29 Δεκεμβρίου 2018

ανοιχτό σχήμα|συζήτηση με βάση το βιβλίο "Γυνακείο Ζήτημα"


// Διαβάζουμε και συζητάμε συλλογικά το βιβλίο της Α. Κολοντάι: Γυναικείο Ζήτημα, από την πρωτόγονη κοινωνία στη σύγχρονη εποχή.
// Μετά την εξεταστική θα ακολουθήσει ανοιχτό σχήμα|συζήτηση με βάση το περιεχόμενο του βιβλίου!
[Το Γυναικείο Ζήτημα αναλύει μέσα από προφορικές διαλέξεις την κοινωνική θέση της γυναίκας, που αφορά κατά βάση τη θέση της στην κοινωνική εργασία και, ως παράγωγο, τη θέση της στην οικογένεια -με βάση τον ειδικό της ρόλο στην αναπαραγωγή του ανθρώπου- αλλά και γενικότερα τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.]

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ | Ε.Α.Α.Κ.

11 Δεκεμβρίου 2018

Έρχεται εξεταστική...2(!) εβδομάδων!





Μετά από δύο γενικές συνελεύσεις του συλλόγου, τρεις μαζικές παραστάσεις στην πρόεδρο του τμήματος, αμέτρητες συζητήσεις μεταξύ φοιτητών-τριών .. η εξεταστική παραδόξως συνεχίζει να μένει αμετακίνητη στις 2 (!) εβδομάδες!

Τι σημαίνει εξεταστική 2 εβδομάδων;
Όσον αφορά στα μεγάλα -αλλά πολλές φορές και στα μικρά- εργαστήρια, σημαίνει ατελείωτες ώρες συνεχόμενης εργασίας για να τελειοποιηθεί η δουλειά του εξαμήνου, σερί τα τελευταία βράδια πριν τις παρουσιάσεις και γενικότερα επικρατεί μια κατάσταση που συνοψίζεται στο «πίνω καφέδες 2 η ώρα το βράδυ για να προλάβω να τελειώσω την πινακίδα». Εκτός από τα εργαστήρια όμως υπάρχουν και τα υπόλοιπα μαθήματα [θεωρίες, ιστορίες κλπ] τα οποία αν είμαστε τυχεροί-ές προλαβαίνουμε να τα διαβάσουμε και να δώσουμε αλλιώς πάνε για Σεπτέμβρη με μεγάλη ευκολία. Γενικά, η κατάσταση σε μια εξεταστική που διαρκεί δύο εβδομάδες σίγουρα δεν είναι βιώσιμη ενώ ταυτόχρονα μπορεί να αποτελέσει και τροχοπέδη στις σπουδές μας καθώς λόγω περιορισμένου χρόνου αδυνατούμε να δώσουμε όλα τα μαθήματα που θα θέλαμε. Aς σκεφτούμε μόνο πως αν αφήσουμε ένα μεγάλο εργαστήριο, αυτό μας πάει σχεδόν σίγουρα ένα εξάμηνο πίσω, και το γεγονός αυτό σημαίνει πως οι οικογένειες μας θα πρέπει να πληρώνουν όλα τα έξοδα για ένα ακόμη εξάμηνο!

Όλα τα παραπάνω μπορεί σε εμάς να ακούγονται γνώριμα ωστόσο για την πρόεδρο του τμήματος είναι υπερβολές και τα χαρακτηρίζει ως «λάθος χειρισμό του χρόνου μας». Η στάση της στις μαζικές παραστάσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα έδειξε ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση εκ μέρους της για να δώσει μια λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα ενώ δεν παρέλειψε να αψηφήσει και τις ίδιες τις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας [δηλ. τις γενικές συνελεύσεις]. Ωστόσο η συγκεκριμένη στάση δε μπορούμε να πούμε ότι χαρακτηρίζει και το σύνολο των υπόλοιπων καθηγητών οι οποίοι με τη σειρά τους οφείλουν να πάρουν θέση για το συγκεκριμένο θέμα και να αλλάξουν την απόφασή τους,αντιλαμβανόμενοι τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Σε μια περίοδο όπου η δημόσια και δωρεάν παιδεία, το δικαίωμά μας στην μόρφωση και το δικαίωμά μας στο να έχουμε σφαιρική αντίληψη επί του αντικειμένου μας διακυβέυονται καθημερινά, δεν πρέπει να κάνουμε βήμα πίσω έως την διεκδίκηση των αναγκών μας.
Η εξεταστική μπορεί και πρέπει να μεγαλώσει! Το πώς θα σπουδάζουμε μπορούμε να το ορίσουμε εμείς, σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες. Δε δεχόμαστε οι ανάγκες μας να μη λαμβάνονται υπόψη, οι συλλογικές μας διαδικασίες να περνούν απαρατήρητες και ο τρόπος με τον οποίο σπουδάζουμε και ζούμε μέσα στις σχολές να διαμορφώνεται από άλλους για εμάς, χωρίς εμάς!

*μετά από συζήτηση με τον κοσμήτορα της πολυτεχνικής, αναδιαμορφώσαμε το πρόγραμμα και είδαμε ότι η εξεταστική μπορεί [και πρέπει] να διαρκεί 3 εβδομάδες, σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζει η πρόεδρος του τμήματος.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΑΑΚ


9 Δεκεμβρίου 2018

Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας!



Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας!
_για τους βιασμούς δε φταίει ούτε ο τρόπος ζωής ούτε το αν "είχες δώσει δικαιώματα".
_για τους βιασμούς φταίει μόνο ο βιαστής [ανεξαρτήτως εθνικότητας - οι βιαστές δεν έχουν συγκεκριμένη τάξη και φυλή] και η πατριαρχία.

για να μη θρηνήσουμε κανένα άλλο θύμα έμφυλης βίας/βιασμού/δολοφονίας
//παλέυουμε ενάντια στην πατριαρχία, τον σεξισμό, την ομοφοβία
//ενάντια στον καπιταλισμό που θρέφει όλα τα παραπάνω

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΑΑΚ

5 Δεκεμβρίου 2018

το παρόν κείμενο επιχειρεί να.. σπάσει την κανονικότητα!




Συζητώντας με τον/την φίλο/η σου, την οικογένειά σου, τον άγνωστο που συναντάς στο λεωφορείο είναι πολύ πιθανό να ακούσεις το «Εντάξει μωρέ.. Έτσι είναι.. Δεν αλλάζουν τα πράγματα.. και ποίοι είμαστε εμείς να τα αλλάξουμε..» και άλλες τέτοιες «αισιόδοξες» σκέψεις.  Ας αναρωτηθούμε όμως, αν εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι δεν ήμαστε εκείνοι οι «τρελοί» που θα αλλάξουμε τον κόσμο, τότε ποιοι είναι? Ποιοι είναι εκείνοι που θα κάνουν ότι χρειαστεί, για να ανοίξει η Βαλεντή και η Καραντινού, αν όχι εμείς? Ποιοι είναι εκείνοι που θα κάνουν ότι χρειαστεί για να πάρει παράταση η εξεταστική, αν όχι εμείς? Ποιοι είναι εκείνοι που θα κάνουν ότι χρειαστεί για την δημόσια και δωρεάν παιδεία, αν όχι εμείς? Ποιοι είναι εκείνοι που θα κάνουν ότι χρειαστεί για πάψει να υπάρχει η ανεργία, η μετανάστευση, ο πόλεμο, αν όχι εμείς? Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι πως σίγουρα αυτοί και αυτές που θα τα κάνουν όλα αυτά είμαστε εμείς, η δική μας γενιά μέσα από τις συλλογικές της διαδικασίες και τους συλλογικούς αγώνες.

Να γίνουμε αυτή η γενιά που θα βάλει φρένο σε όλα αυτά που μαυρίζουν το μέλλον και τις ζωές μας, πριν αυτά αρχίσουν να μας φαίνονται φυσιολογικά, πριν αυτά αρχίσουν να γίνονται κανονικότητα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Τα χέρια των δολοφόνων της Ελένης τα όπλισε η πατριαρχία!


Tα βιασμένα κορίτσια δεν είναι μόνο σεξ χωρίς συναίνεση. Είναι πνιγμός πριν τη διείσδυση χωρίς διείσδυση, είναι βιασμένα από σχόλια νεκρικά «πως τις κανόνισαν». Τα βιασμένα κορίτσια συχνά αλλάζουν όνομα. Κάποτε τα λένε Έλενα με άλλο μήνα και χρονιά, άλλοτε Αμάρυνθο και Ρόδο κι άλλοτε τα κουβαλούν στη γλώσσα αντί με όνομα, με νούμερο: 4χρονη, 10χρονη,17χρόνη χωρίζονται σε ανήλικα και ενήλικες, μεγαλώνουν και γίνονται «η 23χρονη», η «35χρονη», ένας ακόμα αριθμός. Τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, απλώνουν στην γκαρνταρόμπα της κοινωνίας τα ρούχα τους, να αποφασίσει η αρένα εάν προκάλεσαν το βιασμό τους, τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, κρύβουν τα ρούχα με τα αίματα στο μπάνιο για να μη φάνε ξύλο. Τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, απλώνουν στην αρένα τις κουβέντες τους, τι πίστευαν, τι έλεγαν, μήπως ήταν ανακατεμένα με τα πολιτικά, ήταν φιλήσυχες ή μήπως προκαλούσαν αντί με ρούχα με τις λέξεις; Τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, ζουν σε ιδρύματα, σε οίκους ανοχής και σε ορφανοτροφεία, σε ένα σπίτι στην Κυψέλη, σε ένα υπόγειο στο χωριό σου, σε κάποια βίλα στη Σταμάτα, σε ελληνικό νησί δίπλα σε αφίσα του ΕΟΤ. Οι βιασμένες γυναίκες, οι τρανς βιασμένες γυναίκες σε ανδρικές φυλακές με λεβέντες, οι βιασμένες γυναίκες, τα βιασμένα κορίτσια παίζουν σε βίντεο στο κινητό των βιαστών τους, γίνονται φωτογραφίες σε παρέες που γελάνε ή πληρώνουν, τρίζουν τα δόντια τους, αμφισβητούν τον εαυτό τους, τα βιασμένα κορίτσια φωνάζουνε πατέρα το βιαστή τους, κι έπειτα, τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, απολογούνται στα δικαστήρια γιατί τις βίασαν, ανακρίνονται από την αστυνομία γιατί τις βίασαν, παίρνουν μηνύματα με πέτρες στην πόρτα τους « τα ήθελε ο κώλος σου», είναι οι ψεύτρες που ήθελαν να «καταστρέψουν το παιδί μας» ή σήμερα είναι «ψόφα μωρή λαθρολάγνα», τα βιασμένα κορίτσια, οι βιασμένες γυναίκες, είναι πράξη εκδίκησης με χαραγμένη σβάστικα, είναι «γιατί δεν ήθελες μωρή» και «τώρα σου αρέσει». Τα βιασμένα κορίτσια, περνούν την πόρτα της κοινωνικής υπηρεσίας και τις διώχνουν, γίνονται ψυχιατρικός φάκελος τα βιασμένα κορίτσια με υπογραφή που λέει « ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ» ή «ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ», τα βιασμένα κορίτσια κυκλοφορούν μέσα στις εκκλησίες, βλέπουν σταυρούς και ράσα στον ύπνο τους, βλέπουν κι άλλες στολές και αξιώματα, γιατί είναι διαλεγμένα πάντα, να είναι εκείνες που ποιός θα τις πιστέψει, να είναι πρεζάκια και τρέλες, να είναι υπάλληλοι και οικονομικά εξαρτημένες, ψάχνουν για ψυχοφάρμακα , καμιά φορά αλλάζουν πόλεις, καμιά φορά τα καταφέρνουν και γελάνε, μα συνήθως έστω μια φορά θα κόψουνε τις φλέβες τους, καμιά φορά δεν προλαβαίνουν ούτε αυτό, καμιά φορά είναι νεκρές πριν από αυτό, καμιά φορά είναι πνιγμός στα βράχια, καμιά φορά είναι Δεκέμβρης κόκκινος με το δικό τους αίμα, γιατί είπαν σε έναν άντρα ΟΧΙ.
κείμενο από: Βάλια Τσιριγώτη


1 Δεκεμβρίου 2018

Ούτε μία λιγότερη! Ενάντια στην πατριαρχία και το σύστημα που την τροφοδοτεί.


Πριν 2 χρόνια, οι γυναίκες στην Αργεντινή προχώρησαν σε ''γενική απεργία ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες'' σε απάντηση του βιασμού, βασανισμού και γυναικοκτονίας της 16χρονης μαθήτριας Lucia Perez, ξεκινώντας το κίνημα '' ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ'' aka '' ni una menos''
Σήμερα, οι δικαστές αποφάσισαν ότι η Lucia δεν ναρκώθηκε, δεν βασανίστηκε, δεν βιάστηκε και δεν δολοφονήθηκε!
Ταυτόχρονα διέταξαν πειθαρχικό για την εισαγγελέα που χειρίστηκε την υπόθεση, στη βάση του ότι οι δημόσιες δηλώσεις της περί γυναικοκτονίας και συγκάλυψης στοιχείων του εγκλήματος από την αστυνομία, έδωσαν έδαφος στο κύμα των κινητοποιήσεων.
Το φεμινιστικό κίνημα παγκόσμια δεν θα σταματήσει μέχρι να δικαιωθεί και η τελευταία αδερφή μας, δεν θα σταματήσει μέχρι να τσακίσει την πατριαρχία και τον καπιταλισμό.