδονία, φασίστες να καίνε καταλήψεις κοινωνικών χώρων, να τρομοκρατούν μετανάστες στο κέντρο της πόλης, να δολοφονούν και να βγαίνουν στους δρόμους με μεγαλύτερη ευκολία και άνεση.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως ο φασισμός δεν ξεπηδάει από το πουθενά! Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, ο φασισμός αναδύεται πιο έντονα από ποτέ, ακριβώς για να φτάσει εκεί όπου δε φτάνει το «δημοκρατικό» προσωπείο των κρατών. Και αυτό το βλέπουμε πολύ χαρακτηριστικά και σε αυτές τις «πατριωτικές» καταλήψεις, όπου το μόνο που προσπαθούν να πετύχουν είναι να αποπροσανατολίσουν το μαθητικό κίνημα από τα πραγματικά προβλήματά του, όπως είναι ο νόμος Γαβρόγλου και για το νέο λύκειο, ο οποίος θα φέρει τις αλλαγές μέσα στον Δεκέμβρη, και να  σπείρουν το μίσος και το δηλητήριο στη νέα γενιά.

Είναι τελικά, το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού που έθρεψε και συνεχίζει να θρέφει τον φασισμό, χωρίς πολλές φορές να μπορεί να τον ελέγξει πλήρως.

Αυτό που πρέπει αν γίνει κατανοητό είναι πως τα προβλήματά μας δεν είναι οι λαοί των γειτονικών ή άλλων κρατών, τα προβλήματά μας είναι το μέλλον της ανεργίας και της μετανάστευσης, το γεγονός ότι οι οικογένειές μας δεν μπορούν να μας σπουδάσουν, το ότι συμφοιτητές-τριες μας αναγκάζονται να δουλέψουν μόνο και μόνο για να βγάλουν τη σχολή κλπ. Και είναι ακριβώς τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι και οι νέες και στις άλλες χώρες και έχουν την ίδια αιτία, καθώς όλα γίνονται για το κέρδος των λίγων και όχι για τις ανάγκες των πολλών.

Γι’ αυτό το λόγο η δική μας γενιά θα είναι εκείνη που όταν μας ο φασισμός και ο εθνικισμός θα προσπαθείται αν γίνει κανονικότητα..θα σπάει αυτή την κανονικότητα!

Δικοί τους οι πόλεμοι | δικοί μας οι νεκροί

Αν δούμε όμως και το γενικότερο πλαίσιο, ακόμα και ο πόλεμος/ η μετανάστευση/ τα πνιγμένα πάνε να γίνουν μια συνηθισμένη εικόνα στις ειδήσεις.

Πόλεμοι, οι οποίοι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο μόνος λόγος που γίνονται είναι ώστε να μοιραστεί ξανά ο πλούτος ανάμεσα στους ίδιοι πλούσιους των διάφορων κρατών πάνε να γίνουν η κανονικότητα.

Εξαθλιωμένοι άνθρωποι, οι οποίοι αν είναι «τυχεροί» και γλυτώσανε από τις βόμβες.. και από τον πνιγμό στο Αιγαίο.. και από τον φράχτη του Έβρου.. και από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα διάφορα hot spot ή relocation camp ή κέντρα κράτησης πάνε να γίνουν  η κανονικότητα.

Μπροστά σε τέτοιες εικόνες δε μπορούμε να στεκόμαστε λες και είμαστε αμέτοχοι θεατές σε ένα αποκρουστικό έργο. Εμείς είμαστε αυτές/οι που μπορούν να αλλάξουν αυτή την εικόνα του κόσμου, δείχνοντας πραγματική ταξική αλληλεγγύη σε εκείνους που βιώνουν την επίθεση πιο σκληρά από όλες/ους μας και δίνοντας μάχη για τη συνολική ανατροπή της.

Γι’ αυτό το λόγο η δική μας γενιά, θα είναι εκείνη η γενιά που όταν όλα αυτά θα προσπαθείται να γίνει κανονικότητα...θα σπάει την κανονικότητα.

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι οι  συλλογικοί καθημερινοί αγώνες!

Ωστόσο, ακόμα και μέσα σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία, υπάρχει η άλλη φωνή, εκείνη η φωνή που αντιστέκεται, που δεν μπορεί να φανταστεί την ζωή της μέσα σε αυτό τον σύγχρονο μεσαίωνα. Παρ’ όλα αυτά, κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας, βρίσκει απέναντι της τη σκληρή καταστολή του κράτους. Υπάρχει μια φανερή τάση στοχοποίησης των συλλογικών αγώνων, με στόχο την πλήρη εξάλειψή τους και την μη αποδοχή τους από την υπόλοιπη κοινωνία ώστε οι επιταγές του κεφαλαίου να εφαρμόζονται χωρίς καμία αντίσταση. Όσο υπάρχουν αντιστάσεις, τόσο το κράτος θα αυταρχικοποιείται και θα εντείνει την καταστολή. Το είδαμε με τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου10 χρόνια πριν. Ήταν μια πολιτική, κρατική δολοφονία, που στοχοποίησε ένα παιδί για την αγωνιστική του δράση και αποτέλεσε αφορμή για το ξέσπασμα μιας μεγαλειώδους εξέγερσης. Το βλέπουμε και σήμερα με την υποτιθέμενη «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που προσαγάγει αγωνιστές επειδή μάχονται ενάντια στον φασισμό ή που διώκει αγωνιστές επειδή παλεύουν ενάντια στους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας.

10 χρόνια μετά, και εν μέσω μιας κρίσης που δεν τελειώνει, οι αγώνες είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι και γι’ αυτό η απάντηση των κρατών έχει αναβαθμιστεί, με την καταστολή, τη βία, τη φασιστική απειλή και την τρομοκράτηση να αποτελούν κυρίαρχα μέσα οριοθέτησης των εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων. Το φοιτητικό κίνημα, λοιπόν, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, οφείλει να αντισταθεί σε κάθε μορφή καταπίεσης, όχι σαν αποκομμένο κομμάτι του κινήματος αλλά δίπλα με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς συγκροτώντας έτσι, ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο.

Σε όλα αυτά δε μπορούμε απλά να μένουμε παρατηρητές!

Να μη συνηθίσουμε τη μαυρίλα, την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση. Να μη συνηθίσουμε ότι θα γίνεται πόλεμος, ακόμα κι αν γίνεται μακριά μας, να μη συνηθίσουμε ότι θα γίνονται εθνικιστικές/φασιστικές καταλήψεις ούτε σε σχολεία ούτε πουθενά, να μη συνηθίσουμε ότι οι φασίστες θα μπορούν να βγαίνουν στους δρόμους ανενόχλητοι, βρίσκοντας εύφορο έδαφος για τις πρακτικές τους, να μη συνηθίσουμε να ζούμε σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, να μη συνηθίσουμε τα σεξιστικά σχόλια, την έμφυλη βία, την ομοφοβία και την καταπίεση των ζωών μας.

Για να δώσουμε την κατάλληλη απάντηση πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε ποιο είναι το πρόβλημα και να αναμετρηθούμε με το πραγματικό αίτιο. Πρόβλημα δεν αποτελεί τίποτα άλλο πέρα από την... φτώχεια, τους πολέμους, την εξαθλίωση, την βαρβαρότητα, με άλλα λόγια τον ίδιο τον καπιταλισμό. Το τέλος όμως σε όλα αυτά δε θα δοθεί με την ανοχή ή την υποταγή. Το τέλος θα δωθεί με το να παλέψουμε να σπάσουμε αυτή την κανονικότητα που ορίζουν κάποιοι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. 

Εξάλλου τι είναι αυτό που επιθυμούμε…. Τη βαρβαρότητα του σύγχρονου μεσαίωνα ή την ομορφιά της κοινωνικής χειραφέτησης?

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΑΑΚ