κείμενο Αντί-Καλωσορίσματος!

Μην α

Μην αγχώνεσαι, με το κείμενο αυτό δεν έχουμε σκοπό να σε βάλουμε σε κάποια παράταξη, θέλουμε απλά να σου πούμε  κάποια πράγματα για τη σύγχρονη πραγματικότητα, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς.

Είτε είσαι πρώτο έτος είτε όχι, μπορεί αυτό το κείμενο να σου φαίνεται αδιάφορο. 

Σκέψου όμως λίγο...

// είναι αδιάφορο το ότι πριν ένα χρόνο σχεδόν μείναμε χωρίς συγγράμματα;

// Ότι θα αναγκαστούμε να πληρώνουμε το φαγητό της λέσχης;

// Ότι δεν επαρκούν τα δωμάτια στις εστίες;

// Ότι υπάρχουν τόσο μεγάλα ποσοστά ανεργίας;

// Είναι αδιάφορος ο πόλεμος;

Αν όλα αυτά δε σου φαίνονται αδιάφορα, μάλλον πρέπει να συνεχίσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο!

_τι συμβαίνει στην εκπαίδευση?

Στη σύγχρονη καθημερινότητα κάθε φοιτητής-τρια μπορεί να αντιληφθεί την επίθεση που δέχεται κάθε πτυχή της ζωής του από το καπιταλιστικό σύστημα [από το σχολείο μέχρι και την εργασία]. Η εκπαίδευση σίγουρα δε θα μπορούσε να παραληφθεί από αυτή την επίθεση. Έτσι, βλέπουμε την εκάστοτε κυβέρνηση να εφαρμόζει νόμους για την παιδεία [βλ. ν Γαβρόγλου], σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, διαμορφώνοντας ένα πανεπιστήμιο το οποίο έχει ως σκοπό να παράξει κέρδος για το κεφάλαιο στις πλάτες των φοιτητών, ένα πανεπιστήμιο που συνδέεται με διάφορες εταιρίες-επιχειρήσεις που κατευθύνουν την παραγωγή γνώσης, τις έρευνες κλπ προς το δικό τους όφελος, ένα πανεπιστήμιο που είτε δημιουργεί εργαζόμενους αναλώσιμους χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα είτε τους «ρίχνει» στην ανεργία, ένα πανεπιστήμιο που με μοχλό την υποχρηματοδότηση μετακυλύει το κόστος σπουδών στους φοιτητές-τριες [πχ δίδακτρα στα μεταπτυχιακά ή ακόμα και στα προπτυχιακά στο άμεσο μέλλον], ένα πανεπιστήμιο που εντείνει τους ταξικούς φραγμούς καθώς πρόσβαση σε αυτό αλλά και δυνατότητα ολοκλήρωσης των σπουδών έχουν μόνο όσοι έχουν τα απαραίτητα λεφτά να το κάνουν.

Σίγουρα αυτό δεν είναι το πανεπιστήμιο που θέλουμε εμείς! Για εμάς το πανεπιστήμιο πρέπει να παρέχει ποιοτική γνώση και έρευνα αντίστοιχη με τις δυνατότητες της εποχής και στη βάση των κοινωνικών αναγκών και όχι για την κάλυψη των αναγκών του σύγχρονου κεφαλαίου ή για την επαγγελματική μας αποκατάσταση και μόνο. Εξάλλου, κύριος στόχος της γνώσης και της εκπαίδευσης είναι η διαμόρφωση σκεπτόμενων ατόμων με κριτική σκέψη που θα μπορούν να αμφισβητήσουν την εξουσία του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και όλων των «προοδευτικών» παραλλαγών του.

_υπάρχει τελικά φοιτητική μέριμνα?

Πόσες φορές έχει τύχει να παραπονεθούμε μεταξύ μας για την κακή κατάσταση στη λέσχη, τις άθλιες συνθήκες στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ ή τη σχεδόν μη βιώσιμη κατάσταση των εστιών; Με άλλα λόγια ..να παραπονεθούμε για την φοιτητική μέριμνα.

Είναι γεγονός πως η σίτιση, οι μεταφορές και η στέγαση των φοιτητών-τριών δεν αποτελούν δεδομένα και αυτονόητα δικαιώματά μας αλλά παροχές που συνεχώς υποβαθμίζονται. Συγκεκριμένα, ολόκληρη η φοιτητική μέριμνα αναλαμβάνεται από ιδιώτες, αντί του πανεπιστημίου, οι οποίοι χρηματοδοτούν τις παροχές αυτές. Παρ’όλα αυτά, αυτό έρχεται να δράσει εις βάρος των φοιτητών με την υποβάθμιση της ποιότητας και τον αποκλεισμό όσων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα [βλ. αντίτιμο και έλεγχος στη λέσχη, ενοίκιο στις εστίες κλπ].

Ας μιλήσουμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένα για το ζήτημα της λέσχης που μας έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Να πούμε αρχικά ότι το πανεπιστήμιο αναθέτει πλέον την διαδικασία της σίτισης σε εργολάβους, δηλαδή σε εταιρίες που ασχολούνται με αυτόν τον κλάδο (π.χ. catering). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η λέσχη να μετατρέπεται σε εργαλείο στα χέρια των συγκεκριμένων εταιριών οι οποίες έχουν ως μοναδικό στόχο την κερδοφορία τους. Έτσι ρίχνουν στον βωμό του κέρδους την ποιότητα/ποσότητα του φαγητού αλλά και την προσβασιμότητα των φοιτητών-τριών [πλέον αν είσαι πάνω από ν+2 πληρώνεις 66 ευρώ το μήνα για την κάρτα σίτισης ενώ ο έλεγχος γίνεται όλο και πιο σκληρός ώστε να μη δοθεί ούτε πιάτο παραπάνω τζάμπα και βγει εκτός προϋπολογισμού η επιχείρηση].

Τροφή για σκέψη: Το ΑΠΘ έχει γύρω στους 70.000 φοιτητές. Γιατί να δικαιούνται να σιτίζονται μόνο οι 6.250;

Σήμερα που το δικαίωμα μας στη δωρεάν σίτιση-στέγαση πλήττεται όσο ποτέ εμείς πρέπει να απαντήσουμε δυναμικά ότι: απαιτούμε δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλες και όλους με αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Θέλουμε λεφτά για την παιδεία και όχι για τον πόλεμο και για το χρέος. Μέσα από τους αγώνες και τις συνελεύσεις μπορούμε να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας!

_πιο συγκεκριμένα για τη σχολή..

Η καθημερινότητα ενός φοιτητή ή μιας φοιτήτριας αρχιτεκτονικής περιέχει πάνω κάτω τα παρακάτω:  συνεχές τρέξιμο με τις εργασίες της σχολής, ατελείωτες ώρες μπροστά από τον υπολογιστή, τεράστια ποσά σε υλικά μακέτας, εκτυπώσεις κλπ. Έχοντας έρθει από το λύκειο και έχοντας συνηθίσει τη νοοτροπία του καθηγητή-αυθεντία-παντογνώστης και του ανταγωνισμού ανάμεσα στους μαθητές για το ποιος είναι ο καλύτερος, θα δεις ότι και στο πανεπιστήμιο επιχειρείται η συνέχιση της ίδιας κατάστασης. Αυτό σημαίνει ότι θα βρεθείς αντιμέτωπος με καθηγητές που θα σου ζητήσουν, ήδη από την πρώτη μέρα, να αγοράσεις με δικά σου έξοδα [!] αμέτρητα υλικά [τα οποία θα έπρεπε να μας τα παρέχει η ίδια η σχολή] ή ακόμη ότι θα παίρνουν παρουσίες κάτι το οποίο καταρρίπτει τη λογική της ελεύθερης συμμετοχής στο μάθημα [όπου ο φοιτητής επιλέγει αν και σε ποιο μάθημα θα συμμετέχει] , ενώ πολλές φορές καλλιεργείται το αίσθημα του ανταγωνισμού για το ποιος-α θα είναι ο καλύτερος φοιτητής-τρια.

_άσυλο [ή αλλιώς βία στα πανεπιστήμια]

Από την περσινή χρονιά και πολύ περισσότερο τον τελευταίο μήνα μεγάλος σάλος γίνεται περί βίας στα πανεπιστήμια, περί ασύλου … ας τα πάρουμε όμως λίγο από την αρχή.

Από πέρσι έχουμε έρθει αρκετές φορές αντιμέτωποι με υπόνοιες[από τμήματα καθηγητών και την κοσμητεία] για την εγκατάσταση ρολών σε διάφορες πτέρυγες της πολυτεχνικής, όπως και στην πτέρυγα της αρχιτεκτονικής, αλλά και σε άλλες σχολές του ΑΠΘ, γιατί με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να μειωθούν οι ζημιές και θα αντιμετωπιζόταν το πρόβλημα της παραβατικότητας στις σχολές [?]

Μπορεί όμως το ρολό στην αρχιτεκτονική ή σε οποιαδήποτε σχολή να λύσει τα υπαρκτά προβλήματα της καθημερινότητάς μας, είτε αυτά είναι οι κατεστραμμένες εγκαταστάσεις είτε είναι το ζήτημα των ναρκωτικών;

Στην παραπάνω κατάσταση ήρθε να προστεθεί πριν από μία εβδομάδα το ‘’πόρισμα Παρασκευόπουλου’’. Από το συγκεκριμένο κείμενο αξίζει να αναφερθούν κάποια κομβικά σημεία που μας κάνουν φανερή τη διάθεση του υπουργείου για την διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου πλήρως αποστειρωμένου.

Αρχικά, σύμφωνα με το κείμενο το πανεπιστημιακό άσυλο «δεν πρέπει ούτε να υποτιμάται, ούτε να υπερτιμάται». Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει με άλλα λόγια ότι το πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε δηλαδή σαν ένας χώρος όπου διασφαλίζει την ελευθερία έκφρασης, την πραγματική διακίνηση ιδεών και έχει αποτελέσει κέντρο για την ανάπτυξη κινηματικών αντιστάσεων επιχειρείται να καταργηθεί. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι όπως ακριβώς κάνουν τα ΜΜΕ, τα διάφορα αστικά κόμματα έτσι και το συγκεκριμένο πόρισμα εξισώνει τις διάφορες εγκληματικές πράξεις  (πχ. κακουργήματα, διακίνηση ναρκωτικών κ.α.) μαζί με κινητοποιήσεις και καταλήψεις φοιτητών και αγωνιζόμενων ανθρώπων στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Για εμάς, γίνεται κάτι περισσότερο από κατανοητό πως οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των φοιτητών-τριων, η ίδια μας η ύπαρξη εντός των σχολών, όταν αυτή ξεφεύγει από το στενά όρια που μας επιβάλλονται αποτελούν πρόβλημα …..που πρέπει να λύσουν!

[Ήσυχα και ερημωμένα είναι μόνο τα νεκροταφεία]

Οι σχολές πρέπει να αποτελούν ζωντανά κύτταρα μόρφωσης (ενάντια στις στείρες πληροφορίες), με πλούσια πολιτιστική και πολιτική δραστηριότητα, να είναι κέντρα ριζοσπαστικοποίησης και ελεύθερης διακίνησης ιδεών, να είναι κέντρα αγώνα. Το λόγο, λοιπόν, για το ‘’τι’’ θα γίνεται πρέπει να τον έχουμε εμείς ,οι φοιτητές-τριες που ζούμε μέσα στις σχολές, αλλά και οι εργαζόμενοι σε αυτό. Κλειδώματα, ρολά, αστυνόμευση –είτε με τη μορφή που τη γνωρίζουμε είτε με τη μορφή πανεπιστημιακής αστυνομίας- δεν έχουν θέση.

_φασισμός

Κάνοντας ένα ζάπινγκ στα διάφορα κανάλια της τηλεόρασης, διαβάζοντας άρθρα σε διάφορες σελίδες ενημέρωσης , ακόμη κάνοντας και σκρολ στο facebook είναι πολύ πιθανό να πέσεις πάνω σε μια εικόνα, ένα κείμενο ή οτιδήποτε άλλο που έχει να κάνει με τον φασισμό. Δυστυχώς, τον τελευταίο χρόνο είναι ένα ζήτημα που απασχολεί ιδιαίτερα την κοινωνία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσες φορές ακόμη και στην ίδια μας την πόλη έχουμε ακούσει για την οργάνωση φασιστικών συγκεντρώσεων ή ακόμη και επιθέσεων από φασίστες σε μετανάστες ή αγωνιστές[βλ. επίθεση φασιστών σε μετανάστες στην Ροτόντα, κάψιμο της κατάληψης Libertatia, κλπ.]. Ο ευρύτερος ακροδεξιός χώρος την περσινή χρονιά κατάφερε να σπείρει τον φασισμό και τον εθνικισμό με τον καλύτερο τρόπο σε ολόκληρη την πόλη με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής πάντα στο πλευρό του. Ας μην ξεχνάμε και τα διάφορα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ζήτημα, στα οποία έβρισκε την ιδανική κάλυψη για να μπορέσει να εκφράσει όλο του το μίσος, διαστρεβλώνοντας εντελώς το ζήτημα. Και όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή όπου καλλιεργείται ένα γενικότερο πολεμικό κλίμα, δίνοντας την αίσθηση πως ο πόλεμος είναι πιο κοντά από ποτέ και πως ο κόσμος της εργασίας καθώς και η νεολαία θα είναι εκείνοι, τους οποίους θα αναγκάσουν να πολεμήσουν για να διατηρηθεί η  εθνική ακεραιότητα. Παρ’όλα αυτά σε όλη αυτή την κατάσταση υπάρχει απάντηση και βρίσκεται στην πάλη ενάντια στον φασισμό και τον πόλεμο. Χρειάζεται ειδικά στην σημερινή πραγματικότητα να επιβάλλουμε πως αυτές οι ιδέες εκμετάλλευσης, μίσους και σκοταδιού δεν θα βρουν σπιθαμή γης για να εκφραστούν. Το αντιφασιστικό-αντιπολεμικό κίνημα θα είναι πάντα εκεί και θα παλεύει ενάντια στον πόλεμο, στον φασισμό και στο σύστημα που τον γεννά. Θα παλεύει για την ειρήνη τον λαών!

Μπορεί πολλές φορές σκεπτόμενοι-ες την πραγματικότητα στην οποία ζούμε να απογοητευόμαστε και να σκεφτόμαστε πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Αλλά αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι ...Μήπως μπορεί??

Και σίγουρα για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον σάπιο αυτό κόσμο στον οποίο ζούμε θα πρέπει να το κάνουμε όλες και όλοι μαζί, συλλογικά. Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις να συζητήσουμε, να αποφασίσουμε και να δράσουμε συλλογικά ενάντια στον ατομικό δρόμο.

Να παλέψουμε ενάντια στον φασισμό, τον πόλεμο, την ανεργία, την επισφάλεια. Ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης! Ενάντια στα πάντα? Φυσικά και όχι! Να παλέψουμε για μια ζωή δίκαιη και ελεύθερη, να παλέψουμε για μια κοινωνία όπου το να υπάρχει δωρεάν και δημόσια εκπαίδευση, το να έχουν όλες και όλοι δουλειά, το μην καταπατώνται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες μας δεν θα είναι εξωπραγματικό.. θα είναι απλά το αυτονόητο. Ας δώσουμε λοιπόν ραντεβού στους διαδρόμους, στις αίθουσες, στις γενικές μας συνελεύσεις, στους αγώνες μας για ζωή αλλιώτικη!

Ε Π Ι Τ Ρ Ο Π Η   Α Γ Ω Ν Α  | Ε Α Α Κ