"Αν οι
εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες", είχε πει κάποτε η Έμμα
Γκόλντμαν. Αυτό, αν μη τι άλλο, είναι ένα πραγματικό γεγονός που ωστόσο
επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες. Δεν είναι ότι διαφωνούμε με αυτή τη ρήση,
αλλά έχει σημασία πως ερμηνεύεται από διάφορες σκοπιές. Όντως οι εκλογές από
μόνες τους δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι. Όντως οι εκλογές είναι μια διαδικασία
ακίνδυνη για το σύστημα. Και ακριβώς πάνω στη βάση της έχει χτιστεί ένα
επικοδόμημα υπέρ της αποχής από οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία, που όμως
διστρεβλώνει εντελώς το πραγματικό νόημά της και τονίζοντας ουσιαστικά την
αίσθηση ότι είμαστε αδύναμες/οι μπροστά σε ένα σύστημα που διαλύει τις ζωές μας.
Το
"απολιτίκ"ρεύμα κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στη σχολή μας -αλλά και
στην κοινωνία ολόκληρη- τα τελευταία χρόνια. Σαφώς έχει καλλιεργηθεί από μια
διάχυτη απογοήτευση που επικρατεί και έχει καταλήξει να απαξιώνει οτιδήποτε φέρει πολιτικό πρόσημο.
Πρόκειται για μια στάση ζωής που ενισχύεται από το ίδιο το σύστημα και τον
ατομικό δρόμο που το ίδιο προωθεί ως το μέσο για την κοινωνική ανέλιξη και έχει
ενσωματωθεί ακόμη και από τις ίδιες τις καθεστωτικές δυνάμεις. Μία τέτοια
λογική, που απαξιώνει τη συμμετοχή σε κάθε τι συλλογικό, το μόνο που καταφέρνει
είναι να συναινεί στην ίδια την πολιτική που επιβάλλει την καταστροφή των ζωών
μας. Ακόμη και η επιλογή του «να μην ψηφίσω τίποτα και κανέναν», «να το ρίξω
λευκό ή άκυρο», «να απέχω επειδή όλοι είναι σκατά», είναι από μόνη της μία
πολιτική τοποθέτηση και ισοδυναμεί με την απάθεια και την παθητική αποδοχή της
υπάρχουσας κατάστασης.
Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη επιχειρηματολογία
που αφ' ενός στηρίζεται εξ' ολοκλήρου στην πρώτη πρόταση και εφ' ετέρου καλεί
σε αποχή από τις φοιτητικές εκλογές πηγαίνοντας κόντρα στη λογική της ανάθεσης
και της αντιπροσώπευσης. Σαφώς, αυτό το σκεπτικό έχει διαφορετική
αφετηρία και μπορούμε εν μέρει να το κατανοήσουμε, ωστόσο δε συγκροτεί σαφή
πολιτική τοποθέτηση και μάλλον καταλήγει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την
παραπάνω περίπτωση. Ως ΕΑΑΚ πιστεύουμε ότι είναι αναγκαία η παρέμβαση σε όλες
της πολιτικές μάχες ειδικά σε αυτή την περίοδο που δεν υπάρχει η πολυτέλεια
να «διαλέγουμε» μάχες και να απέχουμε επιλεκτικά. Ναι, τα
αντιπροσωπευτικά όργανα δεν είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο θέλουμε να
εκφράζεται το κίνημα, αλλά οι γενικές μας συνελεύσεις. Ωστόσο οφείλουμε να
κρίνουμε κατάλληλα και να εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε και να μην τα παραχωρούμε στα χέρια των καθεστωτικών δυνάμεων.
Όλα αυτά προφανώς υπό το κριτήριο ότι η συμμετοχή στα όργανα αυτά δε θα δρα
αντιπαραθετικά προς το κίνημα και δε θα το υποκαθιστά.
Χαρακτηριστικά είναι τα άπειρα παραδείγματα,
όπου η μη ύπαρξη μιας άλλης φωνής, έστω και στην κάλπη, έχει κάνει διάφορες
σχολές «κάστρα» των μπράβων της ΔΑΠ, της μαφίας και των «στημένων» πολιτικών
παιχνιδιών, όπου ο σύλλογος δε συνεδριάζει ούτε για πλάκα και η κατάσταση πλέον
φαντάζει ανεπανόρθωτη και ασφυκτική για κάθε αγωνιστή, για καθέναν και καθεμία
από μας που τολμά να σηκώσει κεφάλι. Και αν για κάποιες ή κάποιους, μια τέτοια
κατάσταση μοιάζει μακρινή από τη δική μας σχολή, τα δεδομένα το μόνο σίγουρο
είναι ότι μπορούν να αλλάξουν αν δεν τα επηρεάζουμε εμείς οι ίδιοι. Εν τέλει,
μια τέτοια λογική, όσο και αν θέλει να σπάει την κανονικότητα και να
υπερασπίζεται τη συλλογικότητα, καταλήγει πράξη που δεν αποτυπώνει τίποτα το
συλλογικό, ίσα ίσα που παραγνωρίζει την ανάγκη για συλλογική ανατρεπτική
έκφραση. Ειδικά όταν επιχειρείται η απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων και των
συλλογικών διαδικασιών και ποινικοποιείται ακόμη η ίδια η συνδικαλιστική δράση,
η αποχή τροφοδοτεί και δυναμώνει αυτές τις επιδιώξεις από πλευράς Κυβέρνησης
και Υπουργείου. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε εν τέλει, είναι ότι κανένα
πρόβλημα δεν έχουν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής. Αυτό
που τους πονά είναι η ενεργή παρέμβαση στα κοινωνικά γεγονότα και αν θέλουμε να
εκφράζουμε μια κίνηση που κινείται αντίρροπα στην κίνηση του συστήματος, αυτό
θα το κάνουμε όχι με την αποχή μας, αλλά με τη συνειδητή και κριτική συμμετοχή
μας στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα
εργαλείο στα χέρια του συστήματος και τις δυνάμεις που το εκπροσωπούν και μέσα
στα πανεπιστήμια, άρα ούτε και τις εκλογές!
να ζωντανέψουμε όλες τις συλλογικές μας διαδικασίες
να μην αποδεχτούμε την ήττα
δε θα ορίζει κανείς
τα πράγματα για εμάς,
ούτε στις εκλογές ούτε πουθενά!
