Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Συλλόγου Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής // Πέμπτη 5_11

1η Συνέλευση της χρονιάς

και η κατάσταση στη σχολή μας και το πανεπιστήμιο μοιάζει να  χειροτερεύει μέρα με τη μέρα…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή… 

Βλέπουμε τη νεολαία σήμερα, είτε βρίσκεται εντός, είτε εκτός πανεπιστημίου, να έρχεται αντιμέτωπη με την ανεργία, την επισφάλεια ως κυκλική ανεργία (voucher, 5μηνα), τη μετανάστευση, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Είναι, εν τέλει, μια νεολαία, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα της επίθεσης, με την προοπτική της να τσακίζεται περαιτέρω (σύμφωνο 1ης απασχόλησης κλπ) και αποκλείεται από κάθε κοινωνική παροχή. Ταυτόχρονα είναι εκείνη η νεολαία, η οποία στις εξελίξεις που διαδραματίστηκαν μέσα στο καλοκαίρι δεν έμεινε ένας απλός παρατηρητής, ψηφίζοντας κατά 82% ΟΧΙ, αμφισβητώντας την παραπάνω προοπτική.

Σήμερα, μετά την ψήφιση και του 3ου μνημονίου και την κατάρρευση και των υπολειπόμενων αυταπατών, βλέπουμε να ετοιμάζεται νέος νόμος, ο οποίος εναρμονίζεται πλήρως με αυτά που προβλέπει το 3ο μνημόνιο, στηρίζεται στις συνθήκες του ΟΟΣΑ και τις επιταγές της ΕΕ, κατευθύνσεις που είδαμε να εκφράζονται παλιότερα με τον νόμο Διαμαντοπούλου (και τις τροποποιήσεις Αρβανιτόπουλου), χωρίς να αμφισβητούνται στο νομοσχέδιο Μπαλτά και είχαν βρει την μαχητική αντίδραση του φοιτητικού κινήματος το 2011.

Συγκεκριμένα, για όσες/ους είμαστε κάποιο διάστημα στο πανεπιστήμιο, βλέπουμε χρόνο με το χρόνο, την υποχρηματοδότηση να φέρνει σε αδιέξοδα την ίδια την ύπαρξή του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τη δικιά μας παρουσία μέσα σε αυτό. Μάλιστα επιβάλλεται από το χρέος το οποίο ούτε δημιούργησε ο λαός, ούτε του ανήκει (αλλά καλείται συνεχώς να το πληρώσει), όπως συμβαίνει και με το κούρεμα των αποθεματικών των πανεπιστημίων. Ήδη, γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα του μνημονίου συρρικνώνει τη δυνατότητα να πληρώνουμε το “δημόσιο” σχολείο και τα απαραίτητα για την είσοδο στην τριτοβάθμια φροντιστήρια. Ακόμη, μέσα στο πανεπιστήμιο βλέπουμε όλο και περισσότερους/ες φοιτητές/τριες να αναγκάζονται να δουλεύουν, ενώ ταυτόχρονα η περικοπή/διάλυση της φοιτητικής μέριμνας (φοιτητικές λέσχες, εστίες, μεταφορές κλπ), που αποτελεί άμεσο επακόλουθο της υποχρηματοδότησης, εντείνει το παραπάνω φαινόμενο. Συμπεραίνουμε λοιπόν, πως όσο προχωράει η επίθεση στην εκπαίδευση, όλο και περισσότεροι φοιτητές από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα αποκλείονται από αυτή.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μετακύλισης του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και τις φοιτήτριες αποτελεί η ιδιωτικοποίηση της λέσχης του ΑΠΘ (κάρτες σίτισης για λίγους, έλεγχοι, αντίτιμο που αναμένεται να επιβληθεί) και οι εστίες που δέχονται ελάχιστους/ες .

Ταυτόχρονα, η μείωση κατά 80% συνολικά της χρηματοδότησης, θα αποτυπωθεί με διαφορετικό τρόπο στα διάφορα ιδρύματα, ανάλογα με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης, η οποία θα αποτελέσει το μέσο κατανομής της χρηματοδότησης και θα συντελέσει στο προχώρημα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Τα κριτήρια της αξιολόγησης, φυσικά δεν είναι άλλα από το πόσο ανταποδοτικά και ανταγωνιστικά είναι τα ιδρύματα, αξιολογώντας προγράμματα σπουδών και ερευνητικό έργο (ειδικά σε σχολές θετικών επιστημών, πολυτεχνικές και υγείας).

Όλη αυτή η υποβάθμιση, η υποχρηματοδότηση κλπ έρχεται να απαντηθεί με την ένταση της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας των πανεπιστημίων, καθώς τα ιδρύματα ψάχνουν να βρουν χορηγούς για να επιβιώσουν, λειτουργώντας και τα ίδια με ανταποδοτικά κριτήρια.

Επιπλέον, η υποστελέχωση των ιδρυμάτων, εντάθηκε την περίοδο των μνημονίων και της κρίσης. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το διδακτικό προσωπικό μειώνεται (είτε λόγω συνταξιοδότησης, είτε λόγω απουσίας προσλήψεων), ενώ οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν φροντίσει να απολύσουν ή να θέσουν σε διαθεσιμότητα το μεγαλύτερο κομμάτι του διοικητικού προσωπικού. Και το χειρότερο; Στις ελλείψεις αυτές, που στοχευμένα δημιουργούν οι ίδιες οι κυβερνήσεις και τα υπουργεία τους (και στις οποίες συναινούν πρυτανείες και ένα συντριπτικό κομμάτι των καθηγητών), απαντάνε είτε με την υποκατάσταση των εργαζομένων με απλήρωτους (!) φοιτητές που (θα) εργάζονται «υποστηρικτικά» σε διάφορα πόστα (βιβλιοθήκες, διοίκηση κλπ), είτε με τις εργολαβίες, οι οποίες σημαίνουν υπέρογκο κέρδος εργολάβου, μαύρη και ελαστική εργασία για τους εργαζόμενους (σε πόστα όπως καθαριότητα, διοίκηση, διδασκαλία) σε κλίμα τρομοκράτησης.

Ακόμη, η νέα συνταγή «αποτυχίας» που εξαπλώνεται στα ιδρύματα και έχει επιχειρηθεί να γίνει μέσω διάφορων εκπαιδευτικών νόμων (π.χ. νόμος Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου), όλα αυτά τα χρόνια, είναι οι διασπάσεις αντικειμένων και πτυχίων (3 bachelor + 2 master ή 4+1). Μπορεί το φοιτητικό κίνημα να ανέκοψε τις φιλοδοξίες των εκάστοτε κυβερνήσεων και των εταίρων της ΕΕ (βλ. Μπολόνια), όμως η διάσπαση ακόμη πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας πιο απειλητική από ποτέ, ιδιαίτερα μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, που προβλέπει συγκεκριμένες δυσμενείς δεσμεύσεις σε σχέση με την ενιαιότητα των γνωστικών αντικειμένων και κατ’ επέκταση τα επαγγελματικά δικαιώματα.

Έτσι, βλέπουμε ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια, τα προγράμματα σπουδών να αλλάζουν σε όλες τις σχόλες, εξυπηρετώντας τις παραπάνω κατευθύνσεις. Αυτό συμβαίνει, γιατί η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων με βάση τις ανάγκες της αγοράς σήμερα υποβάλουν την ύπαρξη υπερεξειδικευμένου, εργατικού δυναμικού, πολυδιασπασμένου, φτηνού και χωρίς δυνατότητα συλλογικής κατοχύρωσης/διεκδίκησης.

Σε αυτό το πανεπιστήμιο που περιγράφουμε παραπάνω, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που δεν προσαρμόζονται και δεν πειθαρχούν δε μπορούν να υπάρχουν. Γι' αυτό είδαμε, ειδικά πέρυσι (και συνεχίζεται και φέτος) την ένταση της αυταρχικοποίησης των ιδρυμάτων, με τις πρυτανείες, που πάνε χέρι-χέρι με τα Συμβούλια Ιδρύματος, να πρωτοστατούν στην καταστολή του φοιτητικού κινήματος εντός των σχολών, χρησιμοποιώντας ακόμη και ΜΑΤ (βλ. ΕΚΠΑ, ΠΑΜΑΚ, Φιλολογία ΑΠΘ κλπ)!

Μέσα σε αυτό το κλίμα, όπου συνεχώς άρονται κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, και η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση φαίνεται όλο και να απομακρύνεται, ο ανταγωνισμός, ο ατομικός δρόμος και η εντατικοποίηση (η οποία οξύνεται και με τις διαγραφές στα ν+2) συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κανιβαλικού κλίματος μεταξύ των φοιτητών/ριών, των μελλοντικών δηλαδή εργαζόμενων. Καλλιεργείται, λοιπόν, ένα κυνήγι προσόντων, να πας σε όσο το δυνατόν περισσότερα σεμινάρια, πρακτικές κλπ προκειμένου να αποκτήσεις έστω και μια δεξιότητα παραπάνω, από το συνάδελφό σου για να βρεθείς σε μια προνομιακή θέση στην αγορά εργασίας. Στην πραγματικότητα, όμως, κυβερνήσεις, ΕΕ, κεφάλαιο ετοιμάζουν για όλες και όλους ένα μέλλον ανεργίας, επισφάλειας, μετανάστευσης, το οποίο μόνο συλλογικά και αλληλέγγυα μπορούμε να το αντιπαλέψουμε, κι όχι ανταγωνιστικά και ατομικίστικα.

Και λίγα λόγια για τη σχολή μας....

Έτσι, στη σχολή μας είδαμε τον προηγούμενο χρόνο το γνωστικό μας αντικείμενο και κατ' επέκταση τα επαγγελματικά μας δικαιώματα να συρρικνώνονται δραματικά, μέσω της αλλαγής του ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ, με τον αριθμό των διδασκόμενων μαθημάτων να μειώνονται δραματικά, τις ιστορίες και τις θεωρίες που αποτελούν τη βάση της αρχιτεκτονικής παιδείας να μειώνονται έως να εξαφανίζονται. Και δεν έφταναν μόνο οι περσινές αλλαγές, αλλά ακόμα και φέτος, μετά από επεξεργασία μέσα σε κλειστά γραφεία, βλέπουμε περαιτέρω σύμπτυξη των θεωριών και των ιστοριών στο πρόγραμμα σπουδών, όπως και την αφάνιση του αντικειμένου της Συντήρησης και Αποκατάστασης από το πρόγραμμα. Ήδη από πέρυσι με τη μεταφορά του εν λόγω αντικειμένου σε πτυχιακό  κατ’ επιλογήν (!) εργαστήριο, διαφαινόταν αυτή η πρόθεση, ενώ φέτος το εργαστήριο αυτό δεν υπάρχει πλέον και το μάθημα μεταφέρθηκε (χωρίς καν να επονομάζεται ως τέτοιο) στο 3^ο έτος (που σημαίνει ότι η πλειοψηφία του περσινού 3^ου έτους δε θα το πάρει ποτέ!!) ως εργαστήριο κατ’επιλογήν και πάλι! Επιπλέον, από μια δομή (του προηγούμενου προγράμματος) πλήρους ελευθερίας επιλογής, συναντήσαμε ένα μοντέλο αυστηρό, χωρίς επιλογές, με τις μόνες να εμφανίζονται στο....8^ο εξάμηνο των σπουδών, όπου εισάγεται και η έννοια της εμβάθυνσης-εξειδίκευσης που έρχεται, όλως τυχαίως, να περιγράψει τα πτυχιακά εργαστήρια (θυμίζει λίγο 4+1, ε;).

Αυτή η αλλαγή έχει άμεσο αντίκτυπο στα ίδια τα επαγγελματικά δικαιώματα του νέου αρχιτέκτονα, ο οποίος όταν αποφοιτήσει δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει τη δυνατότητα να ασκήσει το επάγγελμα όπως παλιά. Είναι πλέον φανερό ότι αυτό που επιδιώκουν είναι να ευθυγραμμίσουν την προοπτική μας με τις συνθήκες της ανεργίας και της μαύρης εργασίας, χαρακτηριστικά που επικρατούν αυτή τη στιγμή στον κλάδο μας, καθώς και τον κατακερματισμό της συνολικής εποπτείας επί του αντικειμένου.

                Σε όλα αυτά βέβαια ο φοιτητικός σύλλογος δεν έμεινε αμέτοχος. Αντίθετα, μέσα απο τα κυρίαρχα όργανα λήψης αποφάσεών του, δηλαδή τις γενικές συνελεύσεις και με τη μαζική συμμετοχή των φοιτητών, εναντιώθηκε σε αυτήν τη νέα κατάσταση, με δυναμικές καταλήψεις, αλλά και μαζικές παραστάσεις στα όργανα των καθηγητών. Η αμείλικτη και ανένδοτη στάση των καθηγητών στις διεκδικήσεις των φοιτητών φανέρωσε ποια είναι η πραγματική τους επιδίωξη που δεν είναι άλλη από την πλήρη εφαρμογή του συνόλου της μνημονιακής αναδιάρθρωσης που έρχεται να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.  Απέναντι στα παραπάνω, εμείς θα συνεχίζουμε, μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, να διεκδικούμε όλα αυτά που μας έχουν στερήσει. Ο αγώνας που ξεκίνησε πέρσυ απέναντι στο νέο πρόγραμμα σπουδών και την νέα καθημερινότητα που διαμορφώνουν θα συνεχιστεί και φέτος και θα πάει μέχρι το τέλος.

Οι αλλαγές αυτές επιβάλλονται με βίαιο τρόπο και σε άλλες σχολές όπως είναι η Φιλοσοφική και η Σχολή Θετικών Επιστημών, όπου καταργείται η παιδαγωγική επάρκεια, δηλαδή καταργείται ένα από τα βασικά επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων αυτών των σχολών.

Άλλο ένα παράδειγμα, της κατάστασης που περιγράφηκε παραπάνω, στο τμήμα μας, είναι τα δυσβάσταχτα έξοδα για υλικά μακέτας, εκτυπώσεις κλπ, τα οποία εντείνονται από την απουσία αποθήκης υλικών και δωρεάν νησίδας εκτυπώσεων. Από την ώρα που μπαίνουμε στη σχολή, θεωρείται δεδομένο ότι θα χώσουμε το χέρι στην τσέπη μέχρι να τρυπήσει. Το τμήμα δεν παρέχει ούτε τα βασικά: ούτε δωρεάν υλικά (δε μιλάμε καν για αίθουσα υλικών για την αποθήκευσή τους), ούτε δωρεάν εκτυπώσεις! Η πάλαι ποτέ δωρεάν νησίδα εκτυπώσεων, από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του συλλόγου φοιτητών, είναι πλέον επί χρέωση και το μόνο που παρέχεται και αυτό έπειτα από πίεση του συλλόγου μας, είναι μια δωρεάν κάρτα 5 ευρώ ανά ομάδα για κάθε εργαστήριο. Την ίδια ώρα, η διπλανή αίθουσα είναι γεμάτη από πανάκριβα μηχανήματα 3d printers, τα οποία αν θες να τα χρησιμοποιήσεις, πρέπει να φέρεις ο ίδιος ή η ίδια τα αναλώσιμα.

Γιατί όμως τέτοια επίθεση στην εκπαίδευση;

Η υποβάθμιση, που βλέπουμε να υφίσταται το πανεπιστήμιο, είναι απλώς η συνέχεια, της συνολικότερης υποβάθμισης των ζωών μας. Έτσι, σε επίπεδο κοινωνίας, βιώνουμε καθημερινά, την όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής δύναμης (μείωση μισθών κλπ), την άρση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον εκφασισμό της κοινωνίας, καθώς και την ένταση του φασισμού. Φυσικά, αυτά τα φαινόμενα δεν είναι «προνόμιο» μόνο της Ελλάδας, όπως ούτε και η κρίση. Εδώ και 7 χρόνια βιώνουμε την πιο μακροσκελή και βαθιά παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία εκδηλώνεται με διαφορετικά μέσα και διαφορετική ένταση σε κάθε χώρα, έχει όμως την ίδια στόχευση: την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο πως ιδιαίτερα, η σημερινή συγκυρία, φαίνεται να στιγματίζεται από την εξάπλωση των πολεμικών συρράξεων, οι οποίες μάλιστα αποτελούν πάγιο μέσο επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος σε περιόδους κρίσης, σε Συρία, Κουρδιστάν, Ουκρανία, με ιδιαίτερο το ρόλο των φασιστών στους πολέμους αυτούς (βλ. ISIS). Για μας ο πόλεμος, οι σφαγές, η προσφυγιά και η εκδούλευση δεν μεταρρυθμίζονται και δεν εξανθρωπίζονται. Είναι το πραγματικό πρόσωπο ενος -συχνά φέροντος τη μάσκα της ‘’ανθρωπιάς’’- συστήματος, που στην πραγματικότητα δεν δίνει δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή. Ούτε όταν αυτή αυτοκτονεί ή πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μια οικονομική κρίση, ούτε όταν αυτή ξεβράζεται σε κάποια θάλασσα του Αιγαίου. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο σε τέτοια θέματα δεν υπάρχουν συμβιβαστικές λύσεις και μισόλογα. Η μοναδική λύση είναι το τέλος του πολέμου και η απελευθέρωση και αυτοδιάθεση του Συριακού λαού. Κι αυτή η λύση βρίσκεται στην αμφισβήτηση και τη σύγκρουση με τις κυρίαρχες πολιτικές της Ευρωπαικής Ένωσης και των ΗΠΑ, οι οποίες συνεχίζουν το γεωπολιτικό τους παιχνίδι ξεριζώνοντας καθημερινά από τα σπίτια τους χιλιάδες κόσμου.

Με μοναδικό γνώμονα τον αγώνα για τη λήξη του πολέμου μέσα από τη σύγκρουση των λαών με τον ιμπεριαλισμό πρέπει να βαδίζουμε στην απάντησή μας σε αυτό το ζήτημα. Μέσα από αυτό το πρόταγμα οφείλουμε να καλωσορίσουμε το προσφυγικό ρεύμα και να σταθούμε κι εμείς πραγματικά αλληλέγγυοι στον δύσβατο δρόμο στον οποίο εξωθήθηκε ο Συριακός λαός. Άλλωστε για να σταθείς αλληλέγυος σε κάποιον πρέπει να γνωρίζεις τον εχθρό του και μέσα  από αυτή τη γνώση να συμβάλλεις κι εσύ στην μάχη που δίνεται απέναντί του. Οι πολεμικές συρράξεις από τη μία και τα μνημόνια (συγεκριμένα και στην Ελλάδα) από την άλλη αποτελούν τις διαφορετικές εκφάνσεις που παίρνει η καπιταλιστική επίθεση πάνω στην κοινωνική πλειοψήφια, σε μια προσπάθεια ανάκαμψης από την κρίση.

Πώς φτάσαμε λοιπόν, στην ψήφιση του 3ου και πιο σκληρού μνημονίου;

Σχεδόν ένας μήνας πέρασε από τις τελευταίες εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη και βρισκόμαστε μπροστά στην ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του 3ου και πιο σκληρού μνημονίου.

Οι εκλογές αυτές, ήρθαν μέσα σε ένα πολύ σύντομο διάστημα, μετά το συντριπτικό 62% του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το οποίο αποτέλεσε μεγάλο σταθμό, δίνοντας την ευκαιρία σε μεγάλο κομμάτι του λαού και της νεολαίας να εμφανιστεί και πάλι στο προσκήνιο. Οι μεγαλειώδης συγκεντρώσεις υπέρ του ΟΧΙ, η απόρριψη της προπαγάνδας και των εκβιαστικών διλημμάτων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και της ΕΕ (capital controls, άτακτη έξοδος από την ευρωζώνη, εργοδοτική τρομοκρατία) και τελικά η συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ και η λαϊκή βούληση για σταματημό των μνημονίων και της λιτότητας δεν ήταν ένα πυροτέχνημα. Αντίθετα, χτίστηκε κομμάτι-κομμάτι την τελευταία πενταετία των μνημονίων μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις, απεργίες, αγώνες σε χώρους εργασίας, αλλά και στο εσωτερικό του ίδιου του πανεπιστημίου.

Τα ερωτήματα που αναπτύχθηκαν μέσα από το ΟΧΙ και κυριότερα μέσα από το ΟΧΙ μέχρι τέλους, το οποίο δημιούργησε ένα ρεύμα ρήξης και σύγκρουσης, συνιστούσαν μια δυναμική, η οποία έπρεπε με κάποιο τρόπο να καμφθεί και να ενσωματωθεί, ώστε να μην αποτελέσει απειλή για την εφαρμογή των σκληρών μνημονιακών μέτρων.

Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι, ενώ στις εκλογές του Γενάρη το κυρίαρχο ερώτημα τέθηκε από τα μνημονιακά κόμματα και τα ΜΜΕ γύρω από το “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”, στις εκλογές εξπρές της 20ης Σεπτέμβρη, καλούσαν το λαό και τη νεολαία να ψηφίσει τον καλύτερο διαχειριστή του μνημονίου. Έτσι, η 21η Σεπτέμβρη μας βρίσκει με μία βουλή που στην συντριπτική της πλειοψηφία απαρτίζεται από μνημονιακά κόμματα. Τί πήγε όμως τόσο στραβά ; Μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, οι αυταπάτες περί “αριστερής κυβέρνησης”, “έντιμου συμβιβασμού” και οι προσδοκίες “για σκίσιμο των μνημονίων” κατέρρευσαν. Αυτό ακριβώς ήταν που από τη μία εγκλώβισε το λαό και τη νεολαία στη λογική του ευρωμονόδρομου και του “δεν υπάρχει εναλλακτική”, καταλήγοντας να ψηφίζει και πάλι ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, απαξιώνοντας τις εκλογές και συλλήβδην την πολιτική, επέλεξε είτε να ψηφίσει “για την πλάκα της”, στηρίζοντας ωστόσο μνημονιακά κόμματα (βλ. Λεβέντης) ,είτε να απέχει διογκώνοντας το ρεύμα της αποχής. Αυτό το ρεύμα, σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, προέκυψε, τόσο από την απογοήτευση που δημιούργησε η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όσο και από την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος, η οποία θα κατέληγε σε κάθε περίπτωση (όπως αναφέρθηκε και παραπάνω) σε μνημόνιο. Όμως η απογοήτευση δεν είναι δύναμη κινητήρια και η αποχή από οποιαδήποτε διαδικασία δεν δίνει ανατροφοδότηση, δεν πυροδοτεί εξελίξεις και στην πράξη δε διαμορφώνει ένα καλύτερο μέλλον.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η συγκρότηση ενός κοινοβουλίου με κατεξοχήν μνημονιακές δυνάμεις, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, σίγουρα είναι αρνητική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες της πληττόμενης κοινωνίας. Αποτελεί απλώς μια έκφραση του αδιεξόδου κι όχι, στην πραγματικότητα, ενεργητική στήριξη του μνημονίου, του χρέους και της ΕΕ.

Από την άλλη, ανησυχητικό στοιχείο του εκλογικού αποτελέσματος, αποτελεί η σταθεροποίηση και εδραίωση της Χρυσής Αυγής (παρά την πτώση της σε απόλυτο αριθμό ψήφων), τόσο σε εκλογικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο κοινωνίας. Ιδιαίτερα μετά την κυνική παραδοχή ανάληψης της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα, από πλευράς Μιχαλολιάκου λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Ωστόσο, η μείωση της εκλογικής της καταγραφής στα αστικά κέντρα, σε αντίθεση με την επαρχία, αναδεικνύει το ρόλο του αντιφασιστικού κινήματος, το οποίο έχει καταφέρει να οριοθετήσει πολιτικά την απήχησή της.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να δείχνουν μια έντονη προσπάθεια σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού (ειδικά με τις πολλαπλές μνημονιακές εφεδρείες εντός του κοινοβουλίου), όμως στην πραγματικότητα η ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου 3, ανοίγει ένα πεδίο κοινωνικών αντιπαραθέσεων και σε αυτό το πλαίσιο, ο δικός μας ρόλος είναι αναγκαίο να είναι καθοριστικός, προκειμένου τα ψήγματα αντίστασης και η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε από το ΟΧΙ και το κοινοβούλιο να μετατραπούν σε δύναμη συνολικής ανατροπής.

Ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται οι δυνατότητες αυτές, γίνεται ξεκάθαρος, αν ρίξουμε μια ματιά στο πόσο σκληραίνει η επίθεση σε λαό και νεολαία, εν μέσω προσπάθειας ξεπεράσματος της καπιταλιστικής κρίσης και εκφράζεται μέσω του 3ου μνημονίου. Το μνημόνιο αυτό, το οποίο περιλαμβάνει πολύ πιο σκληρές αναδιαρθρώσεις από τα 2 προηγούμενα, σίγουρα διαμορφώνει μια ζοφερή πραγματικότητα για την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία, παρά τις ψεύτικες υποσχέσεις από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ για “ισοδύναμα” μέτρα ελάφρυνσης. Συγκεκριμένα, οι τομές που προσπαθεί να επιβάλει περιλαμβάνουν συνολικές ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, αυξήσεις στη φορολογία, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, συμπίεση των αγροτικών στρωμάτων, επισφράγιση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων κλπ.

Όλη η παραπάνω κατάσταση είναι φανερό ότι δε χωράει κάποια «φιλολαϊκή» διαχείριση, αλλά εξέγερση και ανατροπή! Είναι τώρα ο καιρός –κι όχι κάποια στιγμή στο αόριστο μέλλον- να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και μέσα από συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να ξεκινήσουμε έναν πολύμορφο αγώνα που θα στοχοποιεί τον πραγματικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από το ίδιο το σύστημα και τους εκφραστές του, και  δε θα ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους. Έναν αγώνα, που θα συνδέει όλα τα πληττόμενα κομμάτια, που δεν είναι άλλα από την εργατική τάξη, τους/τις άνεργους/ες, τους/τις μετανάστες/ριες και πρόσφυγες, τους/τις φοιτητές/ριες, προκειμένου να μπορεί να επιβάλλει τις ανάγκες μας. Έναν αγώνα διαρκείας, ο οποίος δε θα σταματάει στην πρώτη δυσκολία και δε θα υποχωρεί, αλλά θα κλιμακώνεται και θα υπερνικά την απογοήτευση που μπορεί να μας διαπερνά, με δράση. Σε αυτή τη βάση, η πανεργατική απεργία της 12^ης Νοέμβρη, πρέπει και μπορεί να αποτελεί έναν κόμβο εμφάνισης και συνάντησης όλων των παραπάνω κομματιών, μια απάντηση απέναντι στο 3^ο μνημόνιο και το ζοφερό παρόν και μέλλον που μας διαμορφώνουν. Φυσικά, μια μονοήμερη απεργία, δεν αρκεί, είναι όμως σημαντική. Όπως δεν αρκεί κι ένα εργατικό κίνημα εγκλωβισμένο σε δομές κρατικοεργοδοτικού συνδικαλισμού, όπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, κι αυτό γιατί αυτές οι δομές στρέφονται εν τέλει ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και τάσονται υπέρ των αφεντικών (βλ το ναι της ΓΣΕΕ στο δημοψήφισμα κλπ). Μάλιστα στοχεύουν στην ενσωμάττωση και καταστολή όλων των επιμέρους εργατικών αγώνων, όπως έχει φανεί από τη στάση τους όλα αυτά τα χρόνια, με τις προκηρύξεις μονοήμερων απεργιών και όχι διαρκείας, την αδράνεια απέναντι στις επιστρατεύσεις, τη συνυπογραφή αντεργατικών μεταρρυθμίσεων κλπ. Γι’αυτό είναι επιτακτικό εδώ και τώρα να βάλουμε τις βάσεις της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, με σωματεία βάσης, που λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και βάζουν μπροστά τις ανάγκες των εργαζομένων, χωρίς να εναποθέτουν την ικανοποίησή τους σε αγώνες του μακρινού μέλλοντος, ανοιχτά σε μετανάστες και ανέργους, που μαζί με τις υπόλοιπες εργατικές δομές, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τις δομές του φοιτητικού κινήματος, θα συντονίζονται και θα συγκροτούν το αντίπαλο δέος στην επίθεση του κεφαλαίου.

Και αν τα παραπάνω μας κατόρθωτο, κι αυτή η μάχη αδύνατο να κερδηθεί ας μην ξεχνάμε και αγώνες είτε του κοντινού, είτε του πιο μακρινού παρελθόντος, που αναδύθηκαν από τα κάτω, από συλλογικές διαδικασίες και αντεπιτέθηκαν. Ιδιαίτερα, αυτές τις μέρες ενόψει της 17^ης Νοέμβρη, μπορούμε να δούμε στον αγώνα του τότε, εικόνες από τη δυναμική που πρέπει να αποκτήσουν οι μάχες που δίνουμε στο σήμερα.  Η μορφή που είχε πάρει η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η επιθετικότητά της, η σύνδεση των εργατικών απεργιών με τις φοιτητικές καταλήψεις, η μετατροπή της Νομικής και του Πολυτεχνείου σε κέντρα αγώνα, η συνάντηση των αγωνιζόμενων κομματιών και ο ανυποχώρητος (ακόμα και στις πιο σκληρές στιγμές) αγώνας, καθώς και το πάντα επίκαιρα αιτήματα για ψωμί-παιδεία-ελευθερία -ιδιαίτερα σήμερα που τίποτα από τα 3 δεν είναι δεδομένο, το αντίθετο μάλιστα-, μας θυμίζουν πως τα χαρακτηριστικά αυτά μετατρέπουν μια μάχη σε «πόλεμο» με το ίδιο το σύστημα και τους εκφραστές του.

Το καλοκαίρι λοιπόν πέρασε κι εμείς ερχόμαστε, άλλοι για πρώτη φορά και άλλοι για πολλοστή, να μπούμε ξανά στην καθημερινότητα της σχολής και μαζί με αυτή σε μια πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη για εμάς, τους φίλους και τις οικογένειές μας. Τριγύρω μας, παντού φωνές που επιμένουν πως «λεφτά δεν υπάρχουν» και πως «πρέπει να κάνουμε θυσίες», καταλήγοντας με στόμφο στο «there is no alternative» που επιτάσσει το δρόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συνεχών μνημονίων ως μονόδρομο προς την πολυπόθητη ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή, λεφτά εμφανίζονται ως διά μαγείας και χαρίζονται απλόχερα στις τράπεζες και τους δανειστές. Μπροστά σε αυτή την αντίφαση που ντύνει κάθε μικρή και μεγάλη έκφανση της καθημερινότητάς μας, καλούμαστε όπως όλες και όλοι να πάρουμε θέση. Θέση υπέρ όλων εμάς, που όπως λέει και ένας στίχος του Λειβαδίτη «είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο». Γνωρίζοντας πως οι κατακτήσεις δεν κερδίζονται από τον καναπέ, αλλά μέσα από πραγματικούς αγώνες υπεράσπισης των αναγκών της πληττόμενης πλειοψηφίας. Στο τιμόνι, οι πραγματικές ανάγκες και τα όνειρά μας που αρνούνται να μπουν σε προκατασκευασμένα καλούπια. Εμείς λοιπόν, είμαστε η γενιά που δεν θα συμβιβαστεί σε ένα σύνθημα: «Ούτε ρήξη ούτε υποταγή». Το πρόσφατο παρελθόν μας δίδαξε ότι αυτός που δεν διεκδικεί τα συμφέροντά του μέχρι το τέλος, που δεν διεξάγει ανυποχώρητο αγώνα για να πάρει πίσω όσα του έχουν στερήσει, είναι αυτός που τελικά θα υποταχθεί. Γι’ αυτό επιλέγουμε να είμαστε η γενιά των ρήξεων, η γενιά της σύγκρουσης με τις πολιτικές εκείνες που μας κατατροπώνουν. Είμαστε η γενιά του ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ! 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Με βάση όλη την παραπάνω ανάλυση, κρίνουμε σημαντικό να διατυπώσουμε γενικά αιτήματα και στόχους που θεωρούμε ότι πρέπει να έχουμε, προκειμένου όχι απλά να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο πρόγραμμα σπουδών, δωρέαν εκτυπώσεις κλπ σε επίπεδο σχολής., αλλά προκειμένου ακόμη κι αυτά να γίνουν με τον τρόπο που φανταζόμαστε, να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε ένα άλλο μέλλον, ένα άλλο πανεπιστήμιο, μια άλλη εργασία:

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ:

Ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, καμία σκέψη για διάσπασή του σε δύο κύκλους σπουδών (4+1, 3+2). Συνολική εποπτεία επί του γνωστικού αντικειμένου.

Ανατροπή του νόμου-πλαισίου για τα πανεπιστήμια και των τροπολογιών του.

Όχι στα συμβούλια διοίκησης. Φοιτητικός και εργατικός έλεγχος στη γνώση, την έρευνα και τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Κανένας εξωτερικός και ιδιωτικός παράγοντας να μην εμπλέκεται στη λειτουργία, στην έρευνα και στην εκπαιδευτική λειτουργία των πανεπιστημίων.

Ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν για όλους.

Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών. Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις φοιτητικές παροχές. Καμία σκέψη για δίδακτρα!

Να ανοίξει τώρα η πάνω φοιτητική λέσχη! Να κλείσει ο έλεγχος των πάσο. Πρόσβαση στη λέσχη για όλους και όλες! Καμία σκέψη για αντίτιμο!

Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Διεύρυνση του σε σχολεία και χώρους εργασίας.

Ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε άλλου επίδοξου διαχειριστή της αστικής εξουσίας. Έξοδος από ΕΕ και ευρώ. Ανυπακοή στις κατευθύνσεις ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου σε εργασία, εκπαίδευση, δικαιώματα.

Κάτω η κυβερνητική-κρατική, εργοδοτική και φασιστική τρομοκρατία.

Καμία νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Έξοδος από το ΝΑΤΟ.

Λεφτά για την  Παιδεία και την Υγεία, όχι για την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων, για φράχτες στα σύνορα ή για αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού. Διαγραφή του χρέους τώρα!

Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά! Να ανοίξουν δημόσια κτήρια για τη στέγαση των προσφύγων. Να δημιουργηθούν αξιοπρεπείς χώροι, με όλες τις αναγκαίες παροχές, για την αξιοπρεπή διαβίωση και μετακίνησή τους, είτε θέλουν να μείνουν είτε να φύγουν.Μέριμνα για την επανένωση και  ένταξη των οικογενειών, για την παροχή ασύλου και την ένταξη των παιδιών στα σχολεία.

Νομιμοποίηση και χαρτιά για όλους του μετανάστες και τις μετανάστριες.

Όχι στο ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών. Παιδεία-Υγεία-Ρεύμα-Νερό ανήκουν στο λαό.

Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης σε δημόσιο, ιδιωτικό τομέα. Καμία απόλυση. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.

Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους. Μείωση του ορίου συνταξιοδότησης. Γενναία αύξηση των συντάξεων και των μισθών. Γενναία μείωση της εργατικής εισφοράς για την ασφάλιση.

ΓΙΑ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ:

Καμία απόφαση για το πρόγραμμα σπουδών ενάντια στις συλλογικές αποφάσεις μας.

Καμία υποχρεωτική προπαράδοση εργασιών. Όλες οι παραδόσεις στο τέλος του εξαμήνου.

Καμία μείωση προσωπικού. Προσλήψεις για την κάλυψη των αναγκών του τμήματος σε καθηγητικό, διοικητικό και εργαστηριακό προσωπικό, ισοβαρώς κατανεμημένο σε όλους τους τομείς.

Ανοιχτές αίθουσες στις οποίες να μπορούν όλοι οι φοιτητές να έχουν πρόσβαση, να δουλεύουν, να συζητούν. Να είναι κατάλληλα εξοπλισμένες με καθίσματα και με αποθηκευτικούς χώρους.

Δωρεάν εκτυπώσεις στη νησίδα για όλες-ους με έξοδα του τμήματος. Παροχή δωρεάν υλικών.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

·Διαμόρφωση του ΚΑΜΑΡΑΚΙΟΥ του συλλόγου (βάψιμο κλπ). Συγκρότηση διαχειριστικής συνέλευσης, η οποία οφείλει να ενημερώνει τακτικά τη συνέλευση του συλλόγου για τις ανάγκες και τα προβλήματα του χώρου.

·Μαζική παράσταση στο επόμενο τμήμα καθηγητών ή στον πρόεδρο του τμήματος με κείμενο που αφορά τις απαιτήσεις μας για δωρεάν εκτυπώσεις-υλικά. Κοινοποίηση σε όλο το καθηγητικό προσωπικό.

· Κινητοποίηση στον πρύτανη του ΑΠΘ για το ζήτημα της λέσχης.

·Κινητοποίηση στον ΟΑΣΘ σε συντονισμό με άλλους συλλόγους για διαγραφή προστίμων, 23/11

·Συμμετοχή του συλλόγου μας στο Συντονισμό σωματείων, συλλογικών φορέων και συλλογικοτήτων για το προσφυγικό-μεταναστευτικό.
·Συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες (στο καμαράκι του συλλόγου)

·Συμμετοχή στην πανεργατική απεργία την Πέμπτη 12/11 στις 10:00 στην Καμάρα

·Κινητοποίηση στο δημοτικό συμβούλιο και στον Μπουτάρη για το ζήτημα των διδάκτρων, 9/11 στις 16.00

· Κατάληψη της σχολής από Δευτέρα 16/11 έως Τρίτη 17/11 εν όψει του τριημέρου του Πολυτεχνείου. Συντονισμός με άλλους συλλόγους, των οποίων οι αποφάσεις των γεν. τους συνελεύσεων κινούνται σε ανάλογη κατεύθυνση κατεύθυνση

· Συμμετοχή στην παλλαική πορεία εν όψει πολυτεχνείου, την Τρίτη 17/11 στο Πολυτεχνείο

·Συγκρότηση Συντονιστικής Επιτροπής για την περαιτέρω συζήτηση και εξειδίκευση των δράσεων που αποφασίζουμε, την Τρίτη 10/11 στις 13.30 στο Καμαράκι του συλλόγου.