Κείμενο με αφορμή τα γεγονότα στο Παρίσι...

Παρ

Παρασκευή 13/11/2015: Παρίσι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης! Χάος, τρόμος και εκατοντάδες νεκροί. Μ’ ένα απλό ζάπινγκ εκείνες τις μέρες στα κανάλια της τηλεόρασης ή απλά με μια ματιά στο ίντερνετ, μπορούσες πολύ εύκολα να διακρίνεις τα χρώματα της γαλλικής σημαίας σε κάθε ιστοσελίδα ή πάνω σε ολόκληρα μνημεία και κτίρια, ενώ παντού υπήρχαν στιχάκια συμπαράστασης και αλληλεγγύης στο γαλλικό λαό. Στα αυτιά σου συνεχώς: βομβιστικές επιθέσεις, τραυματίες, τζιχαντιστές…

1 σχεδόν μήνας μετά την «11^η Σεπτέμβρη της Ευρώπης» - όπως την αποκαλούν - και το σύννεφο της τρομοκρατίας έχει απλωθεί πάνω από όλη την Ευρώπη: στρατός στο δρόμο σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, κλειστά σύνορα, τρόμος κι ο πανικός να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα!

Κι όμως… τόσο καιρό, αρκετά χιλιόμετρα μακριά οι βομβιστικές επιθέσεις δεν αποτελούν εφιάλτη μιας μέρας. Αποτελούν καθημερινότητα χρόνων ολόκληρων. Λίγες μέρες μόνο κοντά στα γεγονότα του Παρισιού, είχε πραγματοποιηθεί βομβιστική επίθεση του ISIS στο Λίβανο. Κι όμως, γι’ αυτό και για όλα όσα συμβαίνουν τόσα χρόνια στη Μέση Ανατολή, τα αγαπητά ΜΜΕ - ως πάντα πιστοί εκφραστές των συμφερόντων του κεφαλαίου- δεν είπαν λέξη. Κανένα κτίριο δε φωτίστηκε στα χρώματα της σημαίας της Συρίας. Καμιά Ευρώπη δεν κήρυξε πένθος και κανένας Ολάντ δεν έκλαψε.

Και πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν όλοι αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς του Παρισιού είναι οι ίδιοι που κάθε μέρα σκοτώνουν και βομβαρδίζουν τους λαούς της Μέσης Ανατολής, οι ίδιοι που όπλισαν τους ισλαμοφασίστες του ISIS? Αυτοί που πολύ στοχευμένα παρουσιάζονται ως η «ειρηνική και φιλεύσπλαχνη» Δύση που επιχειρεί να απαντήσει στην Ανατολή «της τρομοκρατίας», είναι αυτοί που πίσω από τα δάκρυά τους αποσιωπούν έναν ολόκληρο πόλεμο:

Γιατί αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή 

είναι δεκάδες Παρίσια κάθε μέρα…

Ένας πόλεμος που διεξάγεται πάνω από είκοσι χρόνια, αν ξεκινήσουμε να μετράμε από τις πρώτες αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ στο Ιράκ. Ακόμα πιο πρόσφατα, μπορούμε να αναφέρουμε τις επιθέσεις του ISIS στο Κομπάνι, τις βομβιστικές επιθέσεις στη Λιβύη και στη Συρία με τις τελευταίες μάλιστα να λαμβάνουν χώρα ως αντίποινα στο Συριακό λαό από μεριάς Γαλλίας και Ρωσίας, δολοφονώντας χιλιάδες αθώους. Οι χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν μπει για τα καλά εδώ και χρόνια στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ και ΕΕ, ενώ μία-μία καταφθάνουν και οι υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, για να αρχίσει το «παιχνίδι».

Γιατί όμως τέτοια μανία για τη Μέση Ανατολή 

και την κάθε Μέση Ανατολή?

Όταν το σύστημα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ξεπεράσει τη δομική κρίση του, το σύνθημα «οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν…» παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας. Ο στόχος και οι επιδιώξεις κοινές και δεν είναι άλλες από την ίδια την κερδοφορία του κεφαλαίου που περνά και μέσα από την αναδιανομή της γης και τον έλεγχο του φυσικού πλούτου. Μόνο που μιας και η πίτα στο τραπέζι είναι μία, η μία υπερδύναμη μετά την άλλη, μπαίνει και στο παιχνίδι του μεταξύ τους ανταγωνισμού για να μπορέσει να διεκδικήσει όσο μεγαλύτερο κομμάτι μπορεί.

Και ο ρόλος του ISIS σε όλα αυτά ποιος είναι?

Δεν είναι απλά μια θρησκευτική οργάνωση που στο βάθρο του ιερού της πολέμου δολοφονεί ασύστολα αθώους. Η καθοριστική του συμβολή στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων ΗΠΑ και ΕΕ, τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων απαντάει σε βάθος χρόνου. Ήταν εκεί όταν η Αμερικάνοι μπήκαν στο ΙΡΑΚ για να επιβάλλουν τη «δημοκρατία», εποφθαλμιώντας το μαύρο χρυσό του υπεδάφους, ήταν εκεί όταν οι ΗΠΑ τον χρηματοδοτούσαν για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, ήταν ακόμα εκεί όταν στο Κομπανί Κούρδοι αγωνιστές και αγωνίστριες μάχονταν εναντίον τους και υπέρ της αυτοδιεύθυνσής τους. Αυτά αποτελούν λίγα μόνο από τα πολλά παραδείγματα που καταδεικνύουν τον ISIS σαν όργανο του συστήματος, σαν όργανο στην υπηρεσία της Δύσης που τον γέννησε, τον έθρεψε και τον χρησιμοποίησε και μέχρι και σήμερα τον αφήνει να θησαυρίζει από τις πωλήσεις πετρελαίου.

Άλλωστε, σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, ο φασισμός αναδύεται πιο έντονα από ποτέ, ακριβώς για να φτάσει εκεί όπου δε φτάνει το «δημοκρατικό» προσωπείο των κρατών. Είναι τελικά το ίδιο το σύστημα που εκκόλαψε το αυγό του φιδιού και ο φασισμός το ίδιο το φίδι που ο καπιταλισμός έθρεψε και τώρα μοιάζει να αδυνατεί να ελέγξει πλήρως. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να πείσει πως βλέπει στον ισλαμοφασισμό-τζιχαντισμό το βασικό του αντίπαλο: η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και η ισλαμιστική βαρβαρότητα ήταν και θα είναι αλληλοτροφοδοτούμενες.

«…με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν»

Και το θύμα, ποιός άλλος? Οι λαοί. Με τη στοχοποίηση τους, τη βίαιη καταστολή τους, την τρομοκρατία και τελικά με τον πιο απλό και παράλληλα βάρβαρο τρόπο: το θάνατό τους. Με βομβαρδισμούς. Με πόλεμο. Γιατί όταν το σύστημα είναι σε κρίση δεν τους χρειάζεται. Πόσο μάλλον αυτούς, τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού».

Ακόμη όμως και οι «τυχεροί» που γλυτώνουν από τον πόλεμο, βρίσκονται αντιμέτωποι με τους θαλασσοπνιγμούς στη Μεσόγειο ή με ηλεκτροφόρους φράχτες κοντά στην Ειδομένη. Κι όσοι-ες τελικά γλυτώσουν από το διπλό κακό θα έρθουν να γίνουν οι εργαζόμενοι-σύγχρονοι σκλάβοι που θα πουν κι «ευχαριστώ» για το «μισθό» των 3 ευρώ. Για να κατηγορηθούν μετά ως το εξιλαστήριο θύμα όταν οι λαοί του «αναπτυγμένου» κόσμου θα πνίγονται στη δική τους ανεργία και μετανάστευση στην οποία τους οδήγησε η ίδια πολιτική, με τη μορφή ενός «πιο ειρηνικού», αυτή τη φορά οικονομικού πολέμου.

Γυρνώντας λοιπόν πίσω στο Παρίσι…

Ας αναλογιστούμε λίγο ποια ήταν η πρώτη κίνηση που ο φιλεύσπλαχνος κος Ολάντ έκανε μετά τις επιθέσεις… τα σύνορα έκλεισαν, η παρουσία του στρατού στο δρόμο μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo έγινε ακόμη πιο έντονη και αυτό σίγουρα δεν αποτελεί μια πράξη για την προστασία του γαλλικού λαού. Μάλλον μοιάζει πιο πολύ με μια προσπάθεια της γαλλικής κυβέρνησης να συγκαλύψει το ρόλο του γαλλικού κράτους και του δυτικού καπιταλισμού στην ανάδυση του ISIS και τους πολέμους της Μέσης Ανατολής. Στην προσπάθεια να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα ουσιαστικά προβλήματα και τα πραγματικά αίτια του κακού, δε διστάζει να εκμεταλλευτεί το γεγονός για να καλλιεργήσει μία ακραία ισλαμοφοβία, μια καθαρά φασιστική ιδεολογία εναντίον των προσφύγων με σκοπό να ελέγξει την εισροή τους. Ωστόσο δεν αναφέρθηκε ποτέ ότι οι τρομοκράτες ήταν νόμιμοι Γάλλοι και Βέλγοι πολίτες. Το μόνο που ακούγαμε από το πρωί ως το βράδυ στις ειδήσεις τύπου mega, σε μια προσπάθεια να μας πείσουν για την επικινδυνότητα όσων περνούν τα σύνορα, ήταν ότι οι δράστες στο δρόμο τους προς τη Γαλλία είχαν περάσει από τη Λέρο.

Η κήρυξη του γαλλικού κράτους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με την αστυνομία και τον στρατό να βρίσκονται σε κάθε γωνιά του Παρισιού, είναι σύμφωνα με τη γαλλική κυβέρνηση και την ΕΕ, ο μόνος τρόπος δράσης ενάντια στους «κακούς». Τη στιγμή όμως που ο γαλλικός λαός βιώνει μια σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση, το μόνο που πραγματικά δηλώνει, είναι την περαιτέρω περιστολή των ελευθεριών και τη στοχοποίηση των αποκλεισμένων κομματιών του πληθυσμού. Είναι ό,τι επιχειρείται συνολικά αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη του φράχτη του Έβρου. Στην Ευρώπη του 2015 που με νόμο που χρησιμοποιούνταν για τους βαρόνους ναρκωτικών εκδίδεται ένταλμα έκδοσης 5 αγωνιζόμενων φοιτητών στις ιταλικές αρχές. Στην Ευρώπη των θαλασσοπνιγμών. Στην Ευρώπη φρούριο.

οι πόλεμοί τους δεν άρχισαν, 

ούτε σταμάτησαν εκείνη την Παρασκευή το βράδυ

και δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε…

Η απάντηση δε βρίσκεται στο κλείσιμο των συνόρων και στην εναντίωση των λαών μεταξύ τους. Για να δώσουμε την κατάλληλη απάντηση πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε ποιο είναι το πρόβλημα και να αναμετρηθούμε με το πραγματικό αίτιο. Πρόβλημα δεν αποτελούν οι ίδιοι οι άνθρωποι… αλλά η φτώχεια, οι πόλεμοι, η εξαθλίωση, η βαρβαρότητα, με άλλα λόγια ο ίδιος ο καπιταλισμός που δεν έχει πια καν την πολυτέλεια να πουλήσει ανθρωπισμό. Το τέλος σε όλα αυτά δε θα δοθεί με την ανοχή ή την υποταγή. Είναι η ενότητα των πληττόμενων όλων των λαών, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, χρώματος, θρησκείας αυτή που υπόσχεται ένα ελπιδοφόρο τέλος ενάντια σε όλους αυτούς που θέλουν να μας φιμώσουν και να μας υποτάξουν. Εξάλλου τι είναι αυτό που επιθυμούμε…. Τη βαρβαρότητα του σύγχρονου μεσαίωνα ή την ομορφιά της κοινωνικής χειραφέτησης?