Όχι "σκουπίδια" σε θάλασσες&ακτές! Μόνο ξενοδοχεία και εφοπλιστές!

 

το κείμενο:

Μάλλον για σκουπίδια μας νόμισε η κυβέρνηση όταν αποφάσισε, ανάμεσα στα λοιπά εκτρώματα-νόμους-μεταρρυθμίσεις “στα πλαίσια της ανάπτυξης”, να καταθέσει το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας». Με το εν λόγω νομοσχέδιο, που παραδίδει ολοκληρωτικά τις παραλίες και τον αιγιαλό στην ιδιωτική κερδοφορία, η κυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει εκ βάθρων το νομικό καθεστώς που ίσχυε ως σήμερα στην παραλία και τη θάλασσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κείμενο που κατατέθηκε δεν υπάρχει καμία αντίστοιχη αναφορά και έτσι το «κοινόχρηστο» του αιγιαλού και της παραλίας καθίσταται κενό γράμμα.

Συγκεκριμένα, το σχέδιο νόμου προβλέπει:

• την απευθείας και άνευ περαιτέρω διατυπώσεων παραχώρηση της παραλίας στις επιχειρήσεις (ξενοδοχεία, εστιατόρια κλπ.) που δραστηριοποιούνται κοντά στη θάλασσα – έτσι πέραν του ότι θα μπορούν να επεκτείνονται πρακτικά μέσα στη θάλασσα, εξαφανίζεται και η ζώνη 100 μέτρων χωρίς ομπρέλες-καθίσματα για όσους δε θέλουν να πληρώσουν. Αποτέλεσμα θα είναι να μην υπάρχει ούτε μια πιθαμή παραλίας στην οποία να μην χρειάζεται ο κόσμος να πληρώσει!
• την επιχωμάτωση της θάλασσας μπροστά στις fast trackεπενδύσεις – δηλαδή δημιουργία γης που χαρίζεται στους ιδιώτες και αλλαγή της ακτογραμμής και του φυσικού τοπίου
• εκ νέου νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων στον αιγιαλό και την παραλία πέρα από κάθε λογική, αφού ο προηγούμενος νόμος 2971/2001 προέβλεπε συγκεκριμένη διαδικασία νομιμοποιήσεων αυθαιρέτων με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα που μάλιστα παρατάθηκε 4 φορές. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος έχει καταπατήσει αιγιαλό απ’ το 2001 και μετά μπορεί απλά να πληρώσει και να το διατηρήσει!
• επιχειρεί να βαφτίσει τον αιγιαλό, την παραλία και την παρόχθια ζώνη «ιδιωτική περιουσία του δημοσίου» ώστε να δικαιολογήσει την απαράδεκτη εκποίηση κοινόχρηστων παραλιακών εκτάσεων από το ΤΑΙΠΕΔ
• αλλάζει όλες τις ρυθμίσεις για αδειοδότηση έργων στα λιμάνια ακριβώς την ώρα που πουλάει τα λιμάνια σε ιδιώτες, δηλαδή καθιερώνει καθεστώς αυθαιρεσίας για τους ιδιώτες που θα αγοράσουν τα λιμάνια της χώρας

Μάλιστα, η κατάσταση που θέλει να θεσμοθετήσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχει τρομακτική συνάφεια με το καθεστώς που υπήρξε στην Ισπανία (χαλαρότερων νόμων που καταπατούνταν) και το οποίο οδήγησε σε εικόνες, όπου ξενοδοχεία χτίστηκαν πάνω σε παραλιακές γραμμές και ολόκληρες αμμουδιές έδωσαν τη θέση τους σε ουρανοξύστες και κατασκευές που εξαφάνισαν το φυσικό τοπίο.

Τελικά, το εν λόγω νομοσχέδιο επιτρέπει επί της ουσίας με μια απλή άδεια, στον οποιονδήποτε το επιθυμεί, να μπαζώσει και να τσιμεντώσει οποιαδήποτε παραλία. Νομιμοποιεί τις κάθε λογής αυθαίρετες κατασκευές και δίνει το ελεύθερο σε ξενοδόχους και ιδιώτες να περιφράσσουν και να ελέγχουν την ελεύθερη πρόσβαση σε παραλίες κατά το δοκούν. Έτσι πέρα από το αναμφισβήτητο γεγονός της αναίρεσης του δικαιώματος του κάθε πολίτη να έχει ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες, τίθεται σε κίνδυνο με μαθηματική ακρίβεια ο φυσικός πλούτος των παράκτιων περιοχών.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι το σχέδιο εκποίησης όλου του θαλάσσιου μετώπου, από το Ελληνικό ως το Σούνιο προχωράει ακάθεκτο. Η ξεδιάντροπη πώληση του Ελληνικού στο Λάτση, το ξεπούλημα του Αστέρα Βουλιαγμένης, οι φωτογραφικές ρυθμίσεις που σφραγίζουν όλες τις αγοραπωλησίες-σκάνδαλα της κυβέρνησης δε δείχνουν παρά το αληθινό πρόσωπο της «ανάπτυξης». Δε δείχνουν παρά το δρόμο για την καθολική κοστολόγηση του δικαιώματός μας στην πρόσβαση στην ίδια τη φύση, το δρόμο τελικά για την αποδοχή του ότι δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα μα τίποτα, “εκτός συναλλαγής”.

Τι μας μένει τελικά? Ολόκληρα νησιά, ακτογραμμές μέχρι εκεί που δε φτάνει το μάτι, και φράχτες, σύρματα, ηλεκτροφόρα καλώδια και πάνοπλοι φρουροί. Για να μένουν απ'έξω οι ιθαγενείς. Μόνο οι σκλάβοι του 500ρικου το μήνα μέσα. Για να σερβίρουν το κρασί που κάνει όσο κι ο μισθός τους. Φτώχια δεν είναι μόνο το να μην έχεις φαγητό. Φτώχια διπλή είναι να μην μπορείς να κολυμπήσεις στη θάλασσα που σε γέννησε. Να μην μπορείς να ξαπλώσεις στους λόφους που έπαιξες. Να 'σαι δούλος μέχρι το μεδούλι, μπορείς κι άλλο.