Γενική συνέλευση.
Γενική συνέλευση.
Γενική συνέλευση.
Γενική συνέλευση.
Γενική συνέλευση?
Άραγε πόσες και πόσες φορές δεν
έχεις ακούσει ότι γίνεται γενική
συνέλευση τον τελευταίο καιρό? Την πρώτη φορά μπορεί να είπες «δεν προλαβαίνω,
έχω εργασία» ή «θα πάνε οι άλλοι για μένα». Άλλες πάλι μπορεί να σου πέρασε από
το μυαλό ότι «δεν έχει νόημα» ή ότι «δεν μπορεί να βγει τίποτα από όλα αυτά».
Μπορεί ακόμη και να πήγες, αλλά να έφυγες απογοητευμένος-η, επειδή για άλλη μια
φορά δε μαζεύτηκαν αρκετά άτομα. Τελικά όμως πόσες φορές σκέφτηκες ότι πρέπει
να πας και πόσες επέλεξες ή κατάφερες να είσαι εκεί?
Μάλλον το γεγονός ότι οι περισσότεροι στο παραπάνω ερώτημα δεν ιεράρχησαν την
σημασία της συνέλευσης έχει οδηγήσει στο φαινόμενο που παρατηρούμε τους
τελευταίους μήνες: τη μεγάλη αποχή από τις γενικές συνελεύσεις και εν γένει τις
συλλογικές διαδικασίες. Αποτέλεσμα αυτού και η στιχομυθία που συναντούμε με
απογοήτευση συχνά τον τελευταίο καιρό στους διαδρόμους της σχολής:
-Πάλι δεν έγινε συνέλευση?
-Όχι, δε μαζευτήκαμε αρκετά
άτομα.
Η εδραίωση αυτής της κατάστασης είναι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε
γιατί έχουμε οδηγηθεί σε αυτή την αδράνεια και εν τέλει πως θα την ξεπεράσουμε.
Η κυρίαρχη αντίληψη θέλει την πολιτική να ασκείται από λίγους και
εκλεκτούς περιγράφοντάς την ως κάτι απρόσιτο για όλους και όλες εμάς, ως κάτι που
δε μας αφορά. Από μικρή ηλικία μας μαθαίνουν και μας εμπεδώνουν τη λογική της
ανάθεσης, τη λογική που λέει ότι πάντα
κάποιοι άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς και τις ζωές μας. Από ολόκληρη την
κοινωνία μέχρι το πανεπιστήμιο και τις ίδιες μας τις σχολές, η λογική αυτή
διαπερνά την καθημερινότητά μας και είναι αυτή που πολλές φορές μας απομακρύνει
από τις συλλογικές διαδικασίες και δράσεις. Συγκεκριμένα, η ίδια η πραγματικότητα
της σχολής όπως περιγράφηκε παραπάνω επιβεβαιώνει τον τρόπο με τον οποίο η ανάθεση
και η αποχή έχουν γίνει τρόπος σκέψης και δράσης… ή μάλλον αδράνειας. Ακόμη και
εκείνοι-ες που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της συνέλευσης πολλές φορές
καταλήγουν να δρουν αναθετικά, αφήνοντας τα ινία στα άτομα που με τον έναν ή
τον άλλο τρόπο θα είναι πάντα εκεί.
Όμως δε φταίει μόνο αυτό. Η αποστροφή προς την
συλλογικότητα κάθε είδους, ενισχύεται σε
τεράστιο βαθμό και από τη λογική του ατομικού δρόμου, τη λογική του «εγώ»
έναντι του εμείς. Είναι αυτή η λογική που λέει ότι μόνος-η σου θα την παλέψεις
και ότι ο ικανότερος-η επιβιώνει , η λογική του ανταγωνισμού και του
κανιβαλισμού. Μια ματιά στα μαθήματά μας αρκεί για να δούμε πως αυτή η αντίληψη
προωθείται μέσα στις ίδιες μας τις σχολές με φορείς, τόσο πολλούς
συμφοιτητές-τριες μας όσο και κυρίαρχα πολλούς καθηγητές. Προφανώς όλη αυτή η κατάσταση εντείνεται από
την εντατικοποίηση που έχει χτυπήσει κόκκινο και δεν αφήνει ανάσα σε όλους και
όλες εμάς να ασχοληθούμε με οτιδήποτε άλλο πέρα από τη σχολή, πόσο μάλλον με
τις διαδικασίες του συλλόγου μας.
Βέβαια, ας μην τα ρίχνουμε όλα
στην αποπολιτικοποίηση ή στην απάθεια. Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο αγκάθι
αυτή την στιγμή είναι η απογοήτευση και η
πεποίθηση ότι οι συλλογικοί αγώνες δεν μπορούν να νικήσουν. Η κατάσταση
που επικρατεί στην κοινωνία τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον, το αποδεικνύει
περίτρανα. Το γεγονός ότι η δική μας
γενιά δεν έχει ζήσει ή δεν έχει γίνει κομμάτι μαζικών κοινωνικών αγώνων που
διεκδικούν και νικάνε (με εξαιρέσεις, όπως τις κινητοποιήσεις εν όψει
δημοψηφίσματος για το «ΟΧΙ») έχει οδηγήσει σε μια γενικευμένη απογοήτευση και
στην εμπέδωση του «δε γίνεται τίποτα». Η απουσία συλλογικών αναπαραστάσεων,
όπως μπορεί να ήταν οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος το 2006-07 που μπλόκαραν
το νόμο Γιαννάκου ή το 2011, είναι αυτή που γκρεμίζει σιγά σιγά την εμπιστοσύνη
στη δύναμη του κινήματος και των αγώνων.
Είναι λογικό όλο αυτό το κλίμα να
περνά και σε εμάς τους ίδιους και τις ίδιες, όπως άλλωστε είδαμε να γίνεται και
πέρυσι μετά το σταμάτημα του αγώνα μας για το πρόγραμμα σπουδών. Το βλέπουμε
ακόμη πιο έντονο σήμερα που οι συλλογικές νίκες φαντάζουν πια μακρινές. Δεν πρόκειται τελικά παρά για ένα
φαύλο κύκλο που οδηγεί από την απογοήτευση στην αδράνεια και πάλι πίσω.
Και τώρα τι?
Θα δεχτούμε την κατάσταση ως έχει,
κοιτώντας την από ψηλά και αφήνοντας την να παγιωθεί? Ή κόντρα στο «δεν αλλάζει
τίποτα» θα μετατρέψουμε την αδράνεια σε δράση και την απογοήτευση σε πίστη στη
συλλογικότητα? Προφανώς αυτό δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Χτίζεται
κάθε μέρα και το πιο σημαντικό:
χρειάζεται τη δράση και
την αφύπνιση όλων μας.
Κι αν κάποια ή κάποιος αδυνατεί
να πιστέψει στη δύναμη του συλλογικού αγώνα, δε χρειάζεται παρά να κοιτάξει και
μια πιο μακρινή εικόνα. Είναι η εικόνα των φοιτητικών συλλόγων στα Χανιά που
κατάφεραν την προηγούμενη εβδομάδα με τις κινητοποιήσεις τους τη μείωση των
εισιτηρίων των λεωφορείων, είναι η εικόνα των φοιτητών στο Ρέθυμνο που
αντιστέκονται στην υποχρηματοδότηση και τη διάλυση του πανεπιστημίου. Είναι
ακόμη και η εικόνα του δικού μας συλλόγου ένα προηγούμενο διάστημα που έχει καταφέρει από το να μπλοκάρει για
πολλά χρόνια τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και να διεκδικήσει δωρεάν εκτυπώσεις από το
πουθενά μέχρι το να πρωτοστατήσει σε ολόκληρους αγώνες του φοιτητικού
κινήματος.
«Αυτοί που είναι
εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.» [Μπ.
Μπρεχτ]
Τα λόγια αυτά σήμερα φαίνονται
πιο επίκαιρα από ποτέ. Το βλέπουμε άλλωστε πως η δική μας αδράνεια και
συνολικότερα η καθοριστική απουσία μαζικών κινημάτων έχουν αφήσει να περάσουν
ανεμπόδιστα μια σειρά από συνεχείς επιθετικές αλλαγές στα δικαιώματά μας στην
παιδεία και την εργασία. Όσο εμείς δεν αντιστεκόμαστε και δεν αντιδρούμε στην
υποτίμηση των ζωών μας, τόσο η επίθεση θα εντείνεται και η ανατροπή θα μοιάζει μακρινή. Μπορούμε
όμως να δούμε και τα πράγματα αντίστροφα. Όσο εμείς συζητάμε και δρούμε
συλλογικά, αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε μια άλλη καθημερινότητα και μια άλλη
ζωή, τόσο το πλάνο του αντιπάλου θα χάνει έδαφος.
Να αδειάσουμε την
απογοήτευση και την αδράνεια από τις ζωές μας.
Να γεμίσουμε τα
αμφιθέατρα με τις συζητήσεις μας και τους δρόμους με τους αγώνες μας.
Γενική Συνέλευση ΣΣΑ // Πέμπτη 5_11 // στις 14.00 στην 301
Να είμαστε όλες και όλοι εκεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου