Κλουβιά...

αναδημοσίευση από: http://ilesxi.wordpress.com/

Έτυχε μέσα στην ίδια μέρα να διαβάσω δύο άρθρα. Και τα δύο με ενδιέφεραν και -με μια έννοια- είχαν συναφές θέμα. Κατοικίες και συνθήκες κατοίκησης. Κανένα από τα δύο δε με εξέπληξε. Δυστυχώς. Όμως η αντίθεση που αναδεικνύουν πάντα με ξεπερνά.

Η παραπάνω είναι μια από τις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν τις τελευταίες μέρες και παρουσιάζουν τις συνθήκες διαβίωσης των εργατών στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Αρκετοί ίσως να θυμήθηκαν εικόνες από τα κλουβιά στα οποία αναγκάζονται να ζουν οι εργάτες στα εργασιακά κάτεργα των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης.  Εικόνες όπως η παρακάτω.

Πλέον αυτή την πραγματικότητα θα τη βλέπουμε και στη χώρα μας. Αν δεν είμαστε εμείς αυτοί που σε μερικά χρόνια θα μένουμε στα κλουβιά αυτά. Και πλέον ίσως να διαβάζουμε συχνά ρεπορτάζ όπως το πολύ ενδιαφέρον σημερινό του  Πέτρου Κατσάκου στην Αυγή από το οποίο κρατάμε ένα μικρό απόσπασμα.

Άνθρωποι σε κοτέτσι
Στα Μέγαρα περίπου 200 αλλοδαποί ζουν αυτή την περίοδο μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο πτηνοτροφείο. Κάθε ένα από τα “κοτέτσια” έχει μετατραπεί σε δωμάτιο μέσα στο οποίο ζουν από τέσσερις μέχρι έξι μετανάστες. Το κόστος ανά άτομο σύμφωνα με τους ενοίκους είναι 50 ευρώ, ποσόν που σύμφωνα με τις ενδείξεις αποτελεί πανελλαδική “ταρίφα”.
Εντός ή και πέριξ των ιδιότυπων αυτών “γκέτο” λειτουργούν πάντα και τα απαραίτητα μίνι μάρκετ, από τα οποία είναι υποχρεωμένοι να ψωνίζουν οι δουλοπάροικοι. Προϊόντα αμφιβόλου ποιότητας, συνήθως αγορασμένα κοψοχρονιά από τα ληγμένα των σούπερ μάρκετ, αποτελούν το κύριο εμπόρευμα που βρίσκεται στα ράφια τους.

Κοτέτσια και κλουβιά. Εκεί μένουν οι σύγχρονοι κολασμένοι, όπως και οι παλιότεροι κολασμένοι.

Κι εδώ έρχεται το δεύτερο άρθρο που διάβασα την ίδια μέρα, του Nicholas Shaxson. Και αυτό – κατά κάποιον τρόπο- για κοτέτσια και κλουβιά μίλαγε. Ίσως  μάλιστα να βρει κάποιος και στη μορφή του κάποια συγγενικά στοιχεία. Οι μεταλλικοί σκελετοί και τα τζάμια μοιάζουν λίγο.

Το θέμα του ήταν το συγκρότημα κατοικιών One Hyde Park. Το βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.

Κλουβιά και αυτά, περίκλειστα όμως χρυσά και χλιδάτα. Με αλεξίσφαιρα τζάμια, δωμάτια πανικού, φρουρούς από τις Βρετανικές Ειδικές Δυνάμεις και ειδικό σύστημα που περνά με ακτίνες Χ το ταχυδρομείο.

Θεωρείται το ακριβότερο συγκρότημα κατοικιών στον κόσμο. Χτίστηκε από μια συνεργασία των Βρετανών αδερφών Candy με τον σεΐχη Hamad bin Jassim al-Thani του Κατάρ. 76 διαμερίσματά του πωλήθηκαν στην τιμή των 2.7 δισ. δολαρίων.

Όμως παρά τα χρήματα που δόθηκαν για να αγοραστούν, το βράδυ το κτίριο είναι απολύτως σκοτεινό, φαίνεται παρατημένο, σαν να μην έχει μέσα του ψυχή. Μόνο 12 από τους ιδιοκτήτες είναι πραγματικά πρόσωπα. Τα υπόλοιπα ανήκουν σε σκιώδεις επιχειρηματικούς ομίλους με ονόματα όπως Giant Bloom International Limited, Rose of Sharon 7 Limited και Stag Holdings Limited που έχουν έδρες στους φορολογικούς παραδείσους σαν τα νησιά Κέημαν και το Λιχτενστάιν. Η πρόσβαση δημοσιογράφων είναι σχεδόν αδύνατη και τις περισσότερες φορές κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει μέσα στα κτίρια αυτά και αν συμβαίνει κάτι.Και όπως λέει ο αρθρογράφος μόνο δύο πράγματα είναι σίγουρα. Ότι όσοι βρίσκονται εκεί είναι υπερβολικά πλούσιοι και ότι δεν θέλουν να είναι γνωστό ποιοι είναι και πως απέκτησαν τον πλούτο τους.

Θα αρκούσε και πάλι η γνωστή ρήση:

Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε.

Όμως αν είσαι αρχιτέκτονας, όπως εγώ, προσθέτεις και κάτι ακόμα, όπως θα υπάρχει στα βιβλία.

Είναι του σερ Ρίτσαρντ Ρότζερς, Ηλίθιε.

Γιατί πρέπει να ξέρουμε όλους όσους ευθύνονται ή χαίρονται για το σύστημα που ζούμε. 

Θάνος Ανδρίτσος