Για τη συγκυρία

Οι πρώτοι μήνες του 2013 μπορεί να βρήκαν εμάς κάπου μεταξύ autocad και photoshop, κλεισμένους για άλλη μια φορά στην γυάλα της εξεταστικής, ωστόσο για την υπόλοιπη κοινωνία υπήρξε μια περίοδος έντονων εξελίξεων:

Βιώνοντας μια κακή επανάληψη του ίδιου έργου, βλέπουμε τα ‘αναπτυξιακά μέτρα’ της συγκυβέρνησης και της ΕΕ να ωθούν την κοινωνική πλειοψηφία στα όρια της εξαθλίωσης. Στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν την κρίση και τους ανταγωνισμούς τους, έχουν στραφεί σε μια γενικευμένη κοινωνική λεηλασία, προκειμένου να διατηρήσουν άθικτα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Με καθημερινές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και με διακηρυγμένο στόχο την ‘ελάφρυνση’ του δημοσίου από 150.000 εργαζομένους,  με την πλήρη εγκατάλειψη κάθε κοινωνικού προσωπείου από μεριάς κράτους και την αντιμετώπιση κάθε δημόσιου αγαθού ως πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, με τη διαμόρφωση μιας εργασιακής κόλασης με την τρομοκρατία των απολύσεων, των εργασιακών σχέσεων-λάστιχο, τις συμβάσεις μαύρης εργασίας. Με την πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την ‘απελευθέρωση’ των απολύσεων και τη διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Τα μέτρα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι κοινά και στοχεύουν στην υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, στη διαμόρφωση ενός εργαζομένου υποταγμένου και εξαθλιωμένου που δεν έχει το κουράγιο να ορθώσει ανάστημα απέναντι στον εργοδότη, είτε είναι το κράτος, είτε ιδιώτης.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Όλα αυτά τα μέτρα δε θα μπορούσαν να περάσουν παρά με ένα πρωτοφανή παροξυσμό της κρατικής και παρακρατικής βίας, τρομοκρατίας και καταστολής που παίρνει πλέον απροκάλυπτα πολεμικά-στρατιωτικά χαρακτηριστικά. Πιο ευάλωτα στην τρομοκρατία που εξαπολύουν σε αγαστή συνεργασία κράτος και παρακράτος είναι τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα της εργατικής τάξης, οι μετανάστες, που στη δημόσια προπαγάνδα αφενός παρουσιάζονται σαν υπαίτιοι της κρίσης, αλλά χρησιμοποιούνται και σαν εξιλαστήρια θύματα αυτής. Όλο αυτό το διάστημα γινόμαστε μάρτυρες των συνεχώς αυξανόμενων ρατσιστικών επιθέσεων απέναντι σε μετανάστες, όπως η δολοφονία του 27χρονου Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα από νεοναζί της Χρυσής Αυγής και η δολοφονική καταδίωξη του Μπαμπακάρ Ντιάε από αστυνομικές αρχές που κατέληξε στην πτώση του στις ράγες του μετρό και στο θάνατό του. Δεν είναι τυχαίο ότι από τους νεοναζί της χρυσής αυγής, που μάλιστα πλέον στελεχώνουν το περίπου το 50% της αστυνομίας, μέχρι το επίσημο μπλοκ εξουσίας των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, υιοθετείται μια ρατσιστική και φασίζουσα πολιτική που μιλά για την ανομία των μικροπωλητών στο κέντρο της Αθήνας, κυνηγά, δολοφονεί, φυλακίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελαύνει, δημιουργώντας έτσι έναν εφεδρικό στρατό εξαθλιωμένων, διατεθειμένων να εργαστούν με τους χειρότερους και ανασφαλείς όρους προκειμένου να επιβιώσουν, οδηγώντας στην ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής δύναμης συνολικά.

Στόχος όμως της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας δεν είναι μόνο οι μετανάστες, αλλά και όλοι όσοι αντιδρούν και αντιστέκονται. Η παρουσία αστυνομίας στη σύσκεψη του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων Αθήνας (στο γραφείο μάλιστα του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών), η σύλληψη 3 συνδικαλιστών πριν λίγους μήνες στην επίσκεψη Φούχτελ στη Θεσσαλονίκη, οι 35 συλλήψεις μελών του ΠΑΜΕ έξω από το Υπουργείο Εργασίας, το χτύπημα σε κινητοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ έξω από το υπουργείο οικονομικών, η καταστολή των καταλήψεων και των κοινωνικών χώρων, τα βασανιστήρια των 4 συλληφθέντων στο Βελβεντό Κοζάνης, δείχνει ότι όσοι αγωνίζονται βρίσκονται στο στόχαστρο και το δόγμα «μηδενικής ανοχής» του Δένδια θα είναι αμείλικτο απέναντι στην όποια εστία αντίστασης. Επιπλέον, το «τέλος της μεταπολίτευσης» και η επιστροφή στη χούντα είναι ιδιαίτερα έκδηλα με το ξέθαμα του χουντικής εμπνεύσεως μέτρου της «επιστράτευσης» απέναντι στις απεργίες του Μετρό και των Ναυτεργατών. Η κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων όπως αυτό της απεργίας είναι επί της ουσίας κατάργηση του δικαιώματος της διεκδίκησης καλύτερων όρων ζωής από τον λαό προς το κράτος και το κεφάλαιο και αποτελεί το επιστέγασμα μιας πολιτικής και ενός πολιτικού συστήματος που από καιρό έχει απολέσει τα όποια «δημοκρατικά» χαρακτηριστικά μπορεί να είχε.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΣΧΕΔΙΟ ΑΘΗΝΑ

Από το στόχαστρο της κυβέρνησης δεν λείπει ποτέ και η εκπαίδευση. Σε πλήρη σύμπλευση με τις επιταγές της ΕΕ, της Μπολόνιας και του ΚΕΧΑΕ και πιστό στις παραδόσεις του, το Υπουργείο «Παιδείας» συνεχίζει στο δρόμο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, με αιχμή αυτή τη φορά το Σχέδιο ΑΘΗΝΑ. Το Σχέδιο ΑΘΗΝΑ έρχεται να αλλάξει το χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: τα 40 υπάρχοντα ιδρύματα (26 ΑΕΙ και 14 ΤΕΙ) γίνονται 32 (20 ΑΕΙ και 12 ΤΕΙ), ενώ από τις υπάρχουσες 85 σχολές και 533 τμήματα μένουν 386 τμήματα! Ιδιαίτερα, όσον αφορά στα ΤΕΙ, περίπου 80 τμήματα σβήνουν από το χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, άλλα συγχωνεύονται και άλλα αλλάζουν πόλη. Αλλά και τα Πανεπιστήμια Στερεάς Ελλάδας, Δυτικής Ελλάδας και Δυτικής Μακεδονίας βάζουν λουκέτο. Τέλος, 5 από τα 7 μεγάλα ΑΕΙ της Αττικής (Οικονομικό, Γεωπονικό, Πανεπιστήμιο Πειραιά, Πάντειο και Χαροκόπειο) καθώς και τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά αποκτούν κοινή διοίκηση, μέχρι να συγχωνευτούν και αυτά ή να κλείσουν.  Ήδη οι συγχωνεύσεις ξεκίνησαν με το ΑΤΕΙΘ και βρήκαν την έντονη αντίδραση του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας, με το ίδρυμα να βρίσκεται σε αναστολή λειτουργίας εδώ και μερικές εβδομάδες.

Το Σχέδιο ΑΘΗΝΑ όντως επιφέρει σαρωτικές αλλαγές στο χάρτη των πανεπιστημίων. Αντίθετα όμως με τις ύποπτα έντονες και συχνές εξαγγελίες για απλώς «χωροταξικές αλλαγές», η ουσία του σχεδίου έγκειται στη επιβολή ολοένα και περισσότερων ταξικών διαστάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και στην ακόμη μεγαλύτερη ένταση της λειτουργίας της με όρους αγοράς.

Η κατακόρυφη μείωση των εισακτέων που προκύπτει από της συγχωνεύσεις κλείνει επί της ουσίας την πόρτα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε χιλιάδες νέους και νέες που δεν κατάφεραν να επιβιώσουν στον εξοντωτικό ανταγωνισμό των πανελληνίων με τους συμμαθητές τους, καταδικάζοντας τους στη δια βίου ανεργία, τη μετανάστευση ή στέλνοντάς τους στην ιδιωτική εκπαίδευση. Παράλληλα, και για να ξεφύγουμε από τον στείρο επιβιωτισμό, τους στερεί την επαφή με την κάθε πτυχή αυτού που νοείται ως «δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο» (και μάλιστα τον ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτού που έχει ιστορικά διαμορφωθεί στην Ελλάδα): την επιστήμη, την τέχνη, την κοινωνική ζωή, την πολιτικοποίηση, το γνώρισμα της συλλογικότητας, την διαμόρφωση της ίδιας της προσωπικότητας σε αυτά τα πλαίσια. Το γεγονός ότι η σαρωτική επέλαση του Σχεδίου ΑΘΗΝΑ γίνεται στα ΤΕΙ, στα οποία εκ των πραγμάτων βρίσκονται τα παιδιά των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων, εντείνει ακόμα περισσότερο τον ούτως η άλλως ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης και φαίνεται να διαμορφώνει μια πραγματικότητα στην οποία η καταγωγή από μια εργατική-λαϊκή οικογένεια λειτουργεί ως ισόβια δέσμευση και των παιδιών της με την εργατική τάξη, αφού καταρρέουν και οι όποιες ελπίδες κοινωνικής ανέλιξης μπορούσε ένα προηγούμενο διάστημα να καλλιεργεί το μικροαστικό όνειρο (επιστημονική καταξίωση με το πτυχίο, θέση στο δημόσιο, υψηλό μισθό που να επιτρέπει γάμο και οικογένεια, σπίτι, αυτοκίνητο, ανέσεις…).

Οι συγχωνεύσεις τμημάτων συνεπάγονται επίσης διαγραφές φοιτητών, μείωση των εισακτέων, εισαγωγή διδάκτρων, ενώ παράλληλα (βλ. το παράδειγμα της ΑΣΠΑΙΤΕ) θα συγχωνεύονται εστίες, εστιατόρια και ότι αφορά τη φοιτητική μέριμνα, οδηγώντας στην περαιτέρω υποβάθμιση των φοιτητικών παροχών. Θα αποτελέσουν ταυτόχρονα τον πολιορκητικό κριό για απολύσεις εργαζομένων στα Πανεπιστήμια και θα συμβάλλει στη διαμόρφωση νέων εργασιακών σχέσεων στο εσωτερικό τους (ελαστική απασχόληση, ατομικές συμβάσεις εργασίας, μισθοί 400ευρώ κλπ).

Όμως, το Σχέδιο ΑΘΗΝΑ λειτουργεί και σαν δίοδος για να εισχωρήσει ακόμη περισσότερο η αγορά και η λογική της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα κριτήρια με τα οποία θα γίνουν οι συγχωνεύσεις είναι καθαρά οικονομικά-επιχειρηματικά, καθώς στόχος τους είναι να εξυπηρετήσουν μεγάλα και μικρά οικονομικά συμφέροντα. Στα κριτήρια των συγχωνεύσεων περιλαμβάνονται: η προσέλκυση ερευνητικών προγραμμάτων των τμημάτων, η προσφορά τους στην παροχή «επιχειρηματικών δεξιοτήτων», καθώς και οι αναπτυξιακές προοπτικές των περιοχών στις οποίες βρίσκονται τα ιδρύματα, ενώ ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το μεγαλύτερο χτύπημα το δέχονται οι σχολές τον ανθρωπιστικών επιστημών (μειώνονται κατά 10% οι θέσεις), που δεν μπορούν να είναι άμεσα αξιοποιήσιμες από την αγορά. Παράλληλα, την ώρα που το Υπουργείο συγχωνεύει τμήματα, μειώνει τους προϋπολογισμούς σε αυτά που παραμένουν, καθιστώντας αδύνατη τη λειτουργία όσων δεν βρουν εξωτερική χρηματοδότηση και ανοίγοντας έτσι το δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις και στην εισβολή των επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο.

ΔΕΝΔΙΑΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ

Ο δημοφιλής «εξορθολογισμός» των Πανεπιστημίων που διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση, όμως, μας είναι ήδη γνωστός και τον βλέπουμε να αναλαμβάνει δράση μέσω τον Συμβουλίων Διοίκησης  και εντός των σχολών μας. Συγκεκριμένα στα άμεσα σχέδιά τους είναι η πλήρης αποστείρωση του πανεπιστημίου, η απονοηματοδότηση του ως κοινωνικού χώρου πολύπλευρης δράσης, η αποκοπή του από την υπόλοιπη κοινωνία και η επί της ουσίας κατάργηση του ασύλου. ιδιαίτερα στο πολυτεχνείο είμαστε τις τελευταίες μέρες μάρτυρες ενός παροξυσμού που έχει να κάνει και εδώ με το «δόγμα της ασφάλειας», όταν με πρόσχημα τις καταστροφές, έχει αποφασιστεί το κλείδωμα των σχολών. Για χάρη αυτής της ασφάλειας δεν επιτρέπεται στον αντιεξουσιαστικό χώρο να κάνει εκδηλώσεις στο χώρο του πολυτεχνείου, στον πάγκο να πουλάει καφέ στο τρίγωνο, στους φοιτητές που βρίσκονται σε συλλογικότητες ή ομάδες να έχουν πρόσβαση στα στέκια τους (βλ. 1431AM, Θεατρική Ομάδα, Μουσική Ομάδα κλπ), σε οποιονδήποτε θέλει να κινείται εντός του πολυτεχνείου χωρίς να σχετίζεται άμεσα με συγκεκριμένο μάθημα συγκεκριμένου προγράμματος σπουδών. Επιστέγασμα της «επιχείρησης σωτηρίας» είναι η διακηρύξεις από πλευράς Συμβουλίου Διοίκησης για την αναγκαιότητα ύπαρξης πανεπιστημιακής αστυνομίας που θα φυλάει το χώρο του Πανεπιστημίου. Η τρομοκράτηση και το «μοντέλο Δένδια» και εντός των πανεπιστήμων σκοπό έχουν να πνίξουν και αυτόν τον «πόλο ανομίας», το πανεπιστήμιο των φοιτητικών συλλόγων που αγωνίζονται, που διεκδικούν, που δημιουργούν συλλογικότητες έξω από τη λογική της αγοράς και του κέρδους, που δίνουν πνοή και ζωή στην ίδια την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου. Οι καταστροφές και υποβάθμιση του χώρου έχουν να κάνουν με την σκληρή υποχρηματοδότηση του ιδρύματος που δεν επιτρέπει ούτε καν την πρόσληψη μόνιμου καθαριστικού προσωπικού, για να καθαρίζεται η σχολή σε καθημερινή βάση και σίγουρα εντείνεται όσο οι φοιτητές νιώθουν το χώρο ανοίκειο, απομακρύνονται και δεν ενδιαφέρονται για αυτόν.

ΜΑΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΠΡΟΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

 ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Κλείνοντας, καλούμε η απεργία στις 20 Φλεβάρη να είναι μια νέα αρχή αντεπίθεσης από τους εργαζόμενους και τη νεολαία απέναντι σε αυτή την πολιτική που καταστρέφει με κάθε τρόπο τη ζωή μας. Όπως συντονισμένη είναι η επίθεση σε εργασία και εκπαίδευση έτσι συντονισμένη θα πρέπει να είναι και η απάντηση από πλευράς κινήματος. Είναι κρίσιμο να μπορέσουμε να στήσουμε ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο το οποίο θα βρίσκεται σε οργανική σύνδεση με τα εργατικά σωματεία και τις διαδικασίες των εργαζομένων. Οι αγώνες των εργαζομένων στους ΟΤΑ, στο Μετρό, των Ναυτεργατών, των αγροτών, δείχνουν το δρόμο και αφήνουν το εγχείρημα ανολοκλήρωτο περιμένοντας να πιάσουμε και εμείς το νήμα και να προχωρήσουμε με κοινό βηματισμό. Παράλληλα ο αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ για αυτοδιαχείριση του εργοστασίου τους ανοίγει νέους δρόμους για το εργατικό κίνημα μετατρέποντας τα ερείπια της καπιταλιστικής κρίσης σε εστίες ανατροπής του χρεοκοπημένου συστήματος. Είναι ώρα να σταματήσουμε να λέμε «τι θα μας κάνουν» και να μιλήσουμε για το «τι θα κάνουμε». Με συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις με πανεκπαιδευτικό μέτωπο και συντονισμό με το ζωντανό εργατικό κίνημα, με τα πρωτοβάθμια σωματεία και έξω από τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ προχωράμε δυναμικά για την ανατροπή της επίθεσης, για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας αξίζουν.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 09.30 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ