Μυρίζει εκλογές..... (πέρασε κιόλας η τετραετία;)

το κείμενο:

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια ή προσοχή: απλά πατάς ένα κουμπί και αρχίζει. Οι συζητήσεις, οι φωνές, η προπαγάνδα, τα στημένα τηλεοπτικά ‘παράθυρα’ των τελευταίων εβδομάδων, όλα περιστρέφονται (κάνοντας μικρά διαλείμματα προκειμένου να διασπείρουν την ισλαμοφοβία) γύρω από ένα θέμα: ΕΚΛΟΓΕΣ.

Όσο λοιπόν, ο κυρίαρχος διάλογος πολώνεται στο ζήτημα των εκλογών, η ουσία βρίσκεται σε αυτά που μαγειρεύονται κάτω από το τραπέζι. Δηλαδή στο τι θα συμβεί μετά. Γιατί είναι πλέον γνωστό πως το ‘κρίση είναι και θα περάσει’ δεν ισχύει, αλλά ακόμα κι αν ίσχυε, πρέπει να αναλογιστούμε τι θα αφήσει πίσω της. Δυστυχώς ως τώρα -ρίχνοντας μια ματιά [και] στον παγκόσμιο χάρτη- έχει αφήσει (ή ενισχύσει) την εξαθλίωση, την άρση δικαιωμάτων, το φασισμό, τους πολέμου. Τα ερωτήματα, όμως, που τίθεται είναι: οι επερχόμενες εκλογές μπορούν να φέρουν κάποια αλλαγή σε όλα αυτά; Η δική μας στάση ως νεολαία, ως πληττόμενες-οι, ως εργαζόμενες-οι ποια είναι;

Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει (τουλάχιστον στο πρώτο) με τη γνωστή φράση ‘αν οι εκλογές άλλαζαν την πραγματικότητα θα ήταν παράνομες’.  Παρόλα αυτά, εν συνεχεία, θα γίνει μια απόπειρα να τεθεί η δική μας οπτική, κάπως πιο αναλυτικά.

Ας παρεμβάλουμε, όμως, πρώτα μια σύντομη αναδρομή:

Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ;

Είδαμε τα τελευταία χρόνια πολιτικά κόμματα να υπόσχονται με περισσή ευλάβεια πως θα είναι αυτοί οι ‘σωτήρες’ μας.  Εκείνοι, δηλαδή, που θα διασφαλίσουν το εθνικό μας συμφέρον [λες και ο άνεργος Έλληνας έχει πολλά κοινά με τον Λάτση ή τον Βαρδινογιάννη!] το οποίο μεταφράζοντάς το με πραγματικούς όρους σημαίνει ότι θα εναρμονιστούν πλήρως με ό,τι επιτάσσει το μνημόνιο και η Τρόικα. Είδαμε, όμως, κυβερνήσεις να ανεβαίνουν και να πέφτουν η μία μετά την άλλη και πολιτικά κόμματα να απονομιμοποιούνται πλήρως στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας. Βλέπουμε, λοιπόν, πως όσο κι αν προσπαθεί το κράτος με συνεχόμενα μέτρα, τρομοκρατία, καταστολή να ισχυροποιηθεί, να δημιουργήσει ένα κλίμα σταθερότητας, δεν τα έχει καταφέρει. Κι αυτό γιατί η κρίση δεν εξομαλύνεται. Μπορεί να έχουν αρθεί δικαιώματα, να έχουν περάσει μέτρα και να έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση εξαθλίωσης ,που πριν μερικά χρόνια για κάποιους θα φάνταζε ως κινδυνολογία κάποιων τρελών, παρόλα αυτά η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί και φυσικά αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι διαπραγματεύσεις του Δεκέμβρη με την Τρόικα έληξαν με δίμηνη παράταση του μνημονίου και εκ νέου διαπραγματεύσεις μετά το τέλος Φεβρουαρίου. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με τη γενικότερη κρίση του πολιτικού συστήματος οδήγησε και στις βεβιασμένες εκλογές, κάνοντας άλλη μια κυβέρνηση να ‘πέσει’.

Είναι οι εκλογές η λύση;

Οι εκλογές υπήρξαν σίγουρα μια κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Από την άλλη, όμως, ως αστικοδημοκρατικός θεσμός διαπερνώνται (και οι ίδιες ως θεσμός και τα όργανά του) από όλες τις δικλείδες ασφαλείας που μπορεί να έχει το κράτος προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα τα δικά του και των λίγων.  Οι πολλοί εκλέγουν τους λίγους και οι λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς.

Τι να κάνουμε όμως που οι κοινωνικές ανάγκες δεν είναι θέμα των λίγων;

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δε μπορούμε να περιμένουμε από τις εκλογές να φέρουν την άνοιξη, αλλά εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε όσο η ζωή μας πάει προς το χειρότερο, να βάλουμε ένα φρένο και να την κάνουμε να πάει αλλιώς. Προκειμένου να το πετύχουμε αυτό, είναι αναγκαία η συμμετοχή (και η δράση που προκύπτει μέσω της συμμετοχής μας) σε συλλογικές διαδικασίες, μέσα από τις οποίες μπορεί να διαμορφωθεί αυτός ο νέος κόσμος, ο οποίος θα μένει μακριά από το μίζερο μοτίβο του σήμερα. Διαδικασίες και δομές όπως οι συνελεύσεις γειτονιάς, οι γενικές συνελεύσεις στις σχολές, τα ταξικά εργατικά σωματεία (κι όχι η γραφειοκρατική ΓΣΕΕ), μέσα από τις οποίες γεννιούνται και οι αντίστοιχες μορφές πάλης που είναι οι μόνες που τρομοκρατούν εκείνους που θέλουν να τρομοκρατούν και να εκμεταλλεύονται την πλειονότητα του κόσμου. Κι αν μέχρι τώρα κάποιες-οι από εμάς βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε, πήγαμε σε συνελεύσεις, συζητήσαμε, προβληματιστήκαμε κι εν τέλει απογοητευτήκαμε, είναι γιατί δεν καταφέραμε να αποτελέσουμε όλοι εμείς οι πληττόμενοι την αντίρροπη τάση που θα ανατρέψει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Πέραν όμως τούτης της παραδοχής, υπάρχει και μία πιο ουσιώδης: ότι τίποτα δεν τέλειωσε και τίποτα δεν έχει κριθεί. Κι αν αμφισβητείται η αξία και η δύναμη του να σχεδιάζουμε οι ίδιοι το μέλλον μας και να επιβάλλουμε συλλογικά τις ανάγκες μας, τότε ας ανατρέξουμε όχι μόνο στις συλλογικές μας ‘ήττες’, αλλά και στις ‘νίκες’ μας. Ιστορικές ή πιο πρόσφατες, μεγάλες ή μικρές υπάρχουν για να μας δείχνουν πως τίποτα δεν κερδήθηκε από τον καναπέ του σπιτιού μας και τίποτα δε μας χαρίστηκε από όσους κάθονται στις καρέκλες του κοινοβουλίου.

Γιατί λοιπόν να ψηφίσουμε?

Έχοντας πει όλα αυτά, αναγνωρίζουμε παράλληλα μια άλλη αναγκαιότητα: να μην αφήνουμε κανένα εργαλείο στα χέρια μας ανεκμετάλλευτο. Μπορεί το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα να αποτελεί τη μόνη πραγματική απάντηση και λύση απέναντι στη βίαιη καθημερινότητα που βιώνουμε, όμως η αποχή ακόμα κι από τις εκλογές δε συνιστά επαναστατική δράση, αλλά αδράνεια, απέναντι σε ένα γεγονός που σε κάθε περίπτωση μπορεί να φέρει σε πιο προνομιακή θέση το ίδιο το κίνημα. Και αυτό γιατί στις εκλογές αναμετρώνται οι λογικές και οι πολιτικοί συσχετισμοί που υπάρχουν και αποτυπώνονται στην κοινωνία. Εκφράζονται, λοιπόν, και τα ρεύματα αμφισβήτησης και ανυπακοής που γεννιούνται μέσα από τα κινήματα και τους αγώνες. Και αυτά τα ρεύματα, για εμάς μπορούν να αποτυπωθούν (και σε εκλογικό επίπεδο) από μία αριστερά αντικαπιταλιστική, που δε διεκδικεί μια ακόμα θέση στο μπλόκ εξουσίας, που βασίζεται και δημιουργείται από/μέσα από το ίδιο το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Αυτή που δεν τρέφει αυταπάτες για τη βιωσιμότητα του συστήματος που ζούμε, δεν περιμένει κανένα σωτήρα και δεν παρουσιάζεται ως τέτοιος, αλλά παίρνει θέση μάχης απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική και δείχνει ένα άλλο δρόμο. Μια αριστερά που δε μιλάει για μάζες που ακολουθούν, αλλά για συναγωνιστές και συντρόφους.

Σε αυτές τις εκλογές το δίλημμα στην πραγματικότητα είναι ένα: θα αποσταθεροποιηθεί η σταθερότητα?

Είτε αυτή είναι η σταθερότητα που διακηρύττει την συνέχιση της τρομοκρατίας και της καταστολής, της ακόμα μεγαλύτερης επίθεσης στα δικαιώματα του λαού και την περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής του.

Είτε είναι εκείνη, η οποία, εδώ και τόσο καιρό καλλιεργούσε το κλίμα της εκλογικής αναμονής, [με άλλα λόγια της κινηματικής νηνεμίας], και τώρα εμφανίζεται ως ο μεσσίας που θα σώσει τον λαό εκ μέρους του λαού. Στην ουσία υπόσχεται ένα καλύτερο μνημόνιο [αλλά μνημόνιο], έναν ίσως λίγο λιγότερο εξαθλιωμένο λαό και όλα αυτά, με το κίνημα στο ρόλο του θεατή. 

Και οι δύο περιπτώσεις εγγυώνται μια σταθερότητα η οποία περιλαμβάνει ό,τι αναφέρθηκε και στην αρχή: την εξαθλίωση, την άρση δικαιωμάτων, το φασισμό, τους πολέμους. Και φυσικά οι πόλοι εξουσίας που θα εγγυηθούν τα παραπάνω και θα λειτουργήσουν καταλυτικά στην υλοποίηση τους, πέρα από το εγχώριο κεφάλαιο και τους εκφραστές του, είναι ευρώ, ΕΕ, ΕΚΤ, ΝΑΤΟ, και πάει λέγοντας. Μάλιστα για όλους αυτούς, οι φασίστες δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής ή οι φασίστες στην Ουκρανία, θεωρούνται νόμιμοι δημοκράτες, ενώ παράλληλα οι ίδιοι βγαίνουν στους δρόμους με τον πιο υποκριτικό τρόπο και διαμαρτύρονται ενάντια στους ‘τρομοκράτες τζιχαντιστές’ και υπέρ της ελευθερίας του τύπου, με μόνο στόχο προφανώς να διασπείρουν το ρατσισμό και να εδραιώσουν τα συμφέροντά τους. Όλη αυτή η σταθερότητα, λοιπόν, όπως και αυτοί που την προωθούν, το μόνο που προασπίζεται είναι η διατήρηση και επιδείνωση της υπάρχουσας κατάστασης.

 Ποιά είναι η δική μας απάντησή?

Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς διαλέγουμε να ταράξουμε αυτή την σταθερότητα. Για το λόγο αυτό, κρίνουμε αναγκαία, όχι μόνο σε επίπεδο εκλογών, αλλά σε μια συνολική στάση ζωής, τη στήριξη μιας κατεύθυνσης που παλεύει ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επιλέγουμε να ενισχύσουμε, λοιπόν, τη φωνή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της αριστεράς που δε χωρά σε λογικές διαχείρισης του συστήματος και καλυτέρευσης του, αλλά συγκρούεται με αυτό με στόχο να το ανατρέψει.

Γιατί για εμάς, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της πληττόμενης πλειοψηφίας δεν περνά μέσα από τον κοινοβούλιο, ούτε επαφίεται σε από μηχανής θεούς. Βρίσκεται στους δρόμους και στον κάθε ένα αγώνα που ξεσπά και μας φέρνει πιο κοντά στην ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος και στην ανοικοδόμηση ενός καινούριου. Γιατί αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει!

Ο δρόμος που επιλέγουμε ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολος, είναι όμως ο μόνος ρεαλιστικός που μπορεί να φέρει αποτελέσματα και νίκες! Για εμάς λοιπόν, τους νέους και τις νέες που ζούμε στην Ελλάδα του 2015, της ανεργίας, των μνημονίων και της κρίσης δεν μας αντιστοιχεί τίποτε άλλο παρά να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο ως το τέλος κι έτσι να διεκδικήσουμε τίποτα λιγότερο από αυτό που είμαστε. Το μέλλον!