σκεψεις της ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ _ ΕΑΑΚ για τις φοιτητικες εκλογες

Ακουλουθει το κειμενο 

  Λίγες μέρες μετά τις πιο κρίσιμες βουλευτικές εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, ο προβληματισμός για την πολιτική κατάσταση και το μέλλον της χώρας, αλλά κυρίως το μέλλον το δικό μας, των χιλιάδων φοιτητών, εργαζομένων και ανέργων που βιώνουν την κρίση με το πιο βάρβαρο τρόπο παραμένει. Το πολιτικό σκηνικό παραμένει ακόμα ρευστό,  ανάμεσα σε υποσχέσεις άλλου δρόμου, απειλές ακυβερνησίας και επικίνδυνης αστάθειας.  Το μόνο σίγουρο είναι ότι η συζήτηση ούτε άνοιξε, ούτε και έκλεισε μαζί με τις κάλπες στις 6 του Μάη.

    Μετά από 40 περίπου χρόνια "μεταπολίτευσης" και μετά από 2 χρόνια σε καθεστώς χούντας του ΔΝΤ και των τραπεζών ο "δικομματισμός" αποδυναμώθηκε, επακόλουθο μιας μάλλον αντιφατικής αναζήτησης άλλου δρόμου για την κοινωνία. Μιας αναζήτησης που έστρεψε τον κόσμο σε άλλες κατευθύνσεις που βαφτίστηκαν αντιμνημονιακές, σε νέα κόμματα αναχώματα στην οργή και την αγανάκτηση του λαού. Έτσι, με την μάσκα του τιμωρού των πολιτικών του μνημονίου και του ΔΝΤ κατάφερε να έρθει στο προσκήνιο και η ακραία φασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής η οποία πλέον αλωνίζει «εντός και εκτός Βουλής», όπως δήλωσε και ο Μιχαλολιάκος, που ξεκινά να μαχαιρώνει μετανάστες πλέον και με τον νόμο.

  Μέσα στην όλη ρευστότητα αυτού του πολιτικού σκηνικού η περίοδος που διανύουμε αντικειμενικά χρωματίζεται από το ενδεχόμενο είτε των νέων βουλευτικών εκλογών είτε της δημιουργίας μιας συγκυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» , αλλά και τα γνωστά μας πια –αφού τέλος φαίνεται να μην έχουν- «νέα μέτρα», που πρέπει να παρθούν μέχρι τον Ιούνη. Πρόκειται για εκείνο το περιβόητο πακέτο των 11 δις της «εθνικής σωτηρίας», ή μάλλον καλύτερα της «κοινωνικής καταστροφής». Γιατί αυτά τα «νέα μέτρα»  έρχονται να καταργήσουν οριστικά τις συλλογικές συμβάσεις, να θεσμοθετήσουν πλέον και επίσημα τη νεανική εργασία-δουλεία ως τα τριάντα χρόνια με 400 ευρώ, να σφραγίσουν δηλαδή το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς.  

   Ενάντια σε αυτή την πολιτική, το φοιτητικό κίνημα καλείται να πρωταγωνιστήσει στους αγώνες για την ανατροπή και την αλλαγή και αυτό δεν είναι μια άπιαστη ουτοπία στη σκέψη κάποιων αριστερών, αλλά η ρεαλιστική αναγκαιότητα του σήμερα, που μετρά ήδη βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι η γενιά μας που μέσα στο κατακαλόκαιρο βρέθηκε στα φοιτητικά αμφιθέατρα όχι για να κάνει εξεταστική, αλλά για να σταθεί απέναντι στην πρόβα τζενεράλε της συγκυβέρνησης και να γράψει στα πανό της «250 βουλευτές εσείς, 250 καταλήψεις εμείς».       Είναι η γενιά μας που στάθηκε απέναντι στην εφαρμογή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης μαζί με τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια, για την ματαίωση των συμβουλίων διοίκησης και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στα προγράμματα σπουδών και που οδήγησε τελικά στο προσωρινό πάγωμα του νόμου. Είναι τελικά η γενιά μας που στη μεγάλη αναμέτρηση με την κυβερνητική πολιτική στον χώρο της εκπαίδευσης, κατάφερε να απονομιμοποιήσει στα μάτια της κοινωνίας το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από την ισχυρή βουλή των 4/5 συμφωνίας.

Ωστόσο, πρόκειται για την ίδια γενιά η οποία μετά το μεγάλο ξέσπασμα του Σεπτέμβρη, έχει περιέλθει σε πολιτική αδράνεια, με συλλόγους αποδυναμωμένους, με φοιτητές που απαξιώνουν τις γενικές συνελεύσεις και μένουν απαθείς θεατές σε οποιαδήποτε μεταβολή του πολιτικού σκηνικού, με τις -δυστυχώς- καθιερωμένες καθεστωτικές παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που προωθούν την ευρύτερη διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού.

[Συγκεκριμένα στη σχολή μας οι φοιτητές έχουν μάλλον ξεχάσει το δικαίωμα και την υποχρέωσή τους να συμμετέχουν σε συλλογικές δράσεις και διαδικασίες, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για θέματα που αφορούν είτε το ίδιο το μάθημα είτε τον ευρύτερο χώρο της σχολής και του πανεπιστημίου, να διεκδικούν, ακόμη και να… συζητούν. Αποτέλεσμα: φοιτητές επισκέπτες που έρχονται στη σχολή μόνο για το μάθημα και το βαθμό, συνελεύσεις που δε ‘’βγαίνουν’’ ούτε εξ αναβολής και μια σχολή πλήρως αποστειρωμένη, με τους γκρι τοίχους να ξεπερνούν τον αριθμό των φοιτητών στους διαδρόμους. Παρά το απολιτίκ πρότυπο φοιτητή που έχει αρχίσει να υιοθετείται όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό, θα ήταν εγωιστικό να μην αναγνωρίσουμε το μερίδιο ευθύνης που αντιστοιχεί στον καθένα μας. Ωστόσο, δεν είναι ώρα για γκρίνιες και άσκοπες αντιπαραθέσεις. Ας γίνει η αντίθεση σύνθεση και η αδράνεια πρωτοβουλία!]

   Βέβαια, η στασιμότητα αυτή προωθείται έντεχνα και από τους «εμπνευστές» του σχεδίου αναδιάρθρωσης-διάλυσης των ελληνικών πανεπιστημίων και συνολικά της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, οι οποίοι κανένα πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Ήταν άλλωστε ο τελευταίος υπουργός παιδείας Μπαμπινιώτης που δήλωνε ότι το πρόβλημα του πανεπιστημίου είναι ότι οι φοιτητές είναι πολύ… πολιτικοποιημένοι. Κι αυτό γιατί το φοιτητικό κίνημα έχει την ικανότητα να πυροδοτεί ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες πέρα από τα στενά πλαίσια του πανεπιστημίου.

   Σε αυτό το σκηνικό, οι φοιτητικές εκλογές είναι δεδομένο πως δεν είναι μία ακόμα ημερομηνία, αλλά μια πραγματική σφυγμομέτρηση της νεολαίας. Ως ο «ευαίσθητος σεισμογράφος του μέλλοντος», καθιστά εξαιρετικά κρίσιμες τις φοιτητικές εκλογές και το αποτέλεσμα τους για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Για το λόγο αυτό, είναι αναγκαία η παρέμβαση σε όλες τις πολιτικές διεκδικήσεις, ειδικά τώρα που το φοιτητικό κίνημα δεν έχει την πολυτέλεια να «διαλέγει» μάχες και να απέχει επιλεκτικά.

Η ΑΠΟΧΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ

   Η επιλογή του άκυρου και της αποχής, ακόμα και αν θέλει να αποτελέσει δήλωση ότι: «εγώ δεν είμαι με τις εκλογές είμαι με το κίνημα» στο διαταύτα της δεν διαχωρίζεται από την απολιτίκ αποχή της απάθειας. Πρόκειται για μια επιλογή του ατομικού δρόμου παραγνωρίζοντας την ανάγκη για συλλογική ανατρεπτική έκφραση και αναφορά όλων των φοιτητών. Αντικειμενικά, η αποχή μεταφράζεται στο ότι η νεολαία υιοθετεί το «δε γίνεται αλλιώς» που τόσο καιρό προμοτάρει το σύστημα, ότι σκύβει το κεφάλι και υποχωρεί. Είναι επιλογή που σε καμία περίπτωση δε δίνει τη δυνατότητα να εκδηλωθούν τάσεις αμφισβήτησης. Ίσα-ίσα στέλνει μήνυμα αδιαφορίας και συναίνεσης και ενισχύει ακόμα περισσότερο το χτύπημα του φοιτητικού συνδικαλισμού.

Η συμμετοχή σε όλες τις διαδικασίες του συλλόγου κρίνεται αναγκαία . Είναι εύθύνη όλων μας η  αναβάθμιση τους, ώστε η γενική συνέλευση να γίνει ο χώρος που μπορούμε να αποφασίζουμε για το κάθε τι, μέσα από την πραγματική δημοκρατία της δυνατότητας των πολλών να αποφασίζουν για τον εαυτό τους. Η δημοκρατία αυτή ολοκληρώνεται μέσα από τον συντονισμό των συνελεύσεων σε μόνιμη βάση, και μέσα από τον συντονισμό με αυτούς που οι περισσότεροι από μας  μοιραζόμαστε κοινή προοπτική, δηλαδή τους εργαζόμενους και τους ανέργους μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Για μας η ανατροπή του μαύρου παρόντος και μέλλοντος περνάει απαραίτητα μέσα από αυτή τη δημοκρατία, της πλατειάς και βαθειάς συνεύρεσης των εργαζόμενων, των ανέργων και της νεολαίας σε ένα μέτωπο που θα δίνει το λόγο και τη δύναμη στην πραγματική κοινωνική πλειοψηφία.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, 

ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ                                                                                                                 

Ως ΕΑΑΚ κρίνουμε αναγκαία όχι μόνο την συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές αλλά και την στήριξη μιας διαφορετικής κατεύθυνσης από αυτήν που καταπατά τα δικαιώματα των φοιτητών και αυριανών εργαζομένων, αγνοεί τις ανάγκες και τα θέλω τους και τους οδηγεί σε ένα αβέβαιο και ανέλπιδο μέλλον. Δεν πρεσβεύουμε την αριστερά που κάθεται στην γωνιά της και απαγγέλει ξύλινους λόγους, αλλά την αριστερά που θέλει να βάλει στην κεφαλή των αγώνων την ανατρεπτική νεολαία ως εκείνο τον καταλυτικό παράγοντα που μπορεί να αλλάξει την θλιβερή κοινωνική κατάσταση. Η ενίσχυση της ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη στις καθημερινές συλλογικές μας μάχες, στήριξη ενός σχεδίου για την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του φοιτητικού κινήματος, για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη την καθημερινότητά μας, να αγωνιστούμε για την ανατροπή του επιχειρηματικού πανεπιστημίου και συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής, με βάση τις ανάγκες μας. Γι’αυτό και τονίζουμε τη σημασία του αποτελέσματος των εκλογών, όχι ως μιας απλής καταμέτρησης ψήφων που θ΄αναδείξουν τους «τιμονιέρηδες», αλλά ως το ηχηρό μήνυμα της νεολαίας για μια άλλη εκπαίδευση, εργασία και ζωή, όχι αυτή της ΕΕ, των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου. Δεν συμβιβαζόμαστε με το μέλλον για το οποίο μας προορίζουν αλλά παλεύουμε για σταθερή και μόνιμη δουλειά, δουλειά για όλους με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, με αξιοπρεπείς μισθούς ώστε να ζει ο καθένας αξιοπρεπώς από μία και μόνο δουλειά. Ενάντια στην ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας Για να ενισχυθούν οι δυνάμεις εκείνες που θέλουν το αναγκαίο να το κάνουν και δυνατό και νικηφόρο στο σήμερα, που βλέπουν στις επαναστάσεις της νέας εποχής την ελπίδα απέναντι  στο σύστημα της παρακμής και της δυστυχίας.

Αποχή ή σιωπηρή αποδοχή;

Δεν θα επιτρέψουμε τα πανεπιστήμια να μετατραπούν σε πολιτική έρημο και άρα εύφορο πεδίο για όποιον ονειρεύεται την ιδιωτικοποίηση, την απρόσκοπτη επιχειρηματικότητα, τη διάλυση της εργασιακής προοπτικής, χωρίς να κουνιέται φύλλο.

Δεν περιμένουμε από ψηλά τη δικαιοσύνη που μόνο από χαμηλά ορθώνεται… δεν είμαστε μόδα περαστική που θα καταγραφεί στο αρχείο των ηττών… Είμαστε άλλος ένας στο δρόμο…!!!