Το φετινό κίνημα στη Θεσσαλονίκη μας έμαθε πολλά. Κερδήθηκαν κρίσιμες μάχες αλλά επίσης φάνηκαν συγκεκριμένα όρια που κράτησαν πίσω το φοιτητικό κίνημα (όπως η δυνατότητα διατήρησης πρακτικών και δομών που θα καθιστούν δυνατό τον ενιαίο συντονισμό σε βάθος χρόνου). Ο νόμος 4777 έχει μπει σε εφαρμογή ήδη, με τον αποκλεισμό 25 χιλιάδων μαθητ(ρι)ών λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, το ν+ν/2 ισχύει επισήμως όπως και η ισοτιμία Κολλεγίων και ΑΕΙ και η ΟΠΠΙ περιμένει ανυπόμονα να μπει. Πέραν αυτών οι σχολές άνοιξαν χωρίς να έχουν παρθεί τα περισσότερα αναγκαία μέτρα για να πραγματοποιηθεί αυτό με ασφάλεια, οι ουρές έξω από την λέσχη είναι το λιγότερο αποθαρρυντικές για οποίο θέλει να φάει αλλά δεν έχει ένα σαραντάλεπτο να περιμένει σε μία ουρά και τέλος σε κάποιες σχολές έχουν ξεκινήσει να ζητάνε και το edupass (δηλαδή έμμεσα μας ζητάνε να αναδείξουμε το πάσο μας για να μπορούμε να μπαίνουμε στα πανεπιστημιακά κτήρια).
Για να διατηρηθεί η δυναμική του περσινού κινήματος, χρειάζονται οι απαραίτητες δομές, η δυνατότητα συντονισμού και σχεδιασμού, σε πανελλαδική εμβέλεια μάλιστα (καθώς μόνο έτσι καταργούνται νομοσχέδια). Είναι αναγκαίος ένας νέος αριστερός αντικαπιταλιστικός πόλος μέσα στα πανεπιστήμια, που θα συσπειρώνει όλες και όλους τους πρωτοπόρους αγωνιστ(ρι)ες με βάση το περιεχόμενο.
Αυτή τη βδομάδα διοργανώνεται μια ανοιχτή συζήτηση από κάποια σχήματα ΕΑΑΚ της Θεσσαλονίκης, ενόψει του Πανελλαδικού συντονισμού σχημάτων στις 30-31 του μήνα, που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα για μια αναβαθμισμένη παρέμβαση που θα καταφέρει να ξεπεράσει τις παθογένειες που έχουν επικρατήσει στην σημερινή ΕΑΑΚ . Η έκβαση αυτής της συζήτησης, αλλά και της ευρύτερης πρωτοβουλίας, εξαρτάται από το ενδιαφέρον και την διάθεση όσων θέλουν να παλέψουν ενάντια σε αυτά που μας ετοιμάζουν, αλλά και που βλέπουν την σημασία της δημιουργίας κάτι νέου για να μπορέσουμε να αγωνιστούμε αποτελεσματικά.
