ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ για τα Σικαγο των συγχρονων αναγκων μας

«Θέλουμε να νιώθουμε τις ηλιαχτίδες,

 θέλουμε να μυρίζουμε τα άνθη  [..] 

 οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ  ώρες ξεκούραση,

οκτώ ώρες για ότι λαχταρά η ψυχή μας»

«Για ότι λαχταρά η ψυχή μας»…

   
   Εδώ ακριβώς συμπυκνώνεται όλο το εξεγερτικό περιεχόμενο του «Μεγάλου Ξεσηκωμού», όπως ονομάστηκε το απεργιακό κύμα που συντάραξε τη Βιομηχανική Αμερική και κορυφώθηκε την Πρωτομαγιά του 1886, με κεντρικό αίτημα την καθιέρωση του οκτάωρου. Η μεγαλύτερη μέχρι τότε κινητοποίηση δεν εμπνεύστηκε από ένα «οικονομικό» αίτημα, αλλά από ένα ολόκληρο όραμα ζωής, στα πλαίσια του οποίου τα τρίτα «8άρια», ήταν ο κρίκος για να ξημερώσει μια μέρα που οι εργαζόμενοι δεν θα ζουν μόνο για να εργάζονται, αλλά διεκδικούν το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, ως χρόνο αυτοδιάθεσης και δημιουργίας, το δικαίωμα στη ζωή.

      Σήμερα, η Πρωτομαγιά μπορεί να ειδωθεί μέσα από διάφορες εκδοχές. Ως γιορτή των λουλουδιών, κορύφωση της ανθοφορίας και χαράς της ζωής ή στην καλύτερη ως «πορείες-παρελάσεις» οργανωμένες από εργατοπατέρες και κρατικοδίαιτους που καταλήγουν σε καταθέσεις στεφανιών …στη μνήμη –θα ‘λεγε κανείς-  των εργατικών κατακτήσεων που μία μια αναιρούνται. Οι παραπάνω εκδοχές μάλλον αποτελούν μια στρεβλή εικόνα ενσωμάτωσης επαναστατικών «στιγμών» που σήμερα το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό θέλουν να θάψουν στη λήθη της ιστορίας. Αλλά η συλλογική μνήμη του κινήματος είναι πιο ισχυρή και γι αυτό το ανεκπλήρωτο όραμα του Σικάγο του 1886 για μια αξιοπρεπή ζωή και εργασία, το αναζητάμε στο παρόν και το μέλλον των κοινωνικών διεκδικήσεων. 

    Το νόημα του Σικάγο δεν κρύβεται στο οκτάωρο και στην κατάκτηση του ως τέτοιο, αλλά στη  λογική με την οποία τότε οι εργάτες το διεκδίκησαν και το πέτυχαν. Δεν ήταν μόνο οι οκτώ ώρες εργασίας, αλλά η αναδιοργάνωση της κλεμμένης τους ζωής: «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ  ώρες ξεκούραση, οκτώ ώρες για ότι λαχταρά η ψυχή μας». Δεν ήταν οι λιγότερες ώρες εργασίας, αλλά ότι αυτές οι οκτώ ώρες άξιζαν και πληρώνονταν για δέκα [1]. Δεν ήταν η συνδικαλιστική νίκη κάποιων εκπροσώπων που τη χάρισαν στους εργαζόμενους, αλλά η καθημερινή και άμεση δράση των ίδιων των εργαζομένων, που το επέβαλλαν μόνοι τους και με το συντονισμό των συνδικάτων και των κινήσεων τους. Με απεργιακούς αποκλεισμούς και άρνηση εργασίας, με αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια.

    Το Σικάγο έμελε να γίνει το σύμβολο της εργατικής τάξης, των διεκδικήσεων της απέναντι στην εργοδοσία , του αγώνα της για μια  διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που όριζε η λογική του εκμεταλλευτικού συστήματος και των τότε κυβερνήσεων στην περίοδο της μεγάλης κρίσης του 1873. Μια λογική που επέβαλλε ωράρια των 10, των 12 και των 14 ωρών. Που αξιοποιούσε την παιδική εργασία προκειμένου να μεγεθύνει τα κέρδη των επιχειρήσεων. Που θεωρούσε παράνομη και χτυπούσε με ωμή βία τις συλλογικότητες που έφτιαχναν οι εργαζόμενοι προκειμένου να αντισταθούν στη βαρβαρότητα της εργοδοσίας.

    Στην πραγματικότητα του 2012, στην εποχή της τεχνολογικής ανάπτυξης και της καπιταλιστικής προόδου, τα εξοντωτικά ωράρια, η απλήρωτη μαύρη εργασία, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η τρομοκρατία της ανεργίας και η διάλυση των συλλογικοτήτων του αγώνα συνθέτουν την καθημερινότητα των εργαζόμενων και της νεολαίας. Αν οι συνθήκες που βίωνε η εργατική τάξη στο «νεαρό» ακόμα τότε καπιταλισμό, φαίνονται αρκετά οικείες στη νεολαία και στους εργαζομένους του 21^ου αιώνα, πραγματική αξία έχει όχι να νοσταλγούμε (πόσο μάλλον να γιορτάζουμε) τις περασμένες νίκες που τώρα αποτελούν παρελθόν, αλλά να διδαχτούμε από αυτές. Από το περιεχόμενό τους και τον τρόπο που το πέτυχαν.

Η φετινή Πρωτομαγιά είναι «παράξενη».. Το στοίχημα του Σικάγο, για μια διαφορετική ζωή σε έναν πιο ανθρώπινο κόσμο δεν κερδήθηκε ακόμα  για την πλειοψηφία της κοινωνίας.. και  είναι στο δικό μας χέρι να γίνει πραγματικότητα.

   Η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και ο δρόμος της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι εκείνη η «ρεαλιστική ουτοπία» για την κοινωνία που καθημερινά βάλλεται στο όνομα του χρέους, της κρίσης, των αναπτυξιακών υποσχέσεων. Η νεολαία και οι εργαζόμενοι χρειάζεται να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους και μέσα από τον ίδιο τον αγώνα τους να αρνηθούν το χρέος, να συγκρουστούν με την ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική, να επιβάλλουν την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, να ανοίξουν το δρόμο για μια διαφορετική προοπτική. Κόντρα σε όσους θέλουν να μας πείσουν πως κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή, η ίδια η πραγματικότητα τους διαψεύδει, μιας η καταστροφή, το χάος, η κοινωνική χρεοκοπία είναι ήδη εδώ.

  Για να γίνει αυτή η αναγκαιότητα πράξη χρειάζεται ένα νέο, ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που οι αποφάσεις του θα παίρνονται από τους ίδιους τους εργαζομένους, μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις, ένα κίνημα που θα συγκρούεται με την αστική πολιτική και τη λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ. Παραδείγματα πολιτικών θεσμών- οργάνων που το ίδιο το κίνημα έχει επιβάλλει κόντρα στους επίσημους αστικούς θεσμούς έχουμε γνωρίσει πολλά. Το συντονιστικό των φοιτητικών γενικών συνελεύσεων, η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων, οι συνελεύσεις στις γειτονιές και μια πληθώρα αντίστοιχων δράσεων και πρωτοβουλιών, αποδεικνύουν ότι στην ελληνική κοινωνία αναπτύσσεται μια δυναμική ικανή να ανατρέψει την επίθεση.

Μία δυναμική που καλείται να διδαχτεί από το πνεύμα των αγώνων του Σικάγο. Γιατί αν το 1886 η εξέλιξη της τεχνολογίας επέτρεπε τη μείωση των ωρών εργασίας σε συνδυασμό με υψηλότερες αποδοχές, σήμερα, με την αλματώδη πρόοδο της επιστήμης, καθίσταται εφικτό και κοινωνικά αναγκαίο η καθολική εργασία έναντι της ανεργίας και η ελαχιστοποίηση των ωρών της με ανταμοιβές πολύ ανώτερες από τις σημερινές. Για μια κοινωνία που δε θα οργανώνεται με πυρήνα την εκμετάλλευση, αλλά την ελεύθερη προσφορά του καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με την ανάγκες του. Μια κοινωνία ελευθερίας και αδελφοσύνης.

αντί του συντηρητικού συνθήματος «Δίκαιη αμοιβή ανά εργάσιμη μέρα», πρέπει να εγγράψουμε στις σημαίες μας το επαναστατικό πρόταγμα «Κατάργηση της μισθωτής εργασίας».

[από την ιδρυτική διακήρυξη των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), Σικάγο, 1905

[1]: Αν τη δεκαετία του 1870 ο Μαρξ έγραφε για την υπεραξία, ως την πληρωμή των εργατών για ώρες λιγότερες από αυτές που έχουν εργαστεί, οι εργάτες του Σικάγο κατάφεραν στην καθημερινή τους πάλη να το αντιστρέψουν. Αν η υπεραξία σημαίνει (απλοϊκά) να εργάζεσαι για 10 ώρες και να πληρώνεσαι από τον εργοδότη για 8, οι εργάτες του Σικάγο αντίστρεψαν αυτή τη θεωρητική υπόσταση της εκμετάλλευσης σε αίτημα και καθημερινή πρακτική, στον αγώνα όχι για δικαιότερη ανταμοιβή της εργασίας, αλλά για την κατάργηση της μισθωτής εργασίας. 

 ΔΕ ΘΑ  ΓΙΝΟΥΜΕ   Η   ΓΕΝΙΑ       

                                                                     της μετανάστευσης & της ανεργίας

ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΝΕΟΛΑΙΑ & ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

για  την  αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης

  ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ,  ΤΑΞΙΚΗ  ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

   για  τα  Σικάγο  των  σύγχρονων  αναγκών  μας

10 ⁰⁰ ΚΑΜΑΡΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝ. ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΡΧΙΤ / ΚΗΣ

|  δ  ε  υ  τ  έ  ρ  α  |  1  3  ^{0 0}   | α  ι  θ  .  3   0  1  |