24 Φεβρουαρίου 2013

Στο λίκνο της δημοκρατίας τα περιστέρια φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες

Η ελληνική κρίση, ο λαός και η νεολαία που αγωνίζεται αποτελούν πηγή έμπνευσης για τον Nick Cave στο νέο του κομμάτι Lightning Bolts 

«Στην Αθήνα οι νέοι κλαίνε από τα δακρυγόνα, ενώ εγώ μαυρίζω στην πισίνα του ξενοδοχείου μου» τραγουδά ο Κέιβ. «Ο Δίας γελά, αλλά είναι από τα δακρυγόνα. Με ρωτά πώς είμαι... Λέω: Δία, μην τα ρωτάς... Οι κεραυνοί μου είναι δονήσεις χαράς (...) Στο λίκνο της δημοκρατίας τα περιστέρια φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες (...) Οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν πια. Τις νύχτες τους βλέπω να κοιμούνται και να κλαίνε ακατάπαυστα. Δεν φταίνε τα δακρυγόνα. Οι άνθρωποι με ρωτούν πώς είμαστε. Είμαστε, λέω, κυρίως χαμένοι..»


21 Φεβρουαρίου 2013

Η κυβέρνηση ζει το βουλγαρικό της εφιάλτη


αναδημοσίευση από το γραφείο τύπου της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. http://antarsya.gr/node/1071

Η κυβέρνηση της Βουλγαρίας δεν ήταν καμιά «σοσιαλιστική», ούτε καν «κεντροαριστερή». Ήταν μια ακροδεξιά κυβέρνηση με επικεφαλής έναν πρωθυπουργό  που διαπρέπει ως ακροδεξιός, με απειλές κατά του Τύπου, με ξενοφοβικές δηλώσεις και ρατσιστικούς νόμους, ακόμα και για συνεργασία με τη μαφία. Ήταν μια κυβέρνηση κόμματος αδελφού με τη ΝΔ και με πάρα πολλές ομοιότητες με την ελληνική τρικομματική χούντα. Και όμως, παραιτήθηκε υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων που προκλήθηκαν από τη νέα αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος και τη βίαιη καταστολή που υπέστησαν οι διαδηλωτές από την αστυνομία.

Στην Ελλάδα, δύο βουλευτές-μέλη της επιτροπής για τη διαβόητη λίστα Λαγκάρντ κατηγορήθηκαν την Τρίτη ότι συγγενικά τους πρόσωπα είναι στην υπό διερεύνηση λίστα. Φυσικά, δεν παραιτήθηκαν.

Ένας αρχηγός κόμματος κατηγορείται ότι έκανε τα «στραβά μάτια», ενώ κορυφαίος υπουργός του που έβαλε τη χώρα στο κολαστήρι της τρόικας «πείραζε» τους καταλόγους για να κρυφτούν όσοι δεν πρέπει να φανούν. Δεν παραιτείται.

18 Φεβρουαρίου 2013

Για τη συγκυρία


Οι πρώτοι μήνες του 2013 μπορεί να βρήκαν εμάς κάπου μεταξύ autocad και photoshop, κλεισμένους για άλλη μια φορά στην γυάλα της εξεταστικής, ωστόσο για την υπόλοιπη κοινωνία υπήρξε μια περίοδος έντονων εξελίξεων:

Βιώνοντας μια κακή επανάληψη του ίδιου έργου, βλέπουμε τα ‘αναπτυξιακά μέτρα’ της συγκυβέρνησης και της ΕΕ να ωθούν την κοινωνική πλειοψηφία στα όρια της εξαθλίωσης. Στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν την κρίση και τους ανταγωνισμούς τους, έχουν στραφεί σε μια γενικευμένη κοινωνική λεηλασία, προκειμένου να διατηρήσουν άθικτα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Με καθημερινές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και με διακηρυγμένο στόχο την ‘ελάφρυνση’ του δημοσίου από 150.000 εργαζομένους,  με την πλήρη εγκατάλειψη κάθε κοινωνικού προσωπείου από μεριάς κράτους και την αντιμετώπιση κάθε δημόσιου αγαθού ως πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, με τη διαμόρφωση μιας εργασιακής κόλασης με την τρομοκρατία των απολύσεων, των εργασιακών σχέσεων-λάστιχο, τις συμβάσεις μαύρης εργασίας. Με την πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την ‘απελευθέρωση’ των απολύσεων και τη διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Τα μέτρα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι κοινά και στοχεύουν στην υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, στη διαμόρφωση ενός εργαζομένου υποταγμένου και εξαθλιωμένου που δεν έχει το κουράγιο να ορθώσει ανάστημα απέναντι στον εργοδότη, είτε είναι το κράτος, είτε ιδιώτης.