O Serge Halimi, δημοσιογράφος, περιγράφει τη στρατηγική που ακολουθήθηκε για τη διάλυση των κοινωνικών παροχών στο παράδειγμα των ΗΠΑ. Στην ελληνική πραγματικότητα, ερχόμενοι δεύτεροι και καταϊδρωμένοι, αλλά με αέρα να σπάσουμε πανηγυρικά το κοντέρ του "εξυγχρονισμού", μπορούμε να φανταστούμε την εξέλιξη που θα έχουν ο έλεγχος εισοδήματος για την πρόσβαση σε φοιτητικές λέσχες, εστίες,νοσοκομεία κλπ...
"Ξεκινάμε με την άρνηση προς τις μεσαίες τάξεις της ισότιμης πρόσβασης σε συγκεκριμένες συλλογικές παροχές. Τότε αυτές οι παροχές εμφανίζονται όλο και περισσότερο συνδεδεμένες με τους μη προνομιούχους-οι οποίοι είναι οι μόνοι που ωφελούνται από αυτές. Τα ποσά που αφιερώνονται σε τέτοιες παροχές ελαττώνονται σταθερά, ακολουθώντας τον κανόνα ότι, όπως το θέτει μια αμερικάνικη διατύπωση, "τα προγράμματα για τους φτωχούς είναι φτωχά προγράμματα". Αργά η γρήγορα, γίνονται αποκαλύψεις για "απάτη, εξαπάτηση και κατάχρηση": μια ανύπαντρη μητέρα, συνήθως κάποια μαύρη η οποία χρησιμοποιεί τα κουπόνια διατροφής για να αγοράσει βότκα (μια σταθερή επωδός του λόγου του Ρείγκαν), ο ανεύθυνος φτωχός που γεννά παιδιά ενθαρρυμένος από τις κοινωνικές παροχές κλπ. Το τελευταίο στάδιο: η δημοτικότητα της κοινωνικής προστασίας έχει εξατμιστεί, οι μεσαίες τάξεις δεν ενδιαφέρονται πλέον για τη συνέχιση της και συγκατανεύουν στην κατάργησή της."
Και να σκεφτεί κανείς ότι ζούμε στον επιταχυντή της κρίσης...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήO Serge Halimi, δημοσιογράφος, περιγράφει τη στρατηγική που ακολουθήθηκε για τη διάλυση των κοινωνικών παροχών στο παράδειγμα των ΗΠΑ. Στην ελληνική πραγματικότητα, ερχόμενοι δεύτεροι και καταϊδρωμένοι, αλλά με αέρα να σπάσουμε πανηγυρικά το κοντέρ του "εξυγχρονισμού", μπορούμε να φανταστούμε την εξέλιξη που θα έχουν ο έλεγχος εισοδήματος για την πρόσβαση σε φοιτητικές λέσχες, εστίες,νοσοκομεία κλπ...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ξεκινάμε με την άρνηση προς τις μεσαίες τάξεις της ισότιμης πρόσβασης σε συγκεκριμένες συλλογικές παροχές. Τότε αυτές οι παροχές εμφανίζονται όλο και περισσότερο συνδεδεμένες με τους μη προνομιούχους-οι οποίοι είναι οι μόνοι που ωφελούνται από αυτές. Τα ποσά που αφιερώνονται σε τέτοιες παροχές ελαττώνονται σταθερά, ακολουθώντας τον κανόνα ότι, όπως το θέτει μια αμερικάνικη διατύπωση, "τα προγράμματα για τους φτωχούς είναι φτωχά προγράμματα". Αργά η γρήγορα, γίνονται αποκαλύψεις για "απάτη, εξαπάτηση και κατάχρηση": μια ανύπαντρη μητέρα, συνήθως κάποια μαύρη η οποία χρησιμοποιεί τα κουπόνια διατροφής για να αγοράσει βότκα (μια σταθερή επωδός του λόγου του Ρείγκαν), ο ανεύθυνος φτωχός που γεννά παιδιά ενθαρρυμένος από τις κοινωνικές παροχές κλπ. Το τελευταίο στάδιο: η δημοτικότητα της κοινωνικής προστασίας έχει εξατμιστεί, οι μεσαίες τάξεις δεν ενδιαφέρονται πλέον για τη συνέχιση της και συγκατανεύουν στην κατάργησή της."
Και να σκεφτεί κανείς ότι ζούμε στον επιταχυντή της κρίσης...