κείμενο για τον [αντι]ασφαλιστικό νόμο

Αυτό το κείμενο επιχειρεί να μεταφέρει μια εικόνα και να σχολιάσει την καθημερινότητα ενός εργαζόμενου. Μπορεί να πιστεύεις ότι είναι κάτι πολύ μακρινό, κάτι που ίσως να μην σε αφορά. Όμως σκέψου καλύτερα, για πολλούς από εμάς το κομμάτι της εργασίας βρίσκεται ήδη στην καθημερινότητα μας, ενώ για τους υπόλοιπους είναι μια πραγματικότητα που μας περιμένει.

Για τους πρώτους, αυτή η καθημερινότητα είναι ένας μόνιμος αγώνας επιβίωσης μεταξύ σχολής (εργασιών, παρακολούθησης, μη βιώσιμης εξεταστικής τις περισσότερες φορές κτλ.) και εργασίας.

Για τι εργασία μιλάμε όμως την περίοδο της φοιτητικής σου ζωής; σε αυτή την περίοδο δουλεύεις με σκοπό είτε να πληρώσεις το νοίκι τους σπιτιού σου, είτε λογαριασμούς, είτε ακόμα και τα απαραίτητα υλικά για να τα βγάλεις πέρα στη σχολή σου. Πάντως σίγουρα δεν είναι μια μόνιμη και σταθερή δουλειά, αλλά μια ελαστική σχέση εργασίας μέσω της οποίας καταφέρνεις να πάρεις ένα “χαρτζιλίκι”. Και είναι “αναμενόμενο” πια πως θα περιμένεις ο εργοδότης σου να σε εκμεταλλευτεί, πολύ συχνά να μη σου δηλώσει τις μισές η και παραπάνω ώρες εργασίας, να δουλέψεις μαύρα, ανασφάλιστ@ και χωρίς ένσημα.

Βγαίνοντας από την σχολή μας η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε δεν απέχει πολύ από την παραπάνω, καθώς τις περισσότερες φορές δεν παίρνουμε αξιοπρεπή μισθό και ζούμε με το μόνιμο άγχος της ανεργίας και της επισφάλειας.

Για τους δεύτερους λοιπον, αυτή η πραγματικότητα δεν είναι το “american dream”, στο οποίο θα τα βρεις όλα όπως περιμένεις, δουλειά πάνω στο αντικείμενο σου, σπίτι, οικογένεια, μια ζωή με όλες ή ακόμα και τις βασικές ανέσεις. Ειδικά μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης αυτή η εικόνα αφορά μια ελίτ, ενώ η αβεβαιότητα στον εργασιακό τομέα όλο και εντείνεται και η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η καθημερινότητα ενός εργαζόμενου, είναι η θα γίνει η δική μας καθημερινότητα.

Και με τι αφορμή γράφτηκε αυτό το κείμενο;

Πλησιάζει η ημερομηνία ψήφισης ενός νέου νομοσχεδίου (μετά την ψήφιση του εκπαιδευτικού, που πέρασε την ισοτίμηση των πτυχίων και όλα τα υπόλοιπα) που αφορά το ασφαλιστικό και κατά συνέπεια την καθημερινότητα του κάθε εργαζόμενου.

Αναλυτικότερα, η επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση δεν είναι ένα ακόμα μέτρο μέσα στα άλλα, αλλά μια βαθειά επίθεση στο σύνολο της ζωής. Ένα από τα βασικά σημεία του που ντυμένο με την χροιά των ΜΜΕ ακούγεται ως “Αυξήσεις μισθών φέρνει η μείωση στις ασφαλιστικές εισφορές”, είναι στην πραγματικότητα μια μείωση που δεν τους αφορά όλους αλλά μόνο την ασφαλιστική εισφορά του εργοδότη. Δηλαδή είναι η σταδιακή μείωση του ποσού που καταβάλλει ο εργοδότης, σε συνδυασμό με την επίσης σταδιακή απόσυρση της κρατικής χρηματοδότησης, κάτι που όχι μόνο απαλλάσσει την εργοδοσία από μέρος του εργατικού κόστους, αλλά επιστρέφει έμμεσα στον ίδιο τον εργαζόμενο/η, που βλέπει το μισθό του να κλέβεται μέσω διαφορετικής κάθε φορά διόδου και τελικά την αξία της εργατικής του δύναμης να μειώνεται όλο και περισσότερο.

Άμεση συνέπεια είναι οι μειωμένες εισφορές – εισπράξεις στα ταμεία που μεταφράζεται αυτομάτως σε μείωση των συντάξεων και οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα. Σε αντίθεση βέβαια με την αναβάθμιση και προώθηση της ιδιωτικής ασφάλισης, στην οποία ωθείται όλο και περισσότερος κόσμος. Η ιδιωτική ασφάλιση όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι μια ιδιωτική εταιρία, που τι θα έχει ως προτεραιότητα αν όχι το κέρδος της, πάνω ακόμα και από την υγεία των ασφαλισμένων της;

Παράλληλα, το όριο συνταξιοδότησης παραμένει στα 67 ή 62 με 40 χρόνια δουλειάς, κάτι που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι/ες με ελαστικές μορφές εργασίας αντιστοιχούν τώρα σε περισσότερο από το ένα τρίτο των εργαζομένων στην χώρα, καθιστά αδύνατο να συμπληρωθούν 9000 ένσημα, που είναι απαραίτητα. Συνεπώς τις περισσότερες φορές οι εργαζόμενοι/ες, αναγκάζονται να παρατείνουν τις ώρες, ακόμα και τα χρόνια εργασίας τους μέχρι τα βαθειά γεράματα.

Άρα δουλειά χωρίς όριο…

τι επιπτώσεις όμως έχει αυτό στον ελεύθερο χρόνο ενός ατόμου;

Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι σε μια ομαλή καθημερινότητα, η ύπαρξη ελεύθερου χρόνου είναι απαραίτητη, ενώ ιδανικά μια μέρα θα χωριζόταν σε 8 ώρες ύπνου, 8 ελεύθερου χρόνου και 8 εργασίας.

Μετά από αγώνες του εργατικού κινήματος έχει κατακτηθεί το 8ωρο εργασίας, οι περίοδοι ελεύθερου χρόνου όπως το Σαββατοκύριακο, οι διακοπές μετ’ αποδοχών, αλλά και η συνταξιοδότηση.

Στην σύγχρονη πραγματικότητα ενώ υπάρχει η δυνατότητα και τα μέσα για λιγότερες ώρες εργασίας, βλέπουμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο με δουλειά 7/7 (όπως έγινε ξεκάθαρο από την ΝΔ προεκλογικά ακόμα) και ελαστικά ωράρια (βλ. εργασία από το σπίτι, απλήρωτες υπερωρίες κτλ.).

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα δεν πρέπει να απαντάμε ατομικά, πατώντας ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά συλλογικά να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής.

Παίρνοντας παράδειγμα από τις πρόσφατες απεργιακές εκρήξεις, από την Γαλλία μέχρι την Ινδία, που ο λαός βγήκε στους δρόμους αψηφώντας την σύγχρονη κανονικότητα.

Ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και ταυτότητας, μαζί με μετανάστες και πρόσφυγες, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα κοινά μας αιτήματα για μόρφωση και δουλειά στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.

Είναι η περίοδος που οι ρωγμές στο υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα μεγαλώνουν, πυροδοτώντας ακομη πιο μαζικές και επικίνδυνες κοινωνικές αναταράξεις. Είναι η περίοδος των μεγάλων απελευθερωτικών αγώνων που έχουμε ανάγκη όσο και το οξυγόνο...

*Τα στοιχεία μάλιστα που προκύπτουν από τις εκθέσεις της ΕΕ ακυρώνουν από μόνα τους τις όποιες ψεύτικες υποσχέσεις της κυβέρνησης για αύξηση στις συντάξεις, αναφέροντας ότι η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη για την Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωθεί από 17,3% το 2016 στο 14% το 2020, στο 13% το 2025 και στο 12,5% το 2030

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΑΑΚ