Submitted by aristeroblog on
Marx Factor
Στην εξέγερση και κομμούνα των Ζηλωτών για δέκα χρόνια η Θεσσαλονίκη είχε ζήσει μια αναδιανομή γης μια δίκαιη κατανομή πλούτου και όλα αυτά με αμεσοδημοκρατικες διαδικασίες και την εφαρμογή για πρώτη φορά στο σκοταδιστικό φεουδαρχικό Βυζάντιο του θεσμού της λαϊκής συνέλευσης. Η κατάσταση αυτή ήταν εφικτή γιατί στους Ζηλωτές είχε προσχωρήσει ο τοπικός κλήρος και η πολυάριθμη ήδη κοινότητα των Σλάβων εποίκων που ήδη είχαν κατέβει και οργανωθεί στα Βαλκάνια σε ζαντρούγκες(μικρές αμεσοδημοκρατικες κοινότητες) η βοεβοδίες (μικρές φεουδαρχικές κοινότητες). Η καταστολή της έγινε εφικτή όταν η αντίπαλη πλευρά δωροδόκησε και πηρέ με το μέρος της τους μέχρι τότε αμέτοχους και ουδέτερους σλάβους βοεβόδες που καθόταν στη μέση της αρχικής σύγκρουσης.
Στην Γαλλική επανάσταση ένα μεγάλο αμέτοχο τμήμα του πληθυσμού που ήταν στη μέση εγκλωβισμένο από το φόβο του τοπικού καθολικού επισκόπου η του τοπικού αριστοκράτη που ακόμα είχε το κεφάλι ανάμεσα στους ώμους πήγε με το μέρος των αντιμοναρχικών όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς την κοπάνησε και ζήτησε εχθρικούς στρατούς να τον ξαναβάλουν στο θρόνο σκοτώνοντας στη διάρκεια του εγχειρήματος πολύ πιθανά αρκετούς από τους υπηκόους του. Αύτη η μέση όταν ξύπνησε δημιούργησε την πρώτη κατάργηση μοναρχίας ΚΑΙ φεουδαρχίας στη μέχρι τότε απαράδεκτη κοινωνικά Ευρώπη.
Στην επανάσταση του 1848 ένα μεγάλο τμήμα μικροαστών που συνήθως δεν επαναστατούσε ενώθηκε με τους προλετάριους και ζητούσαν επίμονα να ανέβει στο θρόνο ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης ένας μέτρια ως πολύ ηλίθιος που η μεγαλομανία του βασισμένη στην ενσυνείδητη της ανοησίας του και την επακόλουθη ανάπτυξη τρόμου για τους άλλους, οδήγησε στη σφαγή των προλετάριων και μερικών μικροαστών και στην επανίδρυση της δυναστείας με χειρότερους από πριν όρους. Εδώ η μέση παρήγαγε και την σφαγή της και την επικράτηση του άλλου άκρου.
Στην Παρισινή Κομμούνα του 1871 το μεγαλύτερο τμήμα των αστών έμεινε αμέτοχο μη προσπαθώντας να υπερασπίσει το παραπαίον καθεστώς που έχανε τον πόλεμο με τον Μπίσμαρκ και έχανε και τον δήμο από τους προλετάριους. Στην αντεπίθεση των δυνάμεων του Θιέρσου σε συμμαχία με τον Μπίσμαρκ οι αστοί έτρεξαν και «έδωσαν» τους εξεγερμένους, παρέχοντας πληροφορίες χρήματα και πολύτιμα εφόδια που τα στέρησαν από τους αμυνόμενους με αποτέλεσμα σε μια βδομάδα να χάσουν και να γεμίσει η πόλη με λαϊκό αίμα ακόμα και σύμφωνα με την καθεστωτική αφήγηση. Άδω πάλι η μέση «έδωσε» το ένα «άκρο» στο άλλο και το βοήθησε να επικρατήσει.
Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όλοι ήταν στη μέση εκτός από μερικούς πασιφιστές σοσιαλιστές και διεθνιστές κομμουνιστές. Όλη η μέση αποτελώντας ουσιαστικά άκρο πήγε για πόλεμο κι οποίος διαφωνούσε η εκτελείτο η τον δολοφονούσαν σαν προδότη η τον κλεινών φυλακή σαν προδότη. Άδω δεν υπήρξε μέση.
Στην εκτροπή που ακολούθησε την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση υπήρχαν εκατομμύρια στη μέση που δεν θελαν να πάρουν θέση ανάμεσα στους εκκαθαριστές και στους καθοριζόμενους. Οποίος δεν έπαιρνε θέση δεν ήταν στο απυρόβλητο. Έτσι οι Καμένε και Ζηνόβιε ψήφισαν την εκδίωξη Τρότσκυ για να εκτελεστούν 5-6 χρόνια αργότερα σαν προδότες και οι ίδιοι. Η μέση καθόταν στη μέση εκτός και αν της ζήταγε το ένα άκρο να πάρει θέση και τότε έπαιρνε τη θέση του ισχυρού άκρου.
Στη Χιτλερική Γερμανία είναι πια κοινή γνώση το απόφθεγμα ενός καθολικού επισκόπου «και όταν ήρθαν πια για μένα δεν υπήρχε κάνεις να με υπερασπίσει» δεν χρειάζεται ανάλυση το ποιανού το μέρος εξυπηρετούσε η τρομοκρατημένη μέση της ναζιστικής Γερμανίας.
Στη Φασιστική Ιταλία το ίδιο. Η αστική μέση ξύπνησε όταν οι Γερμανοί σύμμαχοι τους άρχισαν να εκτελούν τα παιδιά της μαζί με τα παιδιά των εργατών που υπηρετούσαν στους στρατούς κατοχής μετά την συνθηκολόγησή τους με τους συμμάχους. Ξύπνησε πηρέ το άκρο που νίκαγε και μπόρεσαν οι παρτιζάνοι να κρεμάσουν ανάποδα τον Μουσολίνι και την Πετάτσι.
Στη Ελληνική αντίσταση ΔΕΝ υπήρχε μέση, όσο κι αν πεισματικά καθόσουν σε αυτή. Αν κτυπούσαν οι αντάρτες όποιος δεν ήταν μαζί τους μπορούσε να τους προδώσει, να εκτελεστεί σε αντίποινα η να στελεχώσει τα τάγματα ασφαλείας. Μερικές φορές, που γίναν περισσότερες στον εμφύλιο, ακόμα και άτομα από τη μεριά των ανταρτών μπορούσαν να εμφανιστούν αργότερα με τις στολές των διωκτών τους σαν αντάλλαγμα για την αμνηστία που τους έδιναν.
Στον Ελληνικό εμφύλιο επίσης. Οι αμέτοχοι στήριξαν θελημένα η άθελα τους το άκρο που νίκαγε.
Στα πέτρινα χρόνια, αναπτύχθηκε και ανδρώθηκε η μέση του «Κυρ Παντελή» . Ο φοβικός μικρός ιδιώτης που κοιτάτε τη δαυλιά του και μόλις του έκανες «Μπέυ» με στολή πέρναγε από το «δε ξέρω δεν απαντώ» στο «εγώ κοιτάω τη δαυλιά μου αλλά αυτός που με ρωτάς για να λεμέ την αλήθεια είναι...»
Στη χούντα αυτή η στάση δημιούργησε και ευταξία. Παινέθηκε όσο καμιά άλλη από τους γελοιότατους χουντικούς που ευτυχώς μας άφησαν ντοκουμέντα από τον φασισμό φιλικό για νοικοκυραίους που εφάρμοσαν και που συνοψιζόταν στο «έκαστος να εποπτεύσει τον διπλανό του τον σύντροφο του και τα παιδιά του ακόμα» του ανεκδιήγητου Παπαδόπουλου.
Στη μεταπολίτευση η μέση έσκυβε πότε στο ΠΑΣΟΚ πότε στη ΝΔ μα πότε στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας. Η μέση δημιούργησε τον παρτάκια δικτυωμένο και αρκετές φορές ευκατάστατο λαιφσταιλιστα του ΧΑ , των ξεκολων , των γιωτ , των παρτυ και γενικά της παρτης του. Η μέση δημιούργησε αυτό το φοιτητικό έκτρωμα των ΠΑΣΠιτων και ΔΑΠιτων που με «μαζώματα» και «γλέντια» υποδοχής και ξεκολοεκδρομες γνωριζόταν με τους επιδραστικους/ες καθηγητές/τριες και πολλές φορές τις κρεβατοκάμαρες τους για μερικά θέματα, ένα χαρτί και γιατί όχι μετά έναν διορισμό.
Τα μεγάλα ποσοστά των δυο καθεστωτικών κομμάτων στις φοιτητικές εκλογές αντικατοπτρίζουν αυτήν την «μέση» και όχι την «ευφυΐα» της αλλά την καθαρά νεανική γρηγοράδα πρόσληψης της κατάστασης που εφόσον είχε γαλουχηθεί από το σπίτι για νάνοι στη «μέση» δεν δυσκολευόταν καθόλου να διαλέξει τρόπο ζωής και άκρο που θα υπηρετούσε.
Στις μέρες της κρίσης που όλοι νόμισαν ότι δημιούργησε τον ναζισμό στην Ελλάδα γιατί ακριβώς δεν διάβασαν σωστά το τι δημιουργεί αυτό το άκρο...τότε η μέση «επαναστάτησε» και ανακάλυψε την θεωρία των δύο άκρων. Με αυτή τη θεωρία ένα πιστολι χρυσαυγιτη ήταν για έναν δικαστή της μέσης λιγότερο αξιόποινη πράξη από μια σημαία αναρχικού. Έτσι υπήρχε και κατανομή ποινών 6 μήνες το πιστολι 3 χρόνια η σημαία. Στις μέρες της κρίσης η ιδία μέση που με τη στάση και ρητορική της επί δεκαετίες βοηθούσε το ακροδεξιό η ναζιστικό άκρο να επικρατεί παγκόσμια ανέλαβε την εκστρατεία κατά του ναζισμού. Άφωνοι και άλαλοι παρακολουθούν οι αντιφασίστες τους διαφημιστές της ΧΑ να την κατακεραυνώνουν.
Ποια είναι η ελπίδα της «μέσης» ? Να εξαφανίσει το «άκρο» ενσωματώνοντάς την εκλογική του δύναμη στο δικό της στρατόπεδο και να ασχοληθεί απερίσπαστη σαν νέο «άκρο» με τον σταθερά απέναντι της παράγοντα...το «άλλο» άκρο που είναι η κοινωνία που αντιστέκεται.
Η θεωρία της μέσης είναι η πράξη της να σκύβει στη δύναμη του άκρου που είναι απέναντι από την κοινωνία. Και η θεωρία των δυο άκρων είναι η πράξη ενσωμάτωσης του ενός από τη μέση για να ξεκάνουν το άλλο.
Η θεωρία αυτή είναι θεωρία σαν την θεωρία των δύο άκρων. Με μια διαφορά όμως που θα την εξηγήσω αμέσως. Εδώ θα δώσω πραγματικά παραδείγματα για την θεωρία της μέσης και θα περιμένω πραγματικά παραδείγματα για την θεωρία των δύο άκρων γιατί τα υπάρχοντα είναι για γέλια.
Η θεωρία της μέσης θεωρεί ότι ζούμε σε διαρκή συμπλοκή και ποτέ σε ειρήνη, όσο υπάρχουν τάξεις και επικράτηση μιας πάνω στις άλλες. Αυτό είναι θεωρία και ξέρω πως δεν πείθει πολλούς αλλά είπαμε θεωρία είναι και η άλλη. Η θεωρία της μέσης θεωρεί ότι εφόσον υπάρχει «κράτος» δηλαδή κάποια ομάδα όσο μεγάλη και αν διακηρύσσει ότι είναι ή όσο ισχυρή αν πραγματικά είναι επικρατεί στις άλλες, τότε αυτόματα η ζωή όλων των εμπλεκόμενων ακόμα και στη διάρκεια της «επικράτειας» είναι μια καθημερινή συμπλοκή. Σε αυτή τη συμπλοκή υπάρχει ο «κρατών» ο αντιστεκόμενος και αυτοί που έχουν υποταχτεί και κοιτάν τη δαυλιά τους. Αυτοί ΔΕΝ είναι στη μέση, αυτοί είναι η ΒΑΣΗ του άκρου που επικρατεί.
Στην εξέγερση και κομμούνα των Ζηλωτών για δέκα χρόνια η Θεσσαλονίκη είχε ζήσει μια αναδιανομή γης μια δίκαιη κατανομή πλούτου και όλα αυτά με αμεσοδημοκρατικες διαδικασίες και την εφαρμογή για πρώτη φορά στο σκοταδιστικό φεουδαρχικό Βυζάντιο του θεσμού της λαϊκής συνέλευσης. Η κατάσταση αυτή ήταν εφικτή γιατί στους Ζηλωτές είχε προσχωρήσει ο τοπικός κλήρος και η πολυάριθμη ήδη κοινότητα των Σλάβων εποίκων που ήδη είχαν κατέβει και οργανωθεί στα Βαλκάνια σε ζαντρούγκες(μικρές αμεσοδημοκρατικες κοινότητες) η βοεβοδίες (μικρές φεουδαρχικές κοινότητες). Η καταστολή της έγινε εφικτή όταν η αντίπαλη πλευρά δωροδόκησε και πηρέ με το μέρος της τους μέχρι τότε αμέτοχους και ουδέτερους σλάβους βοεβόδες που καθόταν στη μέση της αρχικής σύγκρουσης.
Στην Γαλλική επανάσταση ένα μεγάλο αμέτοχο τμήμα του πληθυσμού που ήταν στη μέση εγκλωβισμένο από το φόβο του τοπικού καθολικού επισκόπου η του τοπικού αριστοκράτη που ακόμα είχε το κεφάλι ανάμεσα στους ώμους πήγε με το μέρος των αντιμοναρχικών όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς την κοπάνησε και ζήτησε εχθρικούς στρατούς να τον ξαναβάλουν στο θρόνο σκοτώνοντας στη διάρκεια του εγχειρήματος πολύ πιθανά αρκετούς από τους υπηκόους του. Αύτη η μέση όταν ξύπνησε δημιούργησε την πρώτη κατάργηση μοναρχίας ΚΑΙ φεουδαρχίας στη μέχρι τότε απαράδεκτη κοινωνικά Ευρώπη.
Στην επανάσταση του 1848 ένα μεγάλο τμήμα μικροαστών που συνήθως δεν επαναστατούσε ενώθηκε με τους προλετάριους και ζητούσαν επίμονα να ανέβει στο θρόνο ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης ένας μέτρια ως πολύ ηλίθιος που η μεγαλομανία του βασισμένη στην ενσυνείδητη της ανοησίας του και την επακόλουθη ανάπτυξη τρόμου για τους άλλους, οδήγησε στη σφαγή των προλετάριων και μερικών μικροαστών και στην επανίδρυση της δυναστείας με χειρότερους από πριν όρους. Εδώ η μέση παρήγαγε και την σφαγή της και την επικράτηση του άλλου άκρου.
Στην Παρισινή Κομμούνα του 1871 το μεγαλύτερο τμήμα των αστών έμεινε αμέτοχο μη προσπαθώντας να υπερασπίσει το παραπαίον καθεστώς που έχανε τον πόλεμο με τον Μπίσμαρκ και έχανε και τον δήμο από τους προλετάριους. Στην αντεπίθεση των δυνάμεων του Θιέρσου σε συμμαχία με τον Μπίσμαρκ οι αστοί έτρεξαν και «έδωσαν» τους εξεγερμένους, παρέχοντας πληροφορίες χρήματα και πολύτιμα εφόδια που τα στέρησαν από τους αμυνόμενους με αποτέλεσμα σε μια βδομάδα να χάσουν και να γεμίσει η πόλη με λαϊκό αίμα ακόμα και σύμφωνα με την καθεστωτική αφήγηση. Άδω πάλι η μέση «έδωσε» το ένα «άκρο» στο άλλο και το βοήθησε να επικρατήσει.
Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όλοι ήταν στη μέση εκτός από μερικούς πασιφιστές σοσιαλιστές και διεθνιστές κομμουνιστές. Όλη η μέση αποτελώντας ουσιαστικά άκρο πήγε για πόλεμο κι οποίος διαφωνούσε η εκτελείτο η τον δολοφονούσαν σαν προδότη η τον κλεινών φυλακή σαν προδότη. Άδω δεν υπήρξε μέση.
Στην εκτροπή που ακολούθησε την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση υπήρχαν εκατομμύρια στη μέση που δεν θελαν να πάρουν θέση ανάμεσα στους εκκαθαριστές και στους καθοριζόμενους. Οποίος δεν έπαιρνε θέση δεν ήταν στο απυρόβλητο. Έτσι οι Καμένε και Ζηνόβιε ψήφισαν την εκδίωξη Τρότσκυ για να εκτελεστούν 5-6 χρόνια αργότερα σαν προδότες και οι ίδιοι. Η μέση καθόταν στη μέση εκτός και αν της ζήταγε το ένα άκρο να πάρει θέση και τότε έπαιρνε τη θέση του ισχυρού άκρου.
Στη Χιτλερική Γερμανία είναι πια κοινή γνώση το απόφθεγμα ενός καθολικού επισκόπου «και όταν ήρθαν πια για μένα δεν υπήρχε κάνεις να με υπερασπίσει» δεν χρειάζεται ανάλυση το ποιανού το μέρος εξυπηρετούσε η τρομοκρατημένη μέση της ναζιστικής Γερμανίας.
Στη Φασιστική Ιταλία το ίδιο. Η αστική μέση ξύπνησε όταν οι Γερμανοί σύμμαχοι τους άρχισαν να εκτελούν τα παιδιά της μαζί με τα παιδιά των εργατών που υπηρετούσαν στους στρατούς κατοχής μετά την συνθηκολόγησή τους με τους συμμάχους. Ξύπνησε πηρέ το άκρο που νίκαγε και μπόρεσαν οι παρτιζάνοι να κρεμάσουν ανάποδα τον Μουσολίνι και την Πετάτσι.
Στη Ελληνική αντίσταση ΔΕΝ υπήρχε μέση, όσο κι αν πεισματικά καθόσουν σε αυτή. Αν κτυπούσαν οι αντάρτες όποιος δεν ήταν μαζί τους μπορούσε να τους προδώσει, να εκτελεστεί σε αντίποινα η να στελεχώσει τα τάγματα ασφαλείας. Μερικές φορές, που γίναν περισσότερες στον εμφύλιο, ακόμα και άτομα από τη μεριά των ανταρτών μπορούσαν να εμφανιστούν αργότερα με τις στολές των διωκτών τους σαν αντάλλαγμα για την αμνηστία που τους έδιναν.
Στον Ελληνικό εμφύλιο επίσης. Οι αμέτοχοι στήριξαν θελημένα η άθελα τους το άκρο που νίκαγε.
Στα πέτρινα χρόνια, αναπτύχθηκε και ανδρώθηκε η μέση του «Κυρ Παντελή» . Ο φοβικός μικρός ιδιώτης που κοιτάτε τη δαυλιά του και μόλις του έκανες «Μπέυ» με στολή πέρναγε από το «δε ξέρω δεν απαντώ» στο «εγώ κοιτάω τη δαυλιά μου αλλά αυτός που με ρωτάς για να λεμέ την αλήθεια είναι...»
Στη χούντα αυτή η στάση δημιούργησε και ευταξία. Παινέθηκε όσο καμιά άλλη από τους γελοιότατους χουντικούς που ευτυχώς μας άφησαν ντοκουμέντα από τον φασισμό φιλικό για νοικοκυραίους που εφάρμοσαν και που συνοψιζόταν στο «έκαστος να εποπτεύσει τον διπλανό του τον σύντροφο του και τα παιδιά του ακόμα» του ανεκδιήγητου Παπαδόπουλου.
Στη μεταπολίτευση η μέση έσκυβε πότε στο ΠΑΣΟΚ πότε στη ΝΔ μα πότε στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας. Η μέση δημιούργησε τον παρτάκια δικτυωμένο και αρκετές φορές ευκατάστατο λαιφσταιλιστα του ΧΑ , των ξεκολων , των γιωτ , των παρτυ και γενικά της παρτης του. Η μέση δημιούργησε αυτό το φοιτητικό έκτρωμα των ΠΑΣΠιτων και ΔΑΠιτων που με «μαζώματα» και «γλέντια» υποδοχής και ξεκολοεκδρομες γνωριζόταν με τους επιδραστικους/ες καθηγητές/τριες και πολλές φορές τις κρεβατοκάμαρες τους για μερικά θέματα, ένα χαρτί και γιατί όχι μετά έναν διορισμό.
Τα μεγάλα ποσοστά των δυο καθεστωτικών κομμάτων στις φοιτητικές εκλογές αντικατοπτρίζουν αυτήν την «μέση» και όχι την «ευφυΐα» της αλλά την καθαρά νεανική γρηγοράδα πρόσληψης της κατάστασης που εφόσον είχε γαλουχηθεί από το σπίτι για νάνοι στη «μέση» δεν δυσκολευόταν καθόλου να διαλέξει τρόπο ζωής και άκρο που θα υπηρετούσε.
Στις μέρες της κρίσης που όλοι νόμισαν ότι δημιούργησε τον ναζισμό στην Ελλάδα γιατί ακριβώς δεν διάβασαν σωστά το τι δημιουργεί αυτό το άκρο...τότε η μέση «επαναστάτησε» και ανακάλυψε την θεωρία των δύο άκρων. Με αυτή τη θεωρία ένα πιστολι χρυσαυγιτη ήταν για έναν δικαστή της μέσης λιγότερο αξιόποινη πράξη από μια σημαία αναρχικού. Έτσι υπήρχε και κατανομή ποινών 6 μήνες το πιστολι 3 χρόνια η σημαία. Στις μέρες της κρίσης η ιδία μέση που με τη στάση και ρητορική της επί δεκαετίες βοηθούσε το ακροδεξιό η ναζιστικό άκρο να επικρατεί παγκόσμια ανέλαβε την εκστρατεία κατά του ναζισμού. Άφωνοι και άλαλοι παρακολουθούν οι αντιφασίστες τους διαφημιστές της ΧΑ να την κατακεραυνώνουν.
Ποια είναι η ελπίδα της «μέσης» ? Να εξαφανίσει το «άκρο» ενσωματώνοντάς την εκλογική του δύναμη στο δικό της στρατόπεδο και να ασχοληθεί απερίσπαστη σαν νέο «άκρο» με τον σταθερά απέναντι της παράγοντα...το «άλλο» άκρο που είναι η κοινωνία που αντιστέκεται.
Η θεωρία της μέσης είναι η πράξη της να σκύβει στη δύναμη του άκρου που είναι απέναντι από την κοινωνία. Και η θεωρία των δυο άκρων είναι η πράξη ενσωμάτωσης του ενός από τη μέση για να ξεκάνουν το άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου